Thread by @Lumina_Luceat

แต่ตราบใดที่ทาเคมิจิยังไม่เจอคู่แท้เป็นตัวเป็นตนเขาก็ยังมีโอกาส! เขาจะใช้ช่วงเวลานี้ทำคะแนนรัวๆเลยคอยดูสิ!

"ถ้าทับแล้วคนอื่นไม่รู้แน่นะ"

"แน่สิ" เพราะกลิ่นฉันจะทับตัวนายหมดเลยไงล่ะคู่หู

"อือออ ไม่รู้สิ แล้วคนอื่นจะไม่สงสัยกลิ่นนายบนตัวฉันเรอะ"

"พวกนั้นไม่คิดเล็กคิดน้อยหรอก

ไม่ต้องห่วง"

จิฟุยุหยิบเสื้อเชิ้ตสีขาวของตัวเองมาให้ทาเคมิจจิ ยังไงยูนิฟอร์มนักเรียนของพวกเขาสองคนมันก็คือๆกัน อีกทั้งจิฟุยุชอบใส่เสื้อฮู้ดด้านในทับด้วยเสื้อนอกมากกว่าเสื้อเชิ้ตอีก ให้ทาเคมิจจิยืมเสื้อไปก็ไม่มีปัญหา

วันต่อมาทาเคมิจจิก็มาด้วยเสื้อจิฟุยุ ตามที่อีกฝ่ายบอกไม่มีใคร

สังเกตหรือสนใจอะไร ทาเคมิจจิถอนหายใจยาว ฟู้ว คงไม่ต้องกังวลอะไรสินะ

เขาเรียนตามปกติ พอเลิกเรียนก็ไปเที่ยวกับเพื่อนๆแก๊งมิโซจู วันนี้ฮินะติดเรียนพิเศษเลยไม่ได้ออกมาเดทด้วยกัน เสียดายนิดหน่อย

"ฮืม? อ้าวทาเคมิจจินี่"

"มิทสึยะคุง? ว่าไงครับ"

ระหว่างที่กำลังเที่ยวเล่นตามปกติเขาก็

เจอหัวหน้าหน่วยที่2ของโตมัน มิทสึยะ ทากาชิ อีกฝ่ายยกมือขึ้นมาทักทายก่อนเดินเข้ามาหา

"ไง พวกนายมาเที่ยวเล่นกันหรอ"

"ใช่ครับ มิทสึยะคุงล่ะ"

"มาซื้อของสำหรับชมรมน่ะ"

อีกฝ่ายว่าพร้อมชูถุงที่ใส่พวกอุปกรณ์เย็บผ้า แขนซ้ายของอีกฝ่ายก็เหน็บม้วนผ้าหลากสีไว้ที่เอว ทาเคมิจจิร้องอ๋อ

ไม่แปลกใจเท่าไรเพราะมิทสึยะคุงเป็ยหัวหน้าชมรมหัตถกรรมนี่หนา พวกเขาก็พูดคุยกันอยู่สักพักก่อนที่มิทสึยะจะขยับเข้ามาใกล้ๆ

"มะมีอะไรหนอมิทสึยะคุง"

"อือ วันนี้กลิ่นนายแปลกๆน่ะ"

ใจของทาเคมิจจิร่วงลงไปอยู่ตาตุ่มแล้ว คนผมทองแทบจะลงไปนอนกองน้ำตาแตกตรงนั้นแต่นึกได้ว่าอาจจะไม่มีอะไรก็ได้

โอเคใจเย็นๆก่อนนะทาเคมิจิ พยายามทำตัวให้ปกติเข้าไว้! แต่ว่าไอ้ท่าทีปกติของคนผมทองนั้นมันไม่ปกติเลย ทั้งเสียงตะกุกตะกัก ทำตาหลุ่กหลิก เรียกได้ว่าเลิ่กลั่กขั้นสุด

"ปะปะปะปะแปลกยะยังไงหรอมิทสึยะคะคุง"

"ทำไมนายเสี่ยงสั่นงั้นละทาเคมิจจิ"

มิทสึยะเห็นอีกฝ่ายตอบเสียงสั่นๆก็ก้มลงมามอง

อีกฝ่าย คนผมทองกลืนน้ำลายลงไปทำใจดีสู้เสือ

"สะสั่นอะไรไม่มี๊! ละแล้วที่มิทสึยะคุงบอกนี่มันหมายความยะยังไงหรอ"

"วันนี่นายแปลกๆนะ"

ถึงมิทสึยะจะยังจะขิดตะขวงอยู่แค่ถ้าทาเคมิจจิบอกไม่มีก็ไม่มีอะไรหนอก ชายหนุ่มขยับตัวมาใกล้ๆกว่าเดิม ใบหน้าของคนผมเทาอมม่วงแทบจะแนบชิดกับใบหน้าอีกฝ่าย

นิ้วเนียวยาวเอื้อมมาไกล่เกลี่ยเส้นผมสีทองข้างหูอย่างบรรจง ทาเคมิจจิแทบหยุดหายใจเมื่อใบหน้าของมิทสึยะเอื้อมมาใกล้ ชายหนุ่มขยับเข้ามาแค่แป๊บเดียวก่อนจะถอนตัวออกไป

"อือ แค่กลิ่นแชมพูนายเปลี่ยนไปจากปกติน่ะ ไม่มีอะไรหรอก"

"งะงั้นเองหรอ ฮะๆๆ"

เขาหัวเราะกลบเกลื่อน อ๋า ให้ตายสิตกใจหมด

เมื่อเช้าแชมพูเขาหมดเลยขอใช้ของคุณแม่มาก่อน ใครจะไปคิดว่ามิทสึยะคุงจะจมูกดีขนาดได้กลิ่นแชมพูเนี่ย

"ไหนๆก็ไหนๆแล้วทาเคมิจจิ นายว่างไหม"

"ว่างสิ ทำไมหรอ"

"อยากให้มาช่วยถือของไปที่โรงเรียนหน่อย ยังมีของไม่ได้ไปเอาอีกตั้งหลายร้านน่ะ"

"ได้สิ มาเดี๋ยวช่วยเอง"

"ขอบใจมากทาเคมิจจิ"

ทาเคมิจจิเอื้อมมาช่วยถือสัมภาระของอีกฝ่าย หลังจากนั้นพวกเขาทั้งสองก็ตะลอนไปรับของ จนตอนนี้สัมภาระพะรุงพะรังไปหมด

"โรงเรียนมิทสึยะคุงมีงานเทศกาลหรอครับ..."

"ประมาณนั้นแหละ โทษทีนะ"

คนผมสั้นได้แต่หัวเราะเหอะๆ มิทสึยะก็ไม่คิดว่าของจะเยอะขนาดนี้เหมือนกัน พอรับของครบทุกอย่างแล้ว

พวกเขาก็ตัดสินใจเอาของไปเก็บที่โรงเรียนก่อน

ท้องฟ้าสีครามเริ่มย้อมไปด้วยสีส้มของพระอาทิตย์อัสดง ยังดีที่โรงเรียนของมิทสึยะคุงยังไม่ปิดเลยยังสามารถเอาของไปเก็บในห้องกิจกรรมได้อยู่

"เรียบร้อย ฟู้ว ขอบใจมากนะทาเคมิจจิที่มาช่วย"

"ผมช่วยแค่นิดหน่อยเอง"

"ยังไงก้ใจมาก ฉันติดนายแล้ว"

"ไม่ต้องหรอกมิทสึยะคุง ผมยินดี"

"นายใจดีจังน่ะ" มิทสึยะยิ้มออกมา

"ยังไงก้ให้ฉันเลี้ยงข้าวนายสักมื้อนะ"

"ถ้าอันนั้นโอเคครับ!"

ถ้าแค่เลี้ยงข้าวสักมื้ออันนี้ทาเคมิจจิไม่คิดจะปฏิเสธหรอก ใครมันจะไม่อยากได้ข้าวฟรีกัน! พอเก็บอีปกรณ์เสร็จเรียบร้อยพวกเขาก็จัดการล็อคประตูห้องเก็บของ

"อ้อ จะว่าไปฉันขอถามอีกอย่างได้ไหม"

"ได้สิ มีอะไรหรอ"

"ทำไมนายถึงมีกลิ่นจิฟุยุหรอ"

โครม!!

ทาเคมิจจิสะดุดขาโต๊ะล้มหน้าทิ่มไปทันที มิทสึยะเห็นแบบนั้นก็สะดุ้งโหยง

"เฮ้ย! ทาเคมิจจิเป็นอะไรไหม!!"

"มะมะไม่เป็นไรครับมิทสึยะคุง ผมโอเค!!"

คนผมทองลูบหน้าตัวเองปอยๆก่อนจะลุกขึ้นมา

ใบหน้าของทาเคมิจจิตอนนี้คือเลิ่กลั่กขั้นสุด ทำไมมิทสึยะคุงรู้อ่ะ! คนอื่นไม่เห็นสังเกตเลย หัวหน้าหน่วย2ของโตมันเดินเข้ามาช่วยประครองอีกฝ่าย

"เป็นไรไหม อยู่ๆล้มไปตกใจหมด"

"แฮะๆ สะดุดนะ"

"ระวังตัวหน่อยสิ ใจหายใจคว่ำหมด"

ชายหนุ่มเอื้อมมือไปช่วยปัดฝุ่นบนเสื้อทาเคมิจจิให้

"แล้ว ทำไมนายถึงมีกลิ่นจิฟุยุติดล่ะ?"

"อ่า ฮะๆ ก็เอ่อ แบบเจอกันบ่อยเลยกลิ่นติดมั้งครับ?"

"จะบ้าเรอะทาเคมิจจิ"

มิทสึยะถอนหายใจ คนผมทองได้แค่ทำตาเลิ่กลั่ก ดวงตาสีฟ้าหลุกหลิกมองไปทางอื่น หัวก็พยายามหาข้ออ้าง คนผมสั้นเดินเข้ามาใกล้ๆก่อนจะจับคอเสื้อของคนอ่อนกว่า

"เอ่อ มิทสึยะคุง?"

"ปกตินายไม่ได้ใส่เสื้อแบบนี้นี่ อันนี้เสื้อจิฟุยุสินะ"

"ระ" รู้ได้ไง! ทาเคมิจจิกลืนคำพูดและน้ำลายลงคอ แค่จับคอเสื้อก็รู้เลยฟรอว่าเสื้อใคร มิทสึยะคุงน่ากลัวไปแล้ว!!

"งั้นก้ไม่แปลกที่มีกลิ่นหมอนั้นติด แต่ทำไมนายมาใส่เสื้อจิฟุยุล่ะ"

มิทสึยะขมวดคิ้วพร้อมยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ทาเคมิจิ

น้ำตาคลอเบ้า เขาพยายามหาข้ออ้างจ้าละหวั่น สุดท้ายก้ออกมากับคำแก้ตัวที่ว่าจิฟุยุทำโค้กหกใส่ลิ้นชักเสื้อ เขาเลยเอาต้องยืมเสื้อหมอนี้มาก่อน

"อ้อ"

มิทสึยะขานรับ อีกฝ่ายทำหน้าเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง แต่เหมือนหัวหน้าโตมันหน่วยที่2จะซื้อข้ออ้างที่ทาเคผุดขึ้นมา คนผมทองถอนหายใจดังฟิ้ว

ระระรอดตายแล้ว พวกเขาสองคนเดินออกจากโรงเรียน เนื่องจากบ้านทาเคมิจจิกับมิทสึยะคนละทางเลยแยกย้ายกันที่หน้าโรงเรียน

"ทาเคมิจจิ"

"ว่าไงหรอมิทสึยะคุ-- เหวอ"

เสื้อคาร์ดิแกนของมิทสึยะคุลมหัวของทาเคมิจจิ คนผมทองเงยหน้ามามองอย่างไม่เข้าใจ

"พรุ่งนี้ตอนประชุมแก๊งใส่มาด้วยล่ะ"

"เอ๋! แต่

นี่มันของมิทสึยะคุงนะ"

"เอาหน่าใส่มาเถอะ ไปล่ะ"

"เดี๋ยวสิมิทสึยะคุง!!!"

ยังไม่ทันได้ห้ามอะไรมิทสึยะก็เดินหายลิบไปแล้ว ทาเคมิจจิมองเสื้อคาร์ดิแกนในมืออย่างงุนงงก่อนจะถือมันกลับบ้าน

ทางด้านมิทสึยะ ชายหนุ่มกำลังรู้สึกสับสน ตอนที่เขาได้กลิ่นของจิฟุยุบนตัวทาเคมิจจิชายหนุ่มรู้สึก

หงุดหงิดมาก ไม่สบอารมณ์อย่างไม่รู้สาเหตุ ในอกของเขารู้สึกปั่นป่วนไปหมด

มิทสึยะชอบกลิ่นของทาเคมิจจิ จริงอยู่ที่เบต้าไม่มีกลิ่นฟีโรโมน ถึงแบบนั้นเขาก้ยังชอบกลิ่นของอีกฝ่าย แต่ในตอนนี้กลิ่นหอมหวานกลับมีกลิ่นแปลกปลอมทับอยู่จนไม่สบอารมณ์

ถ้ามันเป็นกลิ่นของเขา มิทสึยะจะไม่ว่าสักคำเลย

รู้ตัวอีกทีมิชายหนุ่มก็ถอดเสื้อคลุมคาร์ดิแกนตัวโปรดไปคลุมทาเคมิจจิเสียแล้ว

ในช่วงเวลาที่กลิ่นของเขากลบกลิ่นของจิฟุยุบนตัวทาเคมิจจิคนผมเทารู้สึกพึงพอใจมาก อยากจะเดินเข้าไปฟัดเข้าไปกอดให้มีกลิ่นของตัวเขาติดตัวอีกฝ่ายมากขึ้น

มิทสึยะเร่งฝีเท้า เจ้าหัวใจไม่รักดีในอกกลับเต้นแรงขึ้น

ใบหน้าก้เห่อร้อนเหมือนกับสาวแรกเยิ้มในห้วงความรัก

เวรเอ้ย นี่เขาเป็นบ้าอะไรเนี่ย!!

---

พี่มิทหึงน่ารักจังค่ะ55555 คือพี่มิทไม่รุ้ว่าน้องเปนอมก. ตอนนี้มีแค่จิฟุยุที่รุ้นะคะ

@threadreaderapp Unroll plz