Thread by @CamusYarari

Yıl 2004. ABD'de hukuk fakültesinde hoca oturmuş, o işkence değil, bu işkence değil diye anlatıyor ABD'nin Guantanamo'da yaptıklarını. Beyaz Saray'a danışmanlık da yapmış, çok şık. Hukuk okuyan ev arkadaşım her gün çıldırarak geliyor eve, söyleniyor da söyleniyordu.

İddia ne? "24 saat ışık açtım. İşkence değil." İşkence. O yüzden yapıyorsun. "Düzenli aralıklarla siren çaldım, işkence değil." İşkence. O yüzden yapıyorsun."Tek kişilik hücrelerde izole ettim. İşkence değil." İşkence. Delirtir insanı ışık, tiz gürültü ve izolasyon.

İşkence yapılanı aşağılayarak psikolojisini bozmak için yapılır, bilgi almak için değil. İstihbarat uzmanları, işkencenin işe yaramadığını, bu yüzden kullanılmasının istihbarat açısından zararlı olduğunu çünkü birinden güvenilir bilgi almaya engel olduğunu yazıyor.

Çıplak arama da psikolojik tahribat bırakma, yıldırma amaçlı bir psikolojik işkence yöntemi. Tek amacı karşıdakinde kalıcı tahribat bırakmak. Eylemde tutuklanan birisi soyduğunda ne bulabilirsin? Tek bulacağın şey kendi şerrindir. İşkence yapanda da psikolojik tahribat bıraır.

Nasıl bırakmasın? İnsanlığını terk ettiğin an o. Bir insanı paramparça ederek aldığın maaşla çocuğuna ekmek aldığını biliyorsun. Onu yapmış olarak evine gidip aileni kirletiyorsun. Aklından kovsan, vicdanına gelir oturur, bilmeden taşıdığın yük olur.

Bunu kendine kabul ettirmek için kendine yalan söylemek zorundasın. Karşındakini insan olarak görmemek, zorundasın. Ama insan. İşkenceyi birinci ağızdan dinleme talihsizliğine istediğimden fazla uğradım.

Onu savunan insanları da çok iyi tanıyorum. İşkenceyi yapanı affedeni gördüm de, o emri vereni affedeni görmedim. İşkence yapan özür dileyebilir ama destek olan inkar ederler işkenceyi. Olmadı, derler. Olduysa da işkence değil bu, derler. İşkenceyse de hak etmiştir, derler.

Çünkü destek olmanın bir bahanesi de yok ki. Emir kuluydum diye de rahatlatamazsın kendini. E onların da uyuması lazım. Bakmayın, lafları parmakları bize değil. Kendilerini inandırmak için konuşuyorlar. İnanmıyorlar kendi dediklerine.

Ama zaten hakikat ve yalan arasında bir çizgi de kalmamış onlar için. Ne yalan, ne gerçek-hepsi birbirine karışmış, her şey çok bulanık, sadece anlık kelimeler kalmış, bu sarhoşluğun ertesi çok fena, bitmesin diye sarılıyorlar.

Gergerlioğlu'nu harekete geçiren ise bunun tam tersi bir "ayıklık" hali. Israrla işkenceyle, zulümle mücadelesi nasıl bir rahatsızlık yaratıyor farkında mısınız o parmak sallayanlarda. En çok kendi imgelerinden tiksiniyorlar. En çok kendilerine ayna tutanlardan korkuyorlar.

En çok yitirdikleri insanlığı taşıyanlara, onlara kaybettiklerini hatırlatanlara saldırıyorlar. En çok vicdanını "altın bir madalyon gibi taşıyan"lara. Vicdanlıların kaybettiği bir düzende, kimse kazanamaz ama. Bunu da öğreniyorsunuz yavaş yavaş. Çocuklarınız bizimle duracak.

Bunu da yazın bir kenara. Kendi kanınız, kendi soyunuz sizden utanıp bizimle duracak. Bundan da korkuyorsunuz. Onları aileleri ve vicdanları arasında seçim yapmaya zorluyorsunuz ya, vicdanını seçen çok olacak. Korkunuz gerçek olacak.

Asla kimsenin ailesine beddua etmedim. Tam tersini yapacağım, o çocuklara en iyi temennimi gönderiyorum. Umarım dönüştüğünüz kötülük ağacının alabildiğince uzağına düşer, size sırtını döner, insanlıklarına sığınırlar. Sizin cehenneminiz de onların gözündeki küçümseme olur.