Thread by @AntiProp_aganda

برخی در دفاع از #نرگس_محمدی و #نسرین_ستوده به ذکر فضایل و تمجید از شخصیت آنها مشغولند. اشتباه گرفته‌اند!مشکل ما با ایشان شخصی نیست، ایراد به روش آنهاست.
جنبش نوپای براندازی آنجایی شروع شد، که متقاعد شدیم نسخه‌ی قدرتمند کردن جامعه‌ی مدنی برای عقب زدن حکومت نه عملی است و نه مطلوب.

ما یاد گرفتیم به محض آنکه حلقه‌های فعالیت مدنی قوی و موثر بشوند، با قوای قهریه منحل میشوند، و پس اگر هستند، یعنی چالشی به حساب نمی‌آیند. دیدیم که طبقه‌ی متوسط -به عنوان حامل اصلی حرکت‌- به عمد به جرگه‌ی فقرا رانده شد و لاغر شد. ایده‌ای که محمل اجرا ندارد، چطور قرار است محقق شود؟

سالیان گذشته آموختیم کسانی که با ژست برتری اخلاقی (moral superiority) به خیال خودشان به ما درس مبارزه‌ی خشونت پرهیز میدادند، چطور در پیچ‌های تاریخی جا زدند و خودشان به ابزار برچسب‌زنی و سرکوب بدل شدند. دیدیم که نهایتاً از نظر آنها «ما از آخوندا بدتریم»، غیر عادی و تخریبگریم.

ما دیده‌ایم که حضور زیادی پررنگِ این فعالان مدنی و ولع سیری‌ناپذیر رسانه‌ها به انعکاس هرچه پیرامون آنهاست، چطور میتواند زندانیان غیرخودی را خاموش کند و مقدمات قتل آنها را فراهم کند. #نوید_افکاری را وقتی کشتند که تریبونها توسط نایاکی و شاخه‌های حقوق‌بشری اروپا در تسخیر ستوده بود.

همین آموخته‌هاست که ما را شیرفهم کرده مبارزه‌ی ما و این فعالان مدنی نه تنها از یک جنس نیست، که گاه در تقابل با هم قرار میگیرد و این برای ما که روی زانوهای لرزان خود ایستاده‌ایم و هیچ حامی قدرتمند در حاکمیت، رسانه و جهان نداریم، می‌تواند بهای سنگینی داشته باشد.

همین غریزه‌ی ارگانیک یک جنبش برای بقاست که باعث میشود بخواهد خودش را پالایش کند و کسانی را که از دایره‌ی اصولش بیرون می‌افتند، کنار بگذارد.
شک ندارم که در موعد پیروزی، مادران داغدار خودشان رأی به عفو عمومی خواهند داد، اما تا آن زمان، عطش پیروزی به رانه‌ی خشم هم نیاز دارد.

پ.ن: همانطور که دیدید میشود این فعالان مدنی را بدون ارجاع به خط و ربط سیاسی آنها و دوری و نزدیکی به کانونهای قدرت هم نقد کرد. لذا خواهشمندم کسانی که ما را به توهم توطئه متهم میکنند، با این استدلال آشنا کنید.