ஒருமுறை கயிலை மலைக்குச் சென்று தவம் புரிந்தான் ராவணன். அவன் தவத்தை மெச்சிய சிவபெருமான்,அவனுக்கு முன் காட்சி தந்தார். "உனக்கு வேண்டியதைக் கேள்"என்றார். "அடியேன் வாழும் இலங்கையும் நானும் என்றுமே அழியாவண்ணம் அருள் புரியவேண்டும்"என்றான்.இவன் மொழிகேட்ட கருணை வள்ளலான ஈசன், 
அவனிடம் ஒரு சிவலிங்கத்தைக் கொடுத்து,"இதனை அருமையுடன் ஆராதித்து வா.ஆனால் ஆசாரத்தின் பொருட்டு இவைகளை எந்த வாஹனத்திலும் ஏற்றாமலும்,கீழே வைக்காமலும் எடுத்துச்செல்" என்றார்.இப்படி ஆசார அனுட்டானத்துடன் கொண்டு சென்று, இலங்கையில் ஸ்தாபித்தால் நீயும் அழிய மாட்டாய்,இலங்கையும் அழியாது.
ஆனால் எங்கேனும் கீழே வைத்தால்,லிங்கத்தை எடுக்கமுடியாது.அது அங்கேயே ஸ்தாபிதமாகிவிடும்"என சிவபெருமான் மொழிந்தார்.
உடனே ராவணன் அந்த சிவலிங்கத்தினை கையில் ஏந்தி தெற்கு நோக்கி நடந்து வந்தான்.இதைத் தேவர்கள் கண்டு நடுநடுங்கினர். இவன் ஏற்கனவே நமக்கு, சொல்லொணாத் துயரம் தருகின்றான்.
உடனே ராவணன் அந்த சிவலிங்கத்தினை கையில் ஏந்தி தெற்கு நோக்கி நடந்து வந்தான்.இதைத் தேவர்கள் கண்டு நடுநடுங்கினர். இவன் ஏற்கனவே நமக்கு, சொல்லொணாத் துயரம் தருகின்றான்.
இந்த லிங்கம் ராவணனின் தலைநகருக்குச் செல்லாமல் தடுப்பது எப்படி என்று ஆலோசித்தனர். இவன் இலங்கைக்கு இதை, கொண்டு சென்றால் நமக்கு எல்லாம் முன்னை விட அதிக உபத்திரவம் செய்வான் என்று அஞ்சினர். முழு முதற்கடவுளான விநாயகனை வேண்டி வழிகாணுவோம் என்று விரைந்தோடினர்.
அவர்களைப் புன்சிரிப்புடன் வரவேற்றார் கணேசப்பெருமான். "பெருமானே! மகா துஷ்டனான ராவணன் ஒரு சக்திவாய்ந்த லிங்கத்தினை இலங்கையில் பிரதிஷ்டை செய்ய விரைந்துச் செல்கிறான். அவனைத் தடுத்து நிறுத்தி,இலங்கைக்கு அந்த லிங்கம் போகா வண்ணம் அருள்பாலிக்க வேண்டும்"என வேண்டினர்.
உடனே பிள்ளையார் வருணனை அழைத்தார். "நீ உடனே சென்று ராவணனின் வயிற்றில் புகுந்து, சலோபாதியை (மல,மூத்ர விசர்ஜன நெருக்கடி) உண்டாக்கவேண்டும். யாம் அடுத்த உத்தரவு பிறப்பிக்கும் வரை அவன் வயிற்றில் இருக்கவும்"என்றார். வருணனும் அவ்வாறே செய்தான்.
இதற்கிடையில் தேவர்களும் கண்டு வியக்கும் வண்ணம், விநாயகப் பெருமானும் ஒரு அழகிய அந்தணச் சிறுவன் வடிவம் கொண்டு ராவணனை பின் தொடர்ந்தார். ராவணன், காலைக்கடன் முடிக்கும் நெருக்கடிக்குள்ளானான். யாராவது ஆள் கிடைத்தால் அவன் தலையில் சிவலிங்கத்தை வைத்துவிட்டு,குளத்தையோ ஏரிக் கரையையோ
நோக்கி ஓடலாமே என்று எண்ணி சுற்றிப் பார்க்கையில் விநாயகப் பெருமான், கையிலேந்திய தண்டமுமாக, ஒரு பிரம்மாச்சரியைப் போல ராவணன் முன் தோன்றினார். "சிறுவனே! நீ தூய்மை உடைய பிரம்மச்சாரியாக காணப்படுகிறாய். நான் காலைக்கடன்களை செய்துவரும்வரை இச்சிவலிங்கத்தினை நீ வைத்திரு.
ஸ்நானம் முதலிய சுத்தம் இல்லாதவர் இதைத் தொடக்கூடாது. தரையிலும் வைக்கக் கூடாது" என்றான். பிள்ளையாரும்,"ஓ செய்கிறேன். ஆனால் நேரம் தாழ்த்தக்கூடாது. நான் நேரம் ஆகிவிட்டால் மூன்று முறை கூப்பிடுவேன்.அதற்குள் வராவிட்டால், வாங்கிக் கொள்ளாவிடில் கீழே வைத்துவிடுவேன்"என்றார்.
ராவணன்,"இதோ ஒரு நொடியில் திரும்புவேன்" என்று சொல்லி ஓடினான்.ஆனால் அவன் வயிற்றுக்குள் இருந்து வருணன் குடைந்தான். நேரம் போனதே தெரியவில்லை. விநாயகரும் முன்று முறை கூப்பிட்டுவிட்டு, சிவலிங்கத்தினை சுத்தமான தரையில் வைத்துவிட்டார்.
அதற்குப் பின் ராவணன் வயிற்றில் இருந்த வருணன், தன் இடத்திற்குப் போய் சேர்ந்தார். ராவணன் திரும்பி வந்தான். பிரம்மச்சாரி (விநாயகன்) கையில் சிவலிங்கம் இல்லாமைக் கண்டு திகைத்தான். பதறினான். சிவலிங்கம் எங்கேடா? என்றான். அதற்கு அந்தப் பையன்,
"நானோ துர்பலனுள்ள சிறுவன்.நெடுநேரம் ஆகியும் நீங்கள் வராததால், உன்னை மூன்று முறை கூப்பிட்டேன். அப்படியும் உம்மைக் காணமாட்டோமாய் அந்த இடத்தில் வைத்துவிட்டேன். நீவீர் அதை எடுத்துக்கொண்டு போம்" என்றான்.ராவணனுக்கு ஒரே கோபம். விழிகளை உருட்டினான்.பிள்ளையாரை மிரட்டினான்.அதட்டினான்.
"அவசர புத்திக்காரனே! இன்னும் சிறிது நேரம் பொறுக்கக்கூடாதா?" என்று சொல்லிக்கொண்டே கயிலை மலையையே பெயர்த்தெடுத்த எனக்கு இந்த சின்ன சிவலிங்கம் ஒரு பொருட்டா? என்று எண்ணி அதைத் தூக்க முயற்சித்தான். அதுவோ பாதாளம் ஏழினும் கீழே படந்து வேரூன்றிவிட்டது.அதை பலம் கொண்ட மட்டும் இழுத்தான்.
ஒரு பக்கம் மட்டும் பசுவின் காதினைப் போல இழுபட்டு உருக்கொண்டது. ஆயினும் அது இருந்த இடத்தைவிட்டு அகலவில்லை. அந்த இடத்திலேயே அதை விட்டுச் சென்றான்.இன்று வரை அந்த இடம் கோகர்ணம் (பசுவின் காது) என்றே
அழைக்கப்படுகிறது. சிவனுக்கு 'மஹாபலநாதன்' என்ற பெயர் ஏற்பட்டது.
அழைக்கப்படுகிறது. சிவனுக்கு 'மஹாபலநாதன்' என்ற பெயர் ஏற்பட்டது.
ராவணன் அச்சிறுவனைப் பார்த்து,"அடா! உன்னாலன்றோ இக்கேடு உண்டாயிற்று" என்று சொல்லி அவன் தலையில் குட்டவே, விநாயகப் பெருமான் சுயரூபம் கொண்டார். யானை முகத்துடன் தோன்றி துதிக்கையினால் அவனைப் பிடித்து கரகரவென்று சுழற்றி, விண்ணுலகம் வரை செல்லுமாறு தூக்கி வீசினார்.
அவன் மேலே சென்று தலைகீழாக கீழே விழுகையில் அவனைப் பிடித்து மீண்டும் தூக்கி எறிந்தார். இவ்வாறு பலமுறை பிள்ளையார் அவனைப் பந்தாடினார். ராவணனுக்கு மூச்சு முட்டியது. "என்னை மன்னிக்க வேண்டும்"என்று பலமுறை சொல்லிக் கதறினான்.உடனே விநாயகப் பெருமான் பந்தாடுதலை நிறுத்தி,
அவனை பூமியில் இறக்கினார்.ராவணன் நடுநடுங்கி,விநாயகப் பெருமானை துதித்தான்.தவறுக்காக நெற்றியை பலமுறை நிலத்தில் மோதி மன்னிப்புக்கேட்டான்.அவரும் தயைக்கூர்ந்து,"உன்னை மன்னிக்கிறேன்.நீ இப்போது குட்டிக்கொண்டது போல யார் குட்டிக் கொள்கிறாரோ,அவர் குறைகளை எல்லாம் போக்குவேன்"என்றும் கூறினார்.
ராவணனைப் பிள்ளையார் பந்தாடிய கதை, கணேசப்புராணத்தில் இப்படி சுவைப்பட சொல்லப்பட்டிருக்கிறது.
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
