#ดราทาเค #LuminaTRFanfic
ดราเค่นชอบมือของทาเคมิจจิ
มือของทาเคมิจจิแตกต่างจากมือของเขา
มันทั้งเล็กและนุ่ม จริงอยู่ที่มันมีสัมผัสของความหยาบกร้านแบบคนทำงานบ้างแต่มันก็นับว่านุ่มกว่าผู้ชายทั่วๆไปอยู่ดี
ถ้าเอามาทาบกันมือของดราเค่นสามารถกุมมือของทาเคมิจจิได้โดยง่ายเลยด้วยซ้ำ
ดราเค่นชอบมือของทาเคมิจจิ
มือของทาเคมิจจิแตกต่างจากมือของเขา
มันทั้งเล็กและนุ่ม จริงอยู่ที่มันมีสัมผัสของความหยาบกร้านแบบคนทำงานบ้างแต่มันก็นับว่านุ่มกว่าผู้ชายทั่วๆไปอยู่ดี
ถ้าเอามาทาบกันมือของดราเค่นสามารถกุมมือของทาเคมิจจิได้โดยง่ายเลยด้วยซ้ำ
ทั้งๆที่มันเล็ก แต่มือข้างนี้กลับไม่เคยย่อท้อ
แม้ว่าจะโดนอัดจนเยิน แต่ฝ่ามือเล็กๆคู่นี้ก็ยังคงปล่อยหมัดออกไปแม้ว่ามันจะทำอะไรไม่ได้ก็ตามที
แม้ว่าตัวของเขาหนักจนอุ้มไม่ไหว ฝ่ามือคู่นี้ก็ยังคงพยุงร่างหนักๆไว้ที่หลังโดยไม่ปล่อยแม้แต่นิด
แม้ว่าจะโดนมีดแทงจนเลือดไหลโชก ก็ไม่คิดที่+
แม้ว่าจะโดนอัดจนเยิน แต่ฝ่ามือเล็กๆคู่นี้ก็ยังคงปล่อยหมัดออกไปแม้ว่ามันจะทำอะไรไม่ได้ก็ตามที
แม้ว่าตัวของเขาหนักจนอุ้มไม่ไหว ฝ่ามือคู่นี้ก็ยังคงพยุงร่างหนักๆไว้ที่หลังโดยไม่ปล่อยแม้แต่นิด
แม้ว่าจะโดนมีดแทงจนเลือดไหลโชก ก็ไม่คิดที่+
จะหยุดปล่อยหมัดเพื่อปกป้องคนที่อยู่ข้างหลัง
ดราเค่นชอบมือของทาเคมิจจิ
ในตอนที่สติเลือนราง สัมผัสอุ่นๆของมืออีกฝ่ายทำให้เขาสบายใจ เพราะตัวของเขาเย็นมากละมั้งมำให้ดราเค่นรู้สึกว่ามือของทาเคมิจจินั้นอบอุ่นมาก
ทั้งอบอุ่นและอ่อนโยน ถ้าหากเขาได้ตายไปโดยที่ยังกุมมือทาเคมิจจิอยู่มันก็
ดราเค่นชอบมือของทาเคมิจจิ
ในตอนที่สติเลือนราง สัมผัสอุ่นๆของมืออีกฝ่ายทำให้เขาสบายใจ เพราะตัวของเขาเย็นมากละมั้งมำให้ดราเค่นรู้สึกว่ามือของทาเคมิจจินั้นอบอุ่นมาก
ทั้งอบอุ่นและอ่อนโยน ถ้าหากเขาได้ตายไปโดยที่ยังกุมมือทาเคมิจจิอยู่มันก็
คงไม่ได้แย่นักหรอก ถ้าได้ตายโดยยังกุมมือที่แสนอ่อนโยนเช่นนี้ เขาก็พึงพอใจแล้ว
ถ้าทาเคมิจจิได้ยินแบบนั้นเขาคงไม่แคล้วโดนเพื่อนตัวเล็กแว็ดจนแสบหูแน่ๆ แต่พอลองคิดดูอีกทีถ้าเกิดเขาตายไปตอนนั้น คงได้อดจับมือทาเคมิจจิแบบครั้งนี้แน่ๆ
"ดราเค่นคุง มือผมมันน่าสนุกขนาดนั้นเลยหรอ"
ถ้าทาเคมิจจิได้ยินแบบนั้นเขาคงไม่แคล้วโดนเพื่อนตัวเล็กแว็ดจนแสบหูแน่ๆ แต่พอลองคิดดูอีกทีถ้าเกิดเขาตายไปตอนนั้น คงได้อดจับมือทาเคมิจจิแบบครั้งนี้แน่ๆ
"ดราเค่นคุง มือผมมันน่าสนุกขนาดนั้นเลยหรอ"
"ก็พอตัว"
ดราเค่นพูดทั้งๆที่มือของเขายังคงเอื้อมมาเล่นกับฝ่ามือของทาเคมิจจิ คนตัวเล็กกว่าได้แต่ยิ้มแห้งๆ
ตั้งแต่ตอนที่ดราเค่นหายตัวดีหลังจากโดนคิโยมาสะแทงก็เหมือนว่าคนตัวสูงมักจะชอบมาเล่นมือเขาตลอดเลย ทาเคมิจจิก็ไม่เข้าใจว่าทำไมรองหัวหน้าแห่งโตมันถึงได้ชอบเล่นมือของเขานักหนากัน
ดราเค่นพูดทั้งๆที่มือของเขายังคงเอื้อมมาเล่นกับฝ่ามือของทาเคมิจจิ คนตัวเล็กกว่าได้แต่ยิ้มแห้งๆ
ตั้งแต่ตอนที่ดราเค่นหายตัวดีหลังจากโดนคิโยมาสะแทงก็เหมือนว่าคนตัวสูงมักจะชอบมาเล่นมือเขาตลอดเลย ทาเคมิจจิก็ไม่เข้าใจว่าทำไมรองหัวหน้าแห่งโตมันถึงได้ชอบเล่นมือของเขานักหนากัน
ฝ่ามือหยาบกร้านลูบไล้ไปมาอย่างแผ่วเบา นิ้วเรียวยาวสอดประสานไปตามร่องนิ้วอย่างเชื่องช้า ทาเคมิจจิรู้สึกจั๊กจี๊กับสัมผัสนั้น ดราเค่นจับฝ่ามือของเขาพลิกมา เมื่อเห็นรอยแผลเป็นชายหนุ่มก็ขมวดคิ้ว
"เจ็บไหม"
"ครับ?"
"แผลเป็นนี่ ตอนโดนแทงเจ็บมากไหม"
"ก็เจ็บ แต่ไม่เท่าดราเค่นคุงหรอ"
"เจ็บไหม"
"ครับ?"
"แผลเป็นนี่ ตอนโดนแทงเจ็บมากไหม"
"ก็เจ็บ แต่ไม่เท่าดราเค่นคุงหรอ"
ดราเค่นหลุบตาลง แผลเป็นที่ทาเคมิจจิได้มาเพราะพยายามปกป้องเขา ทั้งๆที่ฝ่ามือบอบบางมากขนาดนี้แท้ๆ
จุ๊บ
"ดราเค่นคุง!!"
ทาเคมิจจิร้องออกมาดังลั้นเมื่อดราเค่นก้มใบหน้าลงมาประทับจูบที่รอยแผลเป็นที่มือซ้ายของเขา อีกฝ่ายดูไม่ได้สนใจเสียงตะโกนของเขา คนตัวสูงยังกดจูบเบาๆที่รอยแผลเป็น
จุ๊บ
"ดราเค่นคุง!!"
ทาเคมิจจิร้องออกมาดังลั้นเมื่อดราเค่นก้มใบหน้าลงมาประทับจูบที่รอยแผลเป็นที่มือซ้ายของเขา อีกฝ่ายดูไม่ได้สนใจเสียงตะโกนของเขา คนตัวสูงยังกดจูบเบาๆที่รอยแผลเป็น
ไปมาอย่างเชื่องช้า ใบหน้าของทาเคมิจจิขึ้นสีแดงแป๊ด เขาไม่เข้าใจสิ่งที่ดราเค่นคุงทำเลยแม้แต่นิด
"ขอโทษนะ"
"เอ๊ะ ดะ ดราเค่นคุงไม่เห็นต้องขอโทษเลยครับ"
ฝ่ามือหนาของดราเค่นลูบไปตามมือของทาเคมิจจิอย่างแผ่วเบาราวกับมันเป็นเครื่องแก้วแสนบอบบางที่สามารถแตกหักได้อย่างง่ายดาย
"ขอโทษนะ"
"เอ๊ะ ดะ ดราเค่นคุงไม่เห็นต้องขอโทษเลยครับ"
ฝ่ามือหนาของดราเค่นลูบไปตามมือของทาเคมิจจิอย่างแผ่วเบาราวกับมันเป็นเครื่องแก้วแสนบอบบางที่สามารถแตกหักได้อย่างง่ายดาย
"ดราเค่นคุง พะพอได้แล้วมั้ง..."
ชายหนุ่มผมทองเงยหน้าขึ้นมามองทาเคมจจิ คนผมทองตอนนี้หน้าแดงเป็นลูกคำลึง มืออีกข้างก็ยกขึ้นมาปิดใบหน้า ดราเค่นหัวเราะหึ
หมอนี้เขินได้น่ารักเป็นบ้า
"ฮึๆๆ เขินหรอทาเคมิจจิ"
"เขินสิ!!"
"ฮ่าๆ นายนี่มันใสซื่อจริงๆ!"
รองหัวหน้าโตมันหัวเราะออกมาก่อนจะ
ชายหนุ่มผมทองเงยหน้าขึ้นมามองทาเคมจจิ คนผมทองตอนนี้หน้าแดงเป็นลูกคำลึง มืออีกข้างก็ยกขึ้นมาปิดใบหน้า ดราเค่นหัวเราะหึ
หมอนี้เขินได้น่ารักเป็นบ้า
"ฮึๆๆ เขินหรอทาเคมิจจิ"
"เขินสิ!!"
"ฮ่าๆ นายนี่มันใสซื่อจริงๆ!"
รองหัวหน้าโตมันหัวเราะออกมาก่อนจะ
ล้มตัวลงนอนที่ตักของอีกฝ่าย รอบนี้คนตัวเล็กตกใจตาแตกกว่าเดิม
"คราวนี้อะไรอีกครับ"
"แค่อยากนอนตักนายเท่านั้นแหละ"
ทาเคมิจจิถอนหายใจ เขาไม่เข้าใจอีกฝ่ายจริงๆ
"ลูบด้วยสิ"
"ครับ??"
"มือนายน่ะเอามาลูบหัวฉันสิ"
โอเค นี่มันประหลาดเกินไปแล้ว ทาเคมิจจิมองดราเค่นอย่างตกใจขั้นสุด
"คราวนี้อะไรอีกครับ"
"แค่อยากนอนตักนายเท่านั้นแหละ"
ทาเคมิจจิถอนหายใจ เขาไม่เข้าใจอีกฝ่ายจริงๆ
"ลูบด้วยสิ"
"ครับ??"
"มือนายน่ะเอามาลูบหัวฉันสิ"
โอเค นี่มันประหลาดเกินไปแล้ว ทาเคมิจจิมองดราเค่นอย่างตกใจขั้นสุด
ถ้าให้อธิบายก็ตงเหมาะกับคำว่าตกใจจนตาแตกสุดๆเลย
ฝ่ามือของทาเคมิจจิเอื้อมมาแตะที่ศีรษะของคนบนตักอย่างกล้าๆกลัวๆ เขาค่อยๆขยับฝ่ามือไปมาลูบหัวอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบา
ดราเค่นไม่ชอบให้คนลูบหัว แต่เขากลับปล่อยให้อีกฝ่ายลูบอย่างตามใจ สัมผัสของทาเคมิจจินั้นอ่อนโยนอย่างมาก ถ้าหากว่าเขามีแม่
ฝ่ามือของทาเคมิจจิเอื้อมมาแตะที่ศีรษะของคนบนตักอย่างกล้าๆกลัวๆ เขาค่อยๆขยับฝ่ามือไปมาลูบหัวอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบา
ดราเค่นไม่ชอบให้คนลูบหัว แต่เขากลับปล่อยให้อีกฝ่ายลูบอย่างตามใจ สัมผัสของทาเคมิจจินั้นอ่อนโยนอย่างมาก ถ้าหากว่าเขามีแม่
ที่คอยมาลูบหัวปลอบโยนให้คงจะความรู้สึกคล้ายๆแบบนี้สินะ ดราเค่นหลับตาขยับท่าทางให้ตัวเองอยู่ในท่าที่สบายที่สุด
"ดราเค่นคุงมีเรื่องไม่สบายใจอะไรงั้นหรอ"
"ไม่มีนะ ถามทำไมหรอทาเคมิจจิ"
"ยังไงดีละ วันนี้นายดูขี้อ้อน?"
ทาเคมิจจิพูดอย่างลังเล ตอนแรกอีกฝ่ายก็เรียกให้เขามาหาที่ห้อง
"ดราเค่นคุงมีเรื่องไม่สบายใจอะไรงั้นหรอ"
"ไม่มีนะ ถามทำไมหรอทาเคมิจจิ"
"ยังไงดีละ วันนี้นายดูขี้อ้อน?"
ทาเคมิจจิพูดอย่างลังเล ตอนแรกอีกฝ่ายก็เรียกให้เขามาหาที่ห้อง
พอมาถึงก็ไม่ได้พูดคุยอะไรกันนอกจากคนตัวเล็กกลายเป็นตุ๊กตาให้ดราเค่นเล่นมือไป พอเล่นไปอยู่ๆก็มากดจูบที่ฝ่ามือ แถมตอนนี้ยังมานอนบนตักและให้เขาลูบหัวให้อีก นี่มันดูยังไงก็ไม่ปกติ
"ไม่รู้สิ"
"เอาจริงๆตอนนี้ดราเค่นคุงเหมือนไมกี้คุงเลย" ทาเคมิจจิหัวเราะ นิสัยขี้อ้อนและเอาแน่เอานอน
"ไม่รู้สิ"
"เอาจริงๆตอนนี้ดราเค่นคุงเหมือนไมกี้คุงเลย" ทาเคมิจจิหัวเราะ นิสัยขี้อ้อนและเอาแน่เอานอน
ไม่ได้นี่เหมือนกับหัวหน้าตัวเล็กเลย
"จะว่าไปก็จริง"
ดราเค่นหมุนตัวขึ้นมาเงยหน้ามองอีกฝ่าย ทาเคมิจจิค่อนข้างจะเขินเล็กน้อยเวลาอยู่ในท่าทางแบบนี้
"ไม่ชอบหรอเวลาฉันทำตัวแบบนี้"
"ฮืม? ไม่ๆ ไม่ได้พูดแบบนั้นสักนิดเลย! แค่ประหลาดใจนิดหน่อย ปกติไม่ค่อยได้เห็นดราเค่นคุงทำตัวเอาแบบนี้"
"จะว่าไปก็จริง"
ดราเค่นหมุนตัวขึ้นมาเงยหน้ามองอีกฝ่าย ทาเคมิจจิค่อนข้างจะเขินเล็กน้อยเวลาอยู่ในท่าทางแบบนี้
"ไม่ชอบหรอเวลาฉันทำตัวแบบนี้"
"ฮืม? ไม่ๆ ไม่ได้พูดแบบนั้นสักนิดเลย! แค่ประหลาดใจนิดหน่อย ปกติไม่ค่อยได้เห็นดราเค่นคุงทำตัวเอาแบบนี้"
"งั้นถ้าฉันทำตัวแบบนี้บ่อยๆนายชอบไหม"
"ขอเป็นนานๆทีดีกว่านะครับ"
ทาเคมิจจิยิ้มแห้ง ถ้าดราเค่นทำตัวแบบนี้คงได้มีไมกี้สองคนในโตมันแน่ๆ ทางคนตัวสูงก็หัวเราะก่อนจะค่อยๆหลับตา ปล่อยให้ทาเคมิจจิลูบหัวไปมาอย่างอ่อนโยนก่อนจะเผลอผล็อยหลับไป
ถึงคนขี้แยคนนี้ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายไปเจอเรื่อง
"ขอเป็นนานๆทีดีกว่านะครับ"
ทาเคมิจจิยิ้มแห้ง ถ้าดราเค่นทำตัวแบบนี้คงได้มีไมกี้สองคนในโตมันแน่ๆ ทางคนตัวสูงก็หัวเราะก่อนจะค่อยๆหลับตา ปล่อยให้ทาเคมิจจิลูบหัวไปมาอย่างอ่อนโยนก่อนจะเผลอผล็อยหลับไป
ถึงคนขี้แยคนนี้ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายไปเจอเรื่อง
อะไรมา แต่ตราบใดที่เขาอยู่ตรงนี้ทาเคมิจจิก็จะคอยอยู่ข้างๆ ปลอบโยนคนตัวสูงอย่างแผ่วเบา พยายามช่วยแบ่งเบาภาระให้อีกฝ่ายอย่างสุดความสามารถแน่ๆ
"ฝันดีนะครับดราเค่นคุง"
...
"เน่ มิทสึยะ"
"ว่าไงหรอไมกี้"
"ช่วงนี้เคนจินกับทาเคมิจจิสนิทกันไปหน่อยไหม"
"ก็ไม่นี่ ฉันว่าปกตินะ"
"ฝันดีนะครับดราเค่นคุง"
...
"เน่ มิทสึยะ"
"ว่าไงหรอไมกี้"
"ช่วงนี้เคนจินกับทาเคมิจจิสนิทกันไปหน่อยไหม"
"ก็ไม่นี่ ฉันว่าปกตินะ"
"งั้นฉันไปจับมือทาเคมิจจิหรือลูบหัวเคนจินได้นะสิ"
"ได้ส-- เดี๋ยว นายว่าไงนะ"
มิทสึยะรีบหันกลับมาให้ความสนใจไมกี้ทันที หัวหน้าแก๊งโตมันพูดพร้อมชี้ไปอีกทาง
ดราเค่นนั่งบันไดชั้นล่าง หลังก็เอนมาพิงทาเคมิจจิ คนตัวสูงเอื้อมมาจับมือของทาเคมิจจิไว้แน่น ทางด้านคนที่เป็นที่พิงก็เอามือ
"ได้ส-- เดี๋ยว นายว่าไงนะ"
มิทสึยะรีบหันกลับมาให้ความสนใจไมกี้ทันที หัวหน้าแก๊งโตมันพูดพร้อมชี้ไปอีกทาง
ดราเค่นนั่งบันไดชั้นล่าง หลังก็เอนมาพิงทาเคมิจจิ คนตัวสูงเอื้อมมาจับมือของทาเคมิจจิไว้แน่น ทางด้านคนที่เป็นที่พิงก็เอามือ
อีกข้างที่ว่างมาลูบหัวดราเค่นอย่างแผ่วเบา ใบหน้าของอีกฝ่ายทำหน้าเหมือนกับชินชาแล้ว ส่วนมิทสึยะตอนนี้ได้แต่มองอย่างตาแตก
"เอ๊ะ เดี๋ยว นั้นมันเมื่อไหร"
มิทสึยะพูดออกมาอย่างตะกุกตะกัก ปกติดราเค่นหวงตัวจะตาย ยิ่งมาลูบหัว เอนหลังพิงทาเคมิจจินี่มันน่าประหลาดไปไหน
"ไม่รู้สิ เหนอีกที
"เอ๊ะ เดี๋ยว นั้นมันเมื่อไหร"
มิทสึยะพูดออกมาอย่างตะกุกตะกัก ปกติดราเค่นหวงตัวจะตาย ยิ่งมาลูบหัว เอนหลังพิงทาเคมิจจินี่มันน่าประหลาดไปไหน
"ไม่รู้สิ เหนอีกที
สองคนนี้ก็ตัวติดกันหนึบแล้ว"
มิทสึยะเอามือกุมขมับ ชายหนุ่มผมสั้นพยายามนึกหาเหตุผลร้อยแปดพันเก้ามาอธิบายภาพตรงหน้า แต่เขาชักเริ่มไม่อยากจะคิดอะไรให้มากความแล้ว เพราะงั้นปล่อยมันไปเถอะ
----
อยากเหนดราเค่นน้วยอ้อนทาเคมิจจิเฉยๆค่ะ แบบสองคนนี้แผลเปนคู่กันนี่นา👀✨
มิทสึยะเอามือกุมขมับ ชายหนุ่มผมสั้นพยายามนึกหาเหตุผลร้อยแปดพันเก้ามาอธิบายภาพตรงหน้า แต่เขาชักเริ่มไม่อยากจะคิดอะไรให้มากความแล้ว เพราะงั้นปล่อยมันไปเถอะ
----
อยากเหนดราเค่นน้วยอ้อนทาเคมิจจิเฉยๆค่ะ แบบสองคนนี้แผลเปนคู่กันนี่นา👀✨
@threadreaderapp Unroll plz
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
