Thread by @mohammadaleph

پیرزن روستایی به جوانی که مشاعرش را از دست داده بود اشاره کرد، او از سربازان شوروی بود و بعد از جنگ افغانستان، افسری او را به خانه بازگردانده بود: «اون دیوونه شد تا بتونه زنده بمونه...». به قول کافکا، انسان می‌تواند تا ابد در خود گم شود... شوروی و سازمان سانسورش

تمام تلاشش را می‌کرد تا به ما بقبولاند که فقط تعداد کمی از نیروهای شوروی را به افغانستان فرستاده‌ایم تا به برادران و خواهران خلق افغانستان کمک کنند که جاده‌ها را بسازند، کودها را در روستاها جابه‌جا کنند و پزشکانمان به وضع حمل زنان افغانی کمک کنند. بسیاری، این‌جا در

شوروی به این حرف‌های حزب باور دارند و روزنامه‌ها هم مدام از وظیفه‌ی انترناسیونالیستی -ارتش خلق برای آزادسازی مظلومان جهان- و ژئوپلتیک و این چیزها حرف می‌زنند. من در یک ایستگاه افسری را با یک پسر لاغر با سری تراشیده دیدم که با یک چنگال در حال کندن خاک یک گلدان خشک بود!

+اون داره چکار می‌کنه؟
_تو افغانستان خدمت کرده و داره برمی‌گرده خونه. از کابل تا خود این‌جا با هرچیزی که دستش می‌رسه یه سوراخ می‌کنه.
پسرک سرش را بلند کرد:
-باید سنگر بکنیم، باید مخفی بشیم... می‌دونی گور دسته جمعی... یه سنگر بزرگ برای همه.

مادر یکی دیگر از سربازان شوروی که جسدش را برایش از افغانستان فرستاده بودند جرات کرد و به جای نوشتن اون جملات رسمی روی قبر پسرش این کلمات رو نوشت: «به خاطر چی؟». شوروی جنگ افغانستان را جنگی آزادی بخش و وظیفه‌ی فرامیهنی حزب کمونیست برای کمک به خلق افغان می‌نامید و تلویزیون مدام

سربازانی را نشان می‌داد که در افغانستان در حال کاشتن درخت سیب هستند، اما آن‌ها مشتی جوان بودند که دستور داشتند در خانه‌های کاه‌گلی نارنجک پرتاب کنند و به نام سوسیالیسم گلوله شلیک کنند.
-Svetlana Alexievich: Boys In Zinc در فارسی: پسران روی/سوتلانا الکسیویچ/ابوالفضل الله دادی.