มาแปะๆจองพล็อตไว้ก่อน #ออลทาเค
Auทาเคมิจิเป็นบอสบงเท็นแก๊งอาชญากรใหญ่ที่สุดของญี่ปุ่น คนภายนอกเนี่ยรู้จักทาเคมิจิจากชื่อเสียงด้านความโหดเหี้ยม เลือดเย็น และเด็ดขาด รูปลักษณ์ผุดผ่องใสซื่อเป็นเพียงเปลือกนอกของจิ้งจอกล่าเนื้อมากเล่ห์กล
Auทาเคมิจิเป็นบอสบงเท็นแก๊งอาชญากรใหญ่ที่สุดของญี่ปุ่น คนภายนอกเนี่ยรู้จักทาเคมิจิจากชื่อเสียงด้านความโหดเหี้ยม เลือดเย็น และเด็ดขาด รูปลักษณ์ผุดผ่องใสซื่อเป็นเพียงเปลือกนอกของจิ้งจอกล่าเนื้อมากเล่ห์กล
ไม่ต่างจากแอปเปิ้ลอาบยาพิษอันหอมหวานที่ใครๆก็อยากลิ้มลองแม้สุดท้ายจะต้องดับดิ้น
แต่ในความเป็นจริงมันกลับตรงกันข้ามทุกอย่าง
ทาเคมิจิเป็นแค่ชายหนุ่มธรรมดาๆที่ไม่ชอบกลิ่นบุหรี่ เกลียดเหล้าแรง ตามคนไม่ทัน ทึ่มๆทื่อๆคิดอะไรเป็นเส้นตรงเหมือนไม้บรรทัด
แต่ในความเป็นจริงมันกลับตรงกันข้ามทุกอย่าง
ทาเคมิจิเป็นแค่ชายหนุ่มธรรมดาๆที่ไม่ชอบกลิ่นบุหรี่ เกลียดเหล้าแรง ตามคนไม่ทัน ทึ่มๆทื่อๆคิดอะไรเป็นเส้นตรงเหมือนไม้บรรทัด
ไอ้จิ้งจอกเจ้าเล่ห์อะไรนั่นก็แค่ความพยายามจะคีพคูลสุดชีวิตแม้ในใจลงไปนอนดิ้นทุรนทุรายกรีดร้องอยู่บนพื้นต่างหาก…
ซึ่งไม่มีใครรู้ความจริงข้อนี้เลยแม้แต่ระดับผู้บริหาร
พวกเขาต่างเข้าใจว่าทาเคมิจิเป็นบอสที่เพรียบพร้อมไปด้วยความสามารถและเด็ดเดี่ยวเช่นพายุหิมะในค่ำคืนที่ไร้แสงสว่าง
ซึ่งไม่มีใครรู้ความจริงข้อนี้เลยแม้แต่ระดับผู้บริหาร
พวกเขาต่างเข้าใจว่าทาเคมิจิเป็นบอสที่เพรียบพร้อมไปด้วยความสามารถและเด็ดเดี่ยวเช่นพายุหิมะในค่ำคืนที่ไร้แสงสว่าง
เป็นพล็อตแนวคอมเมดี้ขำๆที่ ทาเคเป็นบอสเด๋อๆ ชอบอู้งานไปนั่งทำงานอดิเรกกุ๊กกิ๊ก ทำขนม ถักไหมพรม วาดรูป พับกระดาษ แต่ไอพวกลูกน้องแม่งตีความกันไปไกลว่าบอสกำลังวางแผนร้ายอยู่
อย่างตอนประชุมทุกคนเห็นบอสขีดเขียนเอกสารด้วยสีหน้าเครียดมากๆ คาคุโจก็เลยรีบตรวจสอบให้เลยว่าแผนมีช่องโหว่ตรงไหน แล้วมันก็ดันมีจริงๆ
ตัดภาพไปที่ทาเคมิจิ นั่งวาดรูปไมกี้เล่นแบบเรฟจากตัวจริงที่นั่งอยู่ตรงข้ามแล้วตาเบี้ยวไม่เท่ากัน กุมหัวเพราะอยากได้ลิขวิด
ตัดภาพไปที่ทาเคมิจิ นั่งวาดรูปไมกี้เล่นแบบเรฟจากตัวจริงที่นั่งอยู่ตรงข้ามแล้วตาเบี้ยวไม่เท่ากัน กุมหัวเพราะอยากได้ลิขวิด
อยู่มาวันนึงกำลังนั่งอู้งานถักโครเชอย่างเมามันโดยที่มีมีซันสุนั่งเฝ้าอยู่มุมห้อง ทาเคมิจิคือตั้งใจถักเอาเป็นเอาตายมากหน้านิ่งเพ่งตาจริงจังจนซันสุมันนึกว่าจะเอาผ้าพันคอไหมพรมไปแขวนคอใคร ถักซะยาวเป็นเชือกป่าน
แล้วมันมีจังหวะที่ลูกน้องคนนึงเอาน้ำไปเสิร์ฟ ทาเคมิจิก็ตั้งใจถักไหมพรมอยู่ไงตาเลยไม่ได้ละออกไปมองบังเอิญเอื้อมแขนไปโดนแก้วน้ำหล่นแตก
ซันสุหันขวับ ลูกน้องคนนั้นหน้าซีด
ทาเคมิจิในใจคือเหงื่อแตก เอาไงดีวะ ควรก้มลงไปเก็บดีไหม หรือนั่งอยู่เฉยๆดี
ซันสุหันขวับ ลูกน้องคนนั้นหน้าซีด
ทาเคมิจิในใจคือเหงื่อแตก เอาไงดีวะ ควรก้มลงไปเก็บดีไหม หรือนั่งอยู่เฉยๆดี
ภายนอกทาเคหน้านิ่งมาก สายตาเย็นเยียบหลุบมองเศษแก้ว ชั่งใจอยู่นานเพราะตัวเองเป็นบอสจะก้มลงไปเก็บเองมันก็แปลกๆ
แล้วไอ้จังหวะที่นิ่งคิดนั่นแหล่ะซันสุดันเดินมาถึงกองเศษแก้วพอดี ก้มลงไปจิ้มแอ่งน้ำเล็กๆบนพื้นเอานิ้วเข้าปากหน้าตาเฉย
"แหวะ เล่นของแรงเลยเรอะ"
แล้วไอ้จังหวะที่นิ่งคิดนั่นแหล่ะซันสุดันเดินมาถึงกองเศษแก้วพอดี ก้มลงไปจิ้มแอ่งน้ำเล็กๆบนพื้นเอานิ้วเข้าปากหน้าตาเฉย
"แหวะ เล่นของแรงเลยเรอะ"
แลบลิ้นที่ชาทั้งแถบจนต้องนิ่วหน้า
มันคือยาพิษนั่นแหล่ะ แต่ทาเคไม่รู้ไงก็งงๆอะไรของแรง เหล้าเหรอ? แต่เขาไม่กินเหล้านะ ไม่ได้สั่งให้ใครเอามาด้วย
สุดท้ายไม่รู้จะทำยังไงเห็นไหนๆซันสุก็อยู่ใกล้ๆเศษแก้วขนาดนั้นแล้วเลยบอกให้เก็บเศษแก้วแทนให้ที
มันคือยาพิษนั่นแหล่ะ แต่ทาเคไม่รู้ไงก็งงๆอะไรของแรง เหล้าเหรอ? แต่เขาไม่กินเหล้านะ ไม่ได้สั่งให้ใครเอามาด้วย
สุดท้ายไม่รู้จะทำยังไงเห็นไหนๆซันสุก็อยู่ใกล้ๆเศษแก้วขนาดนั้นแล้วเลยบอกให้เก็บเศษแก้วแทนให้ที
“จัดการ—”
ปัง!
“เก็บ”
ปัง!
“เศษแก้วให้ที”
ปัง!
“นะ..”
เดี๋ยวมีใครมาเหยียบแล้วเจ็บตัวขึ้นมาจะแย่เอา
ดูท่าซันสุจะหูดับไปตั้งแต่คำว่าจัดการแล้วประโยคหลังเลยไม่ได้บอก ทาเคมิจินั่งนิ่งมองร่างเด็กเสิร์ฟคนนั้นนอนจมกองเลือดพร้อมรูบนตัวที่เพิ่มขึ้นนิดหน่อย
ปัง!
“เก็บ”
ปัง!
“เศษแก้วให้ที”
ปัง!
“นะ..”
เดี๋ยวมีใครมาเหยียบแล้วเจ็บตัวขึ้นมาจะแย่เอา
ดูท่าซันสุจะหูดับไปตั้งแต่คำว่าจัดการแล้วประโยคหลังเลยไม่ได้บอก ทาเคมิจินั่งนิ่งมองร่างเด็กเสิร์ฟคนนั้นนอนจมกองเลือดพร้อมรูบนตัวที่เพิ่มขึ้นนิดหน่อย
ตายละหว่า…ดูท่าจะเจ็บกว่าเหยียบแก้วอีก เผลอๆเจ็บกว่าโดนมีดแทง
รู้งี้ปล่อยให้เหยียบไปซะก็ดี ไหงแค่เสิร์ฟเหล้าให้เขาโทษถึงร้ายแรงปานนั้นล่ะ
คีพลุคหน้านิ่งอยู่แต่มือกำไม้ถักแน่นมาก สั่นกึกๆๆๆ
รู้งี้ปล่อยให้เหยียบไปซะก็ดี ไหงแค่เสิร์ฟเหล้าให้เขาโทษถึงร้ายแรงปานนั้นล่ะ
คีพลุคหน้านิ่งอยู่แต่มือกำไม้ถักแน่นมาก สั่นกึกๆๆๆ
ซันสุเข้าใจว่าทาเครู้ว่าในแก้วมียาพิษเลยปัดทิ้ง หันมามองทาเคนั่งมือสั่นริก(ก็นึกว่าเพราะกินยาพิษเข้าไปอีกนั่นแหล่ะ) ยิ่งใจตกที่ตาตุ่ม ตัวเองเป็นถึงมือขวาแต่กลับไม่สังเกตุเห็น รีบเข้าไปอุ้มวิ่งตาตื่นดิ่งไปหาหมอ
ทาเคมิจิ: ผมมือสั่นเพราะกลัวคุณพี่นั่นแหล่ะค้าบบบบ
ทาเคมิจิ: ผมมือสั่นเพราะกลัวคุณพี่นั่นแหล่ะค้าบบบบ
มันก็มีโมเมนต์ปกติทั่วไปอยู่บ้างแบบตอนที่เขาฝากลูกน้องไปซื้ออุปกรณ์DIY มีช่วงนึงทาเคมิจิติดลมการทำโมเดลไม้มาก แต่กาวร้อนดันหมดปืนกาวก็สภาพล่อแล่เลยส่งข้อความไปบอกทาเคโอมิที่ออกไปทำงานข้างนอกให้ไปซื้อกาวให้หน่อย
ทาเคโอมิ: เอาอะไรอีกไหม
ทาเคมิจิ: เอาปืนมาด้วย
ทาเคโอมิ: เอาอะไรอีกไหม
ทาเคมิจิ: เอาปืนมาด้วย
นั่นแหล่ะครับท่านผู้ชม ทาเคมิจิได้ปืนสมใจ ไม่ว่าปืนพก ปืนลูกซอง ปืนไรเฟิล มันยกปืนกลมาได้ก็คงยกมาแล้ว
กาวที่ได้ก็เป็นเทปกาวแบบเหนียวขาดใจ ดิ้นให้ตายก็ไม่หลุด
“จะว่าไปบอสจะเอาไปใช้กับใคร?”
ใช่กับตัวเองตอนนี้มั้ง ชักอยากลงไปนอนคุยกับปลาใต้อ่าวโตเกียวแล้วสิ
กาวที่ได้ก็เป็นเทปกาวแบบเหนียวขาดใจ ดิ้นให้ตายก็ไม่หลุด
“จะว่าไปบอสจะเอาไปใช้กับใคร?”
ใช่กับตัวเองตอนนี้มั้ง ชักอยากลงไปนอนคุยกับปลาใต้อ่าวโตเกียวแล้วสิ
ส่วนเรื่องการเงินของแก๊งค์ส่วนใหญ่โคโค่จะเป็นคนดูแลแต่ก็มีบ้างที่จะมารายงานปัญหาหลายๆอย่างกับบอสเพื่อหาวิธีแก้
“พวกกู้แล้วหนีมันมีเยอะขึ้นทุกวัน ถึงเราจะไปไล่บี้พวกคนค้ำได้แต่ก็ไม่ต่างจากโดนกระตุกหนวดเสือเลย”
คนฟังค่อยๆแอบหยิบกระดาษจากกองที่น่าจะเป็นบัญชีเงินอะไรสักอย่างออกมา
“พวกกู้แล้วหนีมันมีเยอะขึ้นทุกวัน ถึงเราจะไปไล่บี้พวกคนค้ำได้แต่ก็ไม่ต่างจากโดนกระตุกหนวดเสือเลย”
คนฟังค่อยๆแอบหยิบกระดาษจากกองที่น่าจะเป็นบัญชีเงินอะไรสักอย่างออกมา
“พอมีคนแรกก็มีคนที่สองแล้วก็คนต่อๆไป ถ้ายังปล่อยไว้แบบนี้ทรัพยากรคนของเราจะยิ่ง—”
กรีดกระดาษพับช้าๆอย่างประณีต เสียงของร่างข้างๆไม่ได้ผ่านเข้าหู
“บอสคิดว่าไง?”
หยุดมองนายเหนือหัวออกความเห็น แต่สิ่งที่ได้กลับมาดันเป็นรอยยิ้มชวนน่าขนลุก
กรีดกระดาษพับช้าๆอย่างประณีต เสียงของร่างข้างๆไม่ได้ผ่านเข้าหู
“บอสคิดว่าไง?”
หยุดมองนายเหนือหัวออกความเห็น แต่สิ่งที่ได้กลับมาดันเป็นรอยยิ้มชวนน่าขนลุก
“บ…บอส?”
“อ่ะ”
กระดาษที่ถูกพับเป็นรูปปลาวางแปะลงบนมือกระเป๋าตังค์แห่งแก๊งค์
โคโคโนอิมองอดีตสำเนาบัญชีสำหรับหมุนเงินที่กลายสภาพเป็นสัตว์น้ำกระดาษสุดเนี้ยบนิ่ง
ส่วนทาเคคือยืดอกภูมิใจมาก ครั้งนี้พับได้สวยสุดๆ
“อ่ะ”
กระดาษที่ถูกพับเป็นรูปปลาวางแปะลงบนมือกระเป๋าตังค์แห่งแก๊งค์
โคโคโนอิมองอดีตสำเนาบัญชีสำหรับหมุนเงินที่กลายสภาพเป็นสัตว์น้ำกระดาษสุดเนี้ยบนิ่ง
ส่วนทาเคคือยืดอกภูมิใจมาก ครั้งนี้พับได้สวยสุดๆ
“ปลา…”
“ใช่”
ตาถึงนะนายคนนี้ ใช่แล้วมันคือปลาที่เขาใช้เวลาทำงานไปมากกว่าสี่สิบแปดชั่วโมงในการฝึกฝนยังไงล่ะ!
จงชื่นชมความงดงามจากน้ำพักน้ำแรงของเขาซะ!
“อ่า ปลา…สินะ”
“ใช่ ปลา”
โคโค่เหม่อมองเจ้าศิลปะชิ้นเล็กในมืออยู่นาน…ในที่สุดก็หลุดกรีดยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา
“ใช่”
ตาถึงนะนายคนนี้ ใช่แล้วมันคือปลาที่เขาใช้เวลาทำงานไปมากกว่าสี่สิบแปดชั่วโมงในการฝึกฝนยังไงล่ะ!
จงชื่นชมความงดงามจากน้ำพักน้ำแรงของเขาซะ!
“อ่า ปลา…สินะ”
“ใช่ ปลา”
โคโค่เหม่อมองเจ้าศิลปะชิ้นเล็กในมืออยู่นาน…ในที่สุดก็หลุดกรีดยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา
“เข้าใจแล้ว ไม่จำเป็นต้องไปตามทวงให้เหนื่อยสินะ”
อื้มๆ
“ถ้ามีแหล่งอาหารที่สมบูรณ์เดี๋ยวมันก็ว่ายทวนน้ำกลับมาหาเราเอง”
ใช่แล้วๆ
“ก็แค่รอโอกาสตะครุบพวกมันมาฉีกกิน…ชักจะน่าสนุกแล้วสิ”
งั้นเหรอ น่าสนุกสินะ
แต่ปลาของเขาว่ายน้ำไม่ได้ กินไม่ได้ด้วย
อื้มๆ
“ถ้ามีแหล่งอาหารที่สมบูรณ์เดี๋ยวมันก็ว่ายทวนน้ำกลับมาหาเราเอง”
ใช่แล้วๆ
“ก็แค่รอโอกาสตะครุบพวกมันมาฉีกกิน…ชักจะน่าสนุกแล้วสิ”
งั้นเหรอ น่าสนุกสินะ
แต่ปลาของเขาว่ายน้ำไม่ได้ กินไม่ได้ด้วย
โคโค่คุงคงไม่ได้คิดจะกินกระดาษแบบแพะใช่ไหม…?
แย่ล่ะ ถ้าเกิดขึ้นจริงๆมีหวังเงินเกลี้ยงคลังกันพอดี เงินก็เป็นกระดาษนี่นะ
“ขอบคุณนะบอส ช่วยได้เยอะเลย”
“อย่าคิดทำอะไรแปลกๆล่ะ”
ฝีเท้าที่กำลังจะก้าวไปทางประตูชะงัก โคโคโนอิแลบลิ้นอย่างที่ชอบทำเป็นประจำหันกลับมาพร้อมแววตาแฝงเลศนัย
แย่ล่ะ ถ้าเกิดขึ้นจริงๆมีหวังเงินเกลี้ยงคลังกันพอดี เงินก็เป็นกระดาษนี่นะ
“ขอบคุณนะบอส ช่วยได้เยอะเลย”
“อย่าคิดทำอะไรแปลกๆล่ะ”
ฝีเท้าที่กำลังจะก้าวไปทางประตูชะงัก โคโคโนอิแลบลิ้นอย่างที่ชอบทำเป็นประจำหันกลับมาพร้อมแววตาแฝงเลศนัย
“ว๊า~ โดนรู้ทันซะแล้ว”
จะกินจริงดิ???
เหงื่อแตกซิกหน้าซีด นี่ปลาที่เขาพับมันเหมือนจริงขนาดนั้นเลยเหรอ…ฝีมือร้ายกาจปานนี้คราวหน้าคงต้องระวังสินะ
เก่งมากไปก็อันตรายงี้แหล่ะ
จะกินจริงดิ???
เหงื่อแตกซิกหน้าซีด นี่ปลาที่เขาพับมันเหมือนจริงขนาดนั้นเลยเหรอ…ฝีมือร้ายกาจปานนี้คราวหน้าคงต้องระวังสินะ
เก่งมากไปก็อันตรายงี้แหล่ะ
เห็นชอบอู้งานแต่เขาก็มีช่วงเวลาเป็นจริงเป็นจังอยู่เหมือนกันนะ!
อย่างตอนที่ต้องออกไปเจรจาธุรกิจด้วยตัวเองแบบหลีกเลี่ยงไม่ได้ทาเคมิจิก็จะชอบพาสองพี่น้องไฮทานิตามไปด้วยเพราะคุยสนุกดี
อย่างตอนที่ต้องออกไปเจรจาธุรกิจด้วยตัวเองแบบหลีกเลี่ยงไม่ได้ทาเคมิจิก็จะชอบพาสองพี่น้องไฮทานิตามไปด้วยเพราะคุยสนุกดี
ด้วยความที่นิสัยแพรวพราวเป็นทุนเดิมพี่น้องก็ชอบหยอกล้อชอบโปรยเสน่ห์ใส่ทาเค แต่แน่นอนว่าไม่เคยมีครั้งไหนสำเร็จเพราะว่า…
“พวกนายหน้าเรียกร้องค่าคอมมิชเพิ่มอีกแล้ว?”
“เหอะ พวกมันก็แค่หาเรื่องอยากเจอบอสของพวกเรานั่นแหล่ะ”
“นั่นสิน้า—- ก็บอสน่ะเล่นสวยซะขนาดนี้”
“พวกนายหน้าเรียกร้องค่าคอมมิชเพิ่มอีกแล้ว?”
“เหอะ พวกมันก็แค่หาเรื่องอยากเจอบอสของพวกเรานั่นแหล่ะ”
“นั่นสิน้า—- ก็บอสน่ะเล่นสวยซะขนาดนี้”
“จะดึงดูดพวกเหลือบไรมาบ้างก็ไม่แปลก”
พูดแล้วรันก็หันกลับไปเชยชมบอสคนสวยที่กำลังยกแก้วกาแฟขึ้นจิบด้วยท่าทางสง่างามทอดสายตาสีท้องฟ้าลุ่มลึกออกไปยังท้องถนนอยู่เบาะหลัง รินโดก็เหลือบมองภาพนั้นผ่านกระจกคนขับเหมือนกัน
ไม่ได้เห็นเลยว่าข้างหลังแก้วกาแฟกำลังเคี้ยวขนมแก้มตุ่ย
พูดแล้วรันก็หันกลับไปเชยชมบอสคนสวยที่กำลังยกแก้วกาแฟขึ้นจิบด้วยท่าทางสง่างามทอดสายตาสีท้องฟ้าลุ่มลึกออกไปยังท้องถนนอยู่เบาะหลัง รินโดก็เหลือบมองภาพนั้นผ่านกระจกคนขับเหมือนกัน
ไม่ได้เห็นเลยว่าข้างหลังแก้วกาแฟกำลังเคี้ยวขนมแก้มตุ่ย
หืม? ตะกี้ว่าไงนะ
จะว่าไปคุกกี้นี่อร่อยจัง ใครมันเอามาซ่อนไว้ในรถเนี่ย
“สวยจริงๆนั่นแหล่ะ”
ทาเคมิจิได้ยินอย่างนั้นก็กลืนขนมลงคอ หันกลับมามองไฮทานิคนพี่ที่มองมาทางเขาด้วยสายตาพราวระยับ
คงหมายถึงวิวฝั่งเขาล่ะสิ รันก็มีอารมณ์สุนทรีใช่ย่อยนะเนี่ย
จะว่าไปคุกกี้นี่อร่อยจัง ใครมันเอามาซ่อนไว้ในรถเนี่ย
“สวยจริงๆนั่นแหล่ะ”
ทาเคมิจิได้ยินอย่างนั้นก็กลืนขนมลงคอ หันกลับมามองไฮทานิคนพี่ที่มองมาทางเขาด้วยสายตาพราวระยับ
คงหมายถึงวิวฝั่งเขาล่ะสิ รันก็มีอารมณ์สุนทรีใช่ย่อยนะเนี่ย
เลยหันกลับไปยังทิวทัศน์ที่ถูกชื่นชมอย่างอยากรู้อยากเห็น พอได้เจอเต็มสองตาแล้วก็ค่อยๆหันกลับมามองใบหน้ายิ้มแย้มจนตาโค้งเป็นเสี้ยวอีกครั้ง
เมฆครึ้มมาเชียว รสนิยมแปลกนะเราอ่ะ
“ผมว่าตรงนี้สวยกว่าอีก”
ชี้ไปทางกระจกฝั่งผู้บริหาร ที่วิวท้องฟ้ายังสว่างสดใส
เมฆครึ้มมาเชียว รสนิยมแปลกนะเราอ่ะ
“ผมว่าตรงนี้สวยกว่าอีก”
ชี้ไปทางกระจกฝั่งผู้บริหาร ที่วิวท้องฟ้ายังสว่างสดใส
รันก็ยิ้มค้างเลยนึกว่าโดนหยอกกลับถึงกับเป๋ไปไม่เป็น รินโดก็คือกลั้นขำไหล่สั่นวันที่พี่ล้มวันที่พี่พลาดน้องพร้อมหัวเราะสะใจ รีบกระแอมเอ่ยต่อบทสนทนา
“ไม่อ่ะ น่าเกลียดจะตายบอส”
“เหรอ แต่ถ้าไม่มีอะไรมาบังไว้น่าจะสวยกว่านี้นะ”
ครั้งหน้าใช้รถคันที่เปิดหลังคาได้ดีกว่า รันต้องชอบแน่
“ไม่อ่ะ น่าเกลียดจะตายบอส”
“เหรอ แต่ถ้าไม่มีอะไรมาบังไว้น่าจะสวยกว่านี้นะ”
ครั้งหน้าใช้รถคันที่เปิดหลังคาได้ดีกว่า รันต้องชอบแน่
ทาเคมิจิก็วางแผนในใจเลยว่าจะเปลี่ยนรถที่ใช้ประจำทุกคันให้เป็นแบบเปิดหลังได้ไปเลย คิดจริงจังมากถึงกับนั่งคำนวณงบนู่นนี่ในหัว ส่วนเจ้าสองพี่น้องก็กลับไปนั่งจ๋องสงบเสงี่ยมมองถนนตรงหน้าด้วยหูแดงๆ
“พี่…บอสโคตรฮอตเลยอ่ะ”
“อืม รู้แล้ว”
กระซิบเสียงเบางึมงำกันสองคน
ไม่น่าไปท้าทายเลย
“พี่…บอสโคตรฮอตเลยอ่ะ”
“อืม รู้แล้ว”
กระซิบเสียงเบางึมงำกันสองคน
ไม่น่าไปท้าทายเลย
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
