Thread by @Firebird1506

#எம்ஜிஆர்_மோசடி

மாடி வீட்டு ஏழை படப்பிடிப்பு நின்று விட்டது குறித்து, சந்திரபாபு கூறியது: விதி எனும் காலதேவன் அந்த அறைக்குள் காத்திருந்ததை எப்படி அறிவேன்!
சுமார், 45 நிமிடங்கள், ராமனுக்கும், ராவணனுக்கும் நடந்ததே யுத்தம்... அதுபோன்று உள்ளே நடந்தது...
'வாங்க பாபு...'

'வணக்கம் மிஸ்டர் சக்கரபாணி, சவுக்கியமா... உங்க தயவு தான் வேணும்...'
'நான் என்ன பண்ணனும் சொல்லுங்க...'
'மிஸ்டர் எம்.ஜி.ஆர்., கால்ஷீட் கொடுத்தீங்கன்னாத்தான் நாங்க தப்பிக்க முடியும்; கொஞ்சம் பாத்து செய்யுங்க...'
'பாபு, நீங்க ஏன் எம்.ஜி.ஆரை போட்டு படம் எடுக்க நினைக்கிறீங்க...

நல்லா சம்பாதிக்கணும்ன்னு தானே... அப்படின்னா, நாங்க சொல்ற வரைக்கும் பொறுத்து தான் இருக்கணும். நீங்க நினைக்கிறபடி எல்லாம் எங்களால கால்ஷீட் கொடுக்க முடியாது...'
'நாங்க நினைக்கிறபடி, கால்ஷீட் கொடுக்க வேணாம்; நீங்க நினைக்கிறபடியே கால்ஷீட் கொடுங்க...'
'அத, அப்பப்ப தெரியப்படுத்தறோம்...'

'அதை, எப்பப்ப கொடுப்பீங்கன்னு ஒரு பேப்பர்ல தேதி வாரியா எழுதி, எந்தந்த மாசம்ன்னு போட்டு டைப் பண்ணி, கையெழுத்து போட்டு கொடுத்துட்டீங்கன்னா, எங்களுக்கு சவுகரியமா போயிடும். வினியோகஸ்தர்கள் எல்லாம் நம்ப மாட்டேங்குறாங்க; நீங்க எழுதிக் கொடுக்கிறத வைச்சுத் தான் அவங்கள நம்ப வைக்க முடியும்

'அப்படி எல்லாம் செய்ய முடியாது. எப்பப்ப கால்ஷீட் கொடுக்கணும்ன்னு எங்களுக்கு தெரியும்; அப்பப்ப போன் பண்றோம்...'
'உங்களுக்கு கொஞ்சமாவது சென்ஸ் இருக்கா... மத்தவங்க கஷ்டத்த புரிஞ்சுக்குங்க; இது ஒரு தொழில்...'
'அது, எங்களுக்கும் தெரியும்டா...' என்று சக்கரபாணி சொன்னதும், 'என்னடா

சொன்னே...' என்று ஆத்திரத்துடன் எழுந்தேன். என் பொறுமை, அமைதி எல்லாம் பறந்து போய், நான் அமர்ந்திருந்த நாற்காலியை தலைக்கு மேல் துாக்கி விட்டேன்.
உடன் இருந்த என் நண்பர்கள் என்னை மடக்கி, நாற்காலியை பிடுங்கினர்.
'சக்கரபாணி, நீங்க ரொம்ப பேசிட்டீங்க...

இருந்தாலும், நாங்க பொறுத்துக்குறோம்...' என சொல்லி, என்னை பலவந்தமாக வெளியே இழுத்து வந்தனர்.
அவர்கள் என்னை தடுத்திருக்கா விட்டால், அங்கு ஏதாவது அசம்பாவிதம் நிகழ்ந்திருக்கும்.
சுப்பையா ஒடுங்கி விட்டார்; வி.ஜி., ஊரை விட்டே ஓடி விட்டார்.

பங்குதாரர் பத்திரத்தில் கையெழுத்திட்ட காரணத்துக்காக, படத்துக்காக வாங்கிய கடன் சுமை என் தலையில் விழுந்தது. முதலுக்கே மோசம் வந்துவிடப் போகிறதே, மோசக்காரர்கள் நம்மை தெருவில் நிறுத்தப் போகின்றனரே என்ற ஆத்திரம் ஏற்பட்டது. நான் எவ்வளவு பணிந்து போனேன் தெரியுமா...

என் கற்பனையில் உதித்த அழகான திட்டப்படி, சென்னை அடையாறில், 20 கிரவுண்டில் பெரிய பங்களா ஒன்றை அப்போது கட்டி வந்தேன். வெளியிலிருந்து காரில் வந்தால், காரை அப்படியே மாடிக்கு கொண்டு செல்லும் விதமாக வீட்டை கட்டச் சொல்லியிருந்தேன்.

என் பலநாள் கனவு, பாதி வரை உருப்பெற்றிருந்தது. இந்த வீடு மற்றும் என் மற்ற நிலங்களின் பெயரில், 4 சதவீத வட்டிக்குக் கடன் வாங்கி, 3,000 அடி படம் எடுத்திருந்தேன். தமிழகத்தின் பல பகுதிகளுக்கும், மலேஷியா, சிங்கப்பூர் ஏரியாக்களுக்கும் வட்டிக்கு கடன் வாங்கி

செலவழித்திருந்தேன். எங்களிடையே நடைபெற்ற உரையாடல், அவர், என்னை தரக்குறைவாக திட்டியது, நான், அவரை அடிக்கப் போனது எல்லாம் திரை உலகில் வேகமாக பரவி, எது நடந்து விடக் கூடாது என்று நினைத்தேனோ, அது, நடந்து விட்டது.
வினியோகஸ்தர்கள் பயந்து விட்டனர்;

அதன் விளைவு, கட்டி முடிக்கப்படாத என் வீடு, நிலம் எல்லாம் ஏலத்துக்கு வந்தது.
- இவ்வாறு குறிப்பிட்டுள்ளார்.
எம்.ஜி.ஆருடன் ஏற்பட்ட இந்த பிரச்னையால், சந்திரபாபுவின் பெயர் கெட்டுப் போனது. இதனால், மேலும் குடிக்கத் துவங்கினார், சந்திரபாபு.

கடன் அதிகமானது; நடிப்பிலும் சரியாக கவனம் செலுத்தவில்லை. படப்பிடிப்புகளுக்கு ஒழுங்காக போகாததால், வாய்ப்புகள் குறையத் துவங்கின. திரை உலகில், சந்திரபாபுவின் தேய்பிறைக் காலம் துவங்கியது.
சந்திரபாபுவின் நெருங்கிய நண்பர், நாவல் பிலிம்ஸ் சுந்தரம். கல்கி இதழில்,

ஜெயகாந்தன் எழுதிய, 'உறங்குவது போலும்' என்ற சிறுகதையை பற்றி கேள்விப்பட்ட சந்திரபாபு, ஜெயகாந்தனை பார்க்க விரும்பினார். சந்திரபாபு ஒருவரை சந்திக்க ஆசைப்பட்டு விட்டால், சந்திக்கும் வரை தவியாய் தவிப்பார்; சந்திக்கும் போதோ, உற்சாகத்தால், துள்ளிக் குதிப்பார்.

'அக்காலத்தில் நடிகர்கள் எல்லாம் ரசித்துப் பார்க்கத் தகுந்த பல சிறப்புகள் வாய்ந்த நடிகராக இருந்தார், சந்திரபாபு. அவருடைய அங்க அசைவுகளுக்கு, அவர் எண்ணாத புதிய அர்த்தங்களை கண்டு பிடித்து, ரசிகர்கள் ஆர்ப்பரித்த காலம் அது. சந்திரபாபுவின் நடிப்பில் எனக்கும் ஈடுபாடு உண்டு...'

என்று, 'ஓர் இலக்கியவாதியின் கலையுலக அனுபவங்கள்' என்ற தன் புத்தகத்தில் கூறியிருந்தார், ஜெயகாந்தன்.
சந்திரபாபுவை சந்திப்பதற்காக, ஜெயகாந்தனை அழைத்துச் செல்ல வந்தார், சுந்தரம். மறுநாள் வரச்சொன்னார், ஜெயகாந்தன். மறுநாள் மாலை, சொன்ன நேரத்தில், பெரிய

காரில் ஜெயகாந்தனை அழைத்துச் செல்ல வந்தார், சுந்தரம்.
கார், பீமண்ண முதலி கார்டன் தெருவில், சந்திரபாபுவின் வீட்டுக்கு சென்றது. அலங்கார பொருட்களுடன் கூடிய வரவேற்பறை; ஆனால், வரவேற்கத்தான் ஆள் இல்லை. இது குறித்து ஜெயகாந்தன் கூறியது:

'செம்மறி ஆட்டுக் கிடாவை, பருந்து ஒன்று தன் கூரிய நகங்களால் கொத்தி, பறந்து செல்லும் பாவனையில், ஒரு மர சிற்பம், வரவேற்பு அறையின் நடுவில் இருந்தது என்னை வசீகரித்தது. நான் உட்கார்ந்திருந்த இடத்திலிருந்து வலது கை மூலையில், ஒரு ரேடியோகிராம்;

அது மாதிரி ஒன்று வாங்க வேண்டும் என்று நினைத்துக் கொண்டேன்.
'சந்திரபாபுவிடமிருந்து நான் ஆசைப்பட்டது அவரது ரசனை மிகுந்த உள்ளத்தை மட்டுமே! ஆயினும், என்னை வரவழைத்து, வீட்டு வரவேற்பு அறையில் உட்கார சொல்லக் கூட ஆள் இல்லாமல், அவர் குளித்துக்

கொண்டிருந்தது, உசிதமான நாகரிகமாக எனக்குப் படவில்லை. 'குளித்து முடித்து, அலங்காரம் செய்த பின் எனக்கு கார் அனுப்பி இருக்கலாமே...' என எண்ணி, மனதுக்குள், 100 எண்ணிவிட்டு புறப்பட்டு விடலாம் என்று காத்திருந்தேன்.
'அந்த நேரம், 'என்னை மன்னிச்சிடுங்க

மிஸ்டர் ஜெயகாந்தன்... உங்கள காக்க வைச்சுட்டேன்...' என்று சொல்லியபடி வந்தார், சந்திரபாபு.
'அதற்கு முந்தைய வினாடி, நான் போக நினைத்ததை எண்ணி வருத்தப்பட்டேன்; அப்போது டெலிபோன் அடித்தது. போனில், ஒரு பிரபல கவர்ச்சி நடிகை பேசினார்...'