APC ofwel ArtsPatiëntCommunicatie. Dit is een belangrijk onderdeel van de opleiding. Er wordt hierop vol ingezet de eerste maanden. In maand 9 worden we als eerstejaars AIOS hierop getoetst. Een draadje 1/
Hoe communiceer je nu als arts met een patiënt. Dat is een uitdaging heb ik gemerkt. Hoe leer je communiceren zonder dat het geforceerd is. In de opleiding gebruiken we het boek ‘Patiëntgericht communiceren’ van Remke van Staveren. Het vergt veel oefening 2/
en ik denk mijn hele loopbaan als huisarts, om dit goed onder de knie te krijgen. Want ja, ieder mens is uniek. Iemand noemde het in de reacties: LSD, luisteren, samenvatten en doorvragen. Dat is kortgezegde de basis. Na het eerste contact waarin de patiënt vertelt waarvoor 3/
hij/zij komt, probeer ik dat samen te vatten. Dit geeft mij overzicht, en geeft de patiënt gelegenheid aan te vullen en/of aan te passen waar nodig, zodat we op één lijn zitten. En dan komt het moment om de hulpvraag te verhelderen. Wat is de vraag achter de klacht. 4/
Ik kan wel iets in mijn hoofd hebben aan een oplossing, maar misschien wil de patiënt heel iets anders. Een vraag die daarvoor kan worden gesteld is al een aantal keren genoemd ‘wat denkt u zelf dat het is’. Als een patiënt aan iets anders denkt dan ik als arts, 5/
dan kan ik daarop doorvragen. Waarom denkt iemand ergens aan, zijn er zorgen, is er een ervaring met iemand uit de omgeving die dezelfde klachten had, heeft iemand zelf op internet gezocht naar waar de klachten bij zouden kunnen passen. 6/
Het zijn zomaar een paar voorbeelden van gedachtes die iemand kan hebben. Een patiënt komt met een reden naar het spreekuur. Daar is wat aan vooraf gegaan, dat die telefoon is gepakt en een afspraak is gemaakt. Wat maakt dat die patiënt (nu) komt. 7/
Als ik als arts op dezelfde lijn zit met mijn patiënt, dan weet ik wat de patiënt van mij verwacht en kan ik daarop inhaken. Ofwel met een oplossing/behandeling, ofwel anderszins (iets opzoeken, overleggen, verwijzen, geruststellen, noem maar op). 8/
Ik schrijf dit allemaal vrij gemakkelijk op. Maar dit in de praktijk brengen, ik vind dat ontzettend lastig. En dat mag ook. Ik leer iedere dag. En mijn opleider daagt me daarin op een constructieve manier uit. De valkuilen die Remke van Staveren beschrijft in het boek 9/
die zijn heel herkenbaar! Er gebeurt dan zoveel in mijn hoofd, en het liefst zou ik iedereen een oplossing bieden. Maar dat kan niet, en jullie zijn daar in de reacties ook eerlijk in, dat dat niet altijd is wat je als patiënt wil. Daarom is die hulpvraag ook zo belangrijk 10/
en daarin ben ik nog aan het zoeken welke vraagstelling bij mij past, en de manier waarop ik die vraag stel. Want terecht genoemd door iemand, de intonatie speelt ook een rol. Het is de toon die de muziek maakt! 11/
Wat ik daaraan nog wil toevoegen is dat deze tijd van 1,5e meter afstand en geen handen schudden etc. het er niet makkelijker op maken. Non verbaal communiceer je ook, en dat wordt nu deels tegengehouden samen met het mondneusmasker. 12/
Voel je vrij om, als ervaren collega of anders, aan te vullen/passen! 13/13
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
