Ik vroeg aan een verpleegkundige ik een zorginstelling hoe het met háár ging. We kennen elkaars naam niet, een kortstondige ontmoeting tussen twee professionals.
De vraag bracht haar van haar stuk, de ogen keken even weg maar ik zag dat ze vochtig werden. -》
De vraag bracht haar van haar stuk, de ogen keken even weg maar ik zag dat ze vochtig werden. -》
Ze herpakt zichzelf maar haar blik van pijn en wanhoop sneed dwars door mijn ziel. De ogen zijn een spiegel, we zagen elkaar. Ze verteld dat ze al maanden minimaal 2 fulltime collega's mist per dienst en op de meeste dagen nog meer. Maar ze moeten door er is anders niemand. -》
Ik vroeg haar wat haar verwachting is de komende tijd. Haar antwoord was dat ze door gaan maar dat het ten koste gaat van alles. Het is al ten koste gegaan van haar. En ze weet niet hoe te herstellen. Ze weet niet hoe en ze verwacht niets meer. Dus gaat ze door. --》
Want niet alleen de patiënten hebben de zorg nodig, zorg dat ze nu al niet kan verlenen naar behoren, maar ook bereidt ze zich voor op wat gaat komen. Afgelopen jaar hebben ze getraind hoe ze zorg van het ziekenhuis kan overnemen zodat daar de acute zorg door kan gaan -》
Dit is een #zorginfarct. De keten loopt vast, gaat nu al ten koste van zorg en mens. Zorgverleners zijn een onderdeel van deze maatschappij, je kunt ze niet buitensluiten en een heldencape omhangen.
Vraag alleen af en toe hoe het met ze gaat en lees in de ogen het ware antwoord
Vraag alleen af en toe hoe het met ze gaat en lees in de ogen het ware antwoord
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
