Thread by @Polsport

Muszę Wam opowiedzieć o Lucynie Kornobys, naszej srebrnej kulomiotce z Rio i już z Tokio. Przeszła kilka piekieł i upokorzeń zanim weszła na szczyt. Nie wiele znam osób z większą determinacją, tak bardzo zawziętych, odpornych na przeciwności, walczącej z nierównościami i o innych

„Dzieciństwo było traumą, której nikomu nie życzę”. Urodzona w Lubawce, po śmierci mamy z bratem i 4 siostrami sami zgłosili się do domu dziecka, byle dalej od ojca-okrutnika, który bił i głodził. W wieku 6 lat najmowała się do wykopków albo szabrowała z rodzeństwem po ogródkach

"W domu dziecka tylko narty pozwalały mi zapomnieć, zatracić się w czymś przyjemnym. Pojechaliśmy na Kappelę za Jelenią Górą. Jeszcze ten jeden zjazd i do busa. Ruszyłam. Jakiś facet, rozłożył ręce i wydarł się: „Zjeżdżam! Z drogi! Nie umiem jeździć!” I wjechał prosto we mnie...”

"Szpital, operacja... To tylko moje podejrzenia, bo nie mam żadnych dowodów – podczas usypiania anestezjolog dał mi za dużą dawkę czegoś. Zrobił się spory problem, żeby mnie wybudzić. Dokumentacja medyczna? A kto by wydał 15-letniej gówniarze z domu dziecka?"

"Wiadomo, dzieciaka z domu dziecka traktuje się inaczej niż takiego o którego bez przerwy dopytują rodzice, zanoszą prezenty, wożą na konsultacje. O mnie nie pytał pies z kulawą nogą. A dla domu dziecka fakt że jestem pół roku w szpitalu, to problem z głowy. Zero zainteresowania"

Mój stan się pogarszał. Nogi przestawały funkcjonować, jedna za drugą. Lekarze wpakowali je w aparat Ilizarowa, obręcze ze śrubami wkręconymi w kości. Ale ścięgna podkolanowe okazały się tak silne, że powyginały śruby. Podcinali więzadła, pakowali nogi w gips, nic nie pomagało…"

Straciłam czucie w obu nogach, doszła za to potworne skurcze mięśni. Dlaczego, przecież nie miałam uszkodzonego kręgosłupa? Lekarze nie wiedzieli. Dostałam rentę 700 zł i do widzenia. Starałam się chodzić o kulach, ale szło coraz gorzej, ręce nie wytrzymywały ciężaru...

Przejście paru głupich metrów zajmowało pół godziny. Kiedyś nogi ugięły się pode mną na przejeździe kolejowym. Usiadłam na szynach i nie mogłam wstać. Pomyślałam: „a niech się dzieje co chce, może tak będzie lepiej...” Ale jakiś kierowca, wybiegł z samochodu i pomógł mi wstać...

Opowiada, że wtedy rzadko spotykała się z życzliwością. Kilka razy pisała skargi do MZK, bo kierowcy autobusu zamykali drzwi i odjeżdżali z przystanku, a ona zostawała jak frajer. Okazało się, że to był ten sam facet. Ale nikt z pasażerów się nie upomniał...

Raz stała przed sklepem, do którego nie mogła wjechać przez schodki. "Z odliczonymi pieniędzmi prosiłam ludzi, żeby mi zrobili zakupy. Patrzyli z odrazą jak na wariatkę albo narkomankę. Przez pół godziny nikt nie chciał pomóc. Popłakałam się z bezradności..."

Choć miała okres, że nie wstawała z łóżka i nie chciała pisać matury, przełamała się. Skończyła administrację na Uni. Wrocławskim. Dostała pracę w urzędzie. Aż ktoś zaraził ją sportem, to było jak objawienie. Ciągnęło mnie do ludzi, których nie będzie razić moja niepełnosprawność

Zabrała się za pchnięcie kulą, rzut dyskiem i oszczepem. I już z pierwszych mistrzostw Polski w Kozienicach przywiozła trzy medale, po jednym w każdej konkurencji. Z czasem w każdej pobije rekord świata, a w kuli zdobędzie dwa medale paraolimpijskie

Sukcesy przyniosły pewność siebie. Zaczęła walczyć, żeby ludzie dostrzegali niepełnosprawnych i ich rozumieli. Od lat jeździ po szkołach z prelekcjami. Żeby dzieci pojęły, co niepełnosprawność czyni z człowiekiem, jeżdżą na wózku, chodzą z zasłoniętymi oczami, jak niewidomi…

Prowadzi warsztaty z savoir-vivre wobec osób z niepełnosprawnościami, by traktowano je z godnością. Ale jest sporo do zrobienia, bo jak opowiada, zdarzyło jej się na przystanku, że podeszła dziewczynka zainteresowana wózkiem, a mama ją odciągnęła bo „jeszcze się zarazisz”… 🤦‍♂️

Choć po igrzyskach w Tokio nie zamierza jeszcze kończyć kariery, właśnie zrobiła uprawnienia trenera dzieci z niepełnosprawnością i już planuje wyciągać je z domów i zarażać sportem. Od lat zresztą organizuje turnieje, mityngi i zawody integracyjne...

O jej determinacji niech świadczy historia z MŚ do Dubaju w 2019 przyjechała ze stanem zapalnym przyczepu łokciowego (łokieć golfisty i tenisisty w jednym). Wiodącą ręka którą pcha ledwo podnosiła kubek z herbatą. Ale na zawodach: złoto i rekord świata!
📷 Fot. Adrian Stykowski