Thread by @PetrosVanRipper

Ο Μικελάντζελο Μερίσι γνωστός ως Καραβάτζο (το όνομα της πόλης που μεγάλωσε), χάνει πατέρα, αδελφό, θείο και παππού την ίδια μέρα από πανώλη, έρχεται στην Ρώμη να δοκιμάσει την τύχη του. Χωρίς λεφτά, χωρίς στέγη, κοιμόταν καταγής δίχως στρώμα, στις όχθες του Τίβερη πουλώντας

για ένα κομμάτι ψωμί τους πίνακες του με «φρούτα και λουλούδια» σε μεσάζοντες που τα μεταπουλούσαν πανάκριβα σε πλούσιους ως διακόσμηση στις πολυτελείς κατοικίες τους.Γεροδεμένος νεαρός, 25 χρονών με μακριά μαλλιά μαύρα μάτια, μαύρα πυκνά φρύδια, μαύρα μούσια βρώμικα μαύρα

ρούχα, τρύπιες κάλτσες έχοντας πάντα μαζί του ένα στιλέτο.Περνούσε τις ημέρες του σε ταβέρνες και χαρτοπαικτικές λέσχες και τα βράδια με πόρνες, αρσενικές και θηλυκές, δεν παντρεύτηκε ποτέ, δεν ζωγράφισε ποτέ μια γυμνή γυναίκα, τα έργα του γεμάτα νεαρά αγόρια με ζουμερά χείλη

που προσφέρουν στον θεατή φρούτα, κρασί, λουλούδια και τους εαυτούς τους. Οξύθυμος,παρορμητικός έτοιμος για καβγά για ασήμαντες αφορμές, ο κατάλογος με τα παραπτώματα του μακρύς: ξυλοκοπεί ένα σερβιτόρο επειδή του έφερε αγκινάρες ενώ είχε ζητήσει ελαιόλαδο, βανδάλισε το σπίτι

μιας πόρνης επειδή αρνήθηκε να πάει μαζί του, πετροβολάει τα όργανα της τάξης που πήγαν να τον συλλάβουν, φυλακίζεται για συκοφαντική δυσφήμηση ενός άλλου ζωγράφου, σώζεται συνεχώς από θαυμαστές του σε υψηλά αξιώματα. Χρησιμοποιούσε μοντέλα εκ του φυσικού, τα οποία απεικόνιζε

απ' ευθείας στον καμβά με μεγάλη ταχύτητα, χωρίς προπαρασκευαστικά σχέδια.Επέλεξε να ζει στις φτωχογειτονιές και αναζητούσε τα μοντέλα του στους περιστασιακούς ερωτικούς συντρόφους του στις ιερόδουλες ακόμα και στα αποβράσματα της κοινωνίας και τους ζωγραφίζει όπως τους βλέπει

με όλες τις φυσικές ατέλειες χωρίς καμιά διάθεση εξιδανίκευσης. Τον Μάιο του 1606, όντας ο μεγαλύτερος ζωγράφος της εποχής του, σκοτώνει τον Ρ. Τομασόνι για χατίρι μια ιερόδουλης, κοινής ερωμένης και των δύο. Καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο, η αστυνομία μπορούσε να τον εκτελέσει

επιτόπου όπου τον έβρισκε. Εγκατέλειψε μεταμφιεσμένος την Ρώμη για την Νάπολη, την δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Ευρώπης μετά το Παρίσι, υπό ισπανική κατοχή τότε, όπου τον υποδέχονται με τιμές. Το ταλέντο του θα έσωζε πάλι την ζωή του, ένας Καρδινάλιος με επιρροή ζητά χάρη από

τον Πάπα. Το καλοκαίρι του 1610 πήρε το πλοίο για να επιστρέψει στη Ρώμη ως λαθρεπιβάτης , τσακώνεται και πάλι μέσα στο καράβι, το εγκαταλείπει τραυματισμένος, στην παραλία της πόλης Πόρτο Έρκολε, τρέχει μόνος με πυρετό κάτω από τον καυτό ήλιο, πεθαίνει από εξάντληση, μόνος

του όπως είχε ζήσει. Τρεις μέρες μετά τον θάνατο του, έφθασε και το έγγραφο με το οποίο ο Πάπας Παύλος ο Ε’ του έδινε χάρη και άφεση αμαρτιών, το σώμα του δεν βρέθηκε ποτέ, ήταν μόλις 38 ετών.