Nog wat willekeurige gedachten.
De afgelopen maanden heb ik zoveel over mezelf geleerd.
De afgelopen maanden heb ik zoveel over mezelf geleerd.
Ik herinner nog hoe ik altijd als onhandelbaar en druk werd bestempeld. Ik moest maar eens leren luisteren en stilzitten, want ik was een ongeleid probleem. Dat hoorde ik honderden keren. Maar meer regelmaat, regels en straffen konden mij misschien nog wel redden.
Uiteindelijk leerde ik het. Er werd mij zo vaak verteld dat ik me niet als mezelf mocht gedragen, dat ik uitvond dat als ik maar gewoon mijn bek hield, geen enthousiasme toonde voor iets dat ik echt leuk vond, nergens aan meedeed behalve als het moest, iedereen tevreden was.
Dus uiteindelijk - fast forward - haalde ik de middelbare school met goede cijfers, zonder verder ergens aandacht aan te besteden. Zelfs als de meest onopvallende, die nooit iets van zichzelf probeerde te tonen, werd ik alsnog gepest. Maar dat moest ik maar accepteren van mezelf.
Van vakanties herinner ik juist (of is mij verteld?) dat ik de eerste dagen altijd ziek was. Van alle indrukken die ik dan mocht loslaten. Mijn ouders wisten dat ook, we gingen nooit voor dinsdag op vakantie.
Daarna wilde ik vooral altijd wat doen. In het buitenland ging ik meestal de ene dag met mijn moeder wat doen, andere dag met mijn vader. Want stilzitten of een boek lezen: dat was niet voor mij weggelegd. Dat deden ze dan maar voor mij.
Het onderdrukken van alle drukte en enthousiame dat heb ik volgehouden tot ik 28 was. Ik was er zo goed in dat ik niet anders wist dan maskeren. Maar het was er natuurlijk wel: ik had alleen geleerd dat mezelf zijn alleen maar op kritiek kwam te staan. Totdat het teveel was.
Ik weet niet eens meer of de burnout groter was dan de depressie, of dat de sociale angst belangrijker was dan de vermijding. Maar mijn kaartenhuis van 28 jaar aangeleerde manieren om mensen tevreden te stellen stortte in.
Inmiddels heb ik werk waar mijn baas en collega nog grotere chaoten zijn, en ik zelfs als mezelf de stabiele factor ben. Dat werkt heerlijk. En met medicatie schrijf ik soms briljante dingen. Ook weet ik inmiddels dat een heleboel mensen het enthousiasme en drukte wel waarderen.
(Niet omdat ik mijn baan of kerrejèrre op zich zo belangrijk vind. Ik zou zo 1000 euro meer kunnen verdienen of een veel 'betere' functie kunnen hebben. Boeiend. Wel omdat ik er nu met plezier heen ga.)
Maar het is zo moeilijk om te leren dat je geen probleem, teleurstelling en last bent als je dat al 29 jaar hoort.
Als je in alle vorige banen altijd hebt gehoord dat je niet goed genoeg was.
Als zelfs de psycholoog je alles nog even inwrijft.
Als je in alle vorige banen altijd hebt gehoord dat je niet goed genoeg was.
Als zelfs de psycholoog je alles nog even inwrijft.
https://twitter.com/jjvvhh/status/1387113229915152387?s=20
Als zelfs vrienden je nog even extra hard die valkuil in trappen.
https://twitter.com/jjvvhh/status/1387113233836920839?s=20
Sommige dagen gaat het beter en sommige slechter. Ik zou nog steeds niet tekenen voor hoe het nu gaat. Maar het is ieder geval een basis om op door te bouwen. Misschien leer ik mezelf ooit wel weer waarderen? Ik moet tenslotte nog tweederde van mijn leven 😄
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
