یه سری نتیجه خیلی غیرشهودی ولی جالب در مورد مقررات‌گذاری بهینه بازارهای مالی هست. مدل بنچ‌مارک می‌گه «کلا تولید اطلاعات در مورد دارایی‌ها (مثلا آنالیست‌ها) هیچ فایده اجتماعی نداره، چون خریداران بلاخره همه اون دارایی‌ها را خواهند خرید و جریان نقدی هم همونه.»//
حالا یک سری نتایج جدیدتر از این جلوتر می‌آن و می‌گن مقررات گذاشتن و مجبور کردن فروشندگان دارایی‌ها (مثلا شرکت‌هایی که IPO یا عرضه مجدد سهام می‌کنند) به این که شفاف‌تر بشوند و مثلا اطلاعات زیادی تحویل بدهند، در اکثر شرایط حتی به «ضرر» کلیت خریداران و سرمایه‌گذارانه! چی؟ چرا؟
ادعا اینه که اجبار به تولید اطلاعات، شفافیت را در بازار ثانویه بیش‌تر می‌کنه و از ریسک‌ها کم می‌کنه و در نتیجه قیمت دارایی‌ها در زمان عرضه بالاتر می‌ره. خریداران نهایتا همون دارایی‌ها را تحویل می‌گیرند ولی پول بیش‌تری بابتش می‌دن.
یک جوری شهودش شبیه اینه که اگه برم میوه‌فروشی //
یک جوری شهودش شبیه اینه که اگه برم میوه‌فروشی //
و نهایتا «همه میوه‌های» مغازه را درهم بخرم (بازار نهایتا همه دارایی‌های عرضه شده را می‌خره)، میوه را ارزون‌تر می‌خرم تا این که میوه فروش مجبور باشه خوب و بد را جدا کنه و بعد خوب‌ها را حسابی گرون‌تر و بدها را ارزون‌تر بده. خریدار براش همون به‌تره که درهم بخره.
نتیجه شهودی جالبیه
نتیجه شهودی جالبیه
متن با «غیر شهودی» شروع و به «شهودی» ختم شد :)
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
