Thread by @mohammadaleph

سال ۱۹۸۲ در حالی که دانشجوی سال سوم بودم به دفتر جذب نیروی ارتش شوروی (برای جنگ افغانستان) فراخوانده شدم.
-ما به پرستار نیاز داریم، نظرتون چیه؟
+ولی من دارم درس می‌خونم.
-شما عضو شاخه جوانان حزب کمونیست هستید، این را وطن از شما می‌خواهد.
باور کردنی نبود، ولی به همین راحتی به جنگ

فرستاده شدیم. در فیض آباد در بخش جراحی به خدمت گمارده شدم. حتی پنس هم نداشتیم و جلوی خون‌ریزی رگ‌ها را با دست می‌گرفتیم. به محض این‌که به نخ‌های بخیه دست می‌زدی، پودر می‌شدند، تاریخ تولیدشان برای ۱۹۴۵ بود... اولین بیماری که جراحی کردم یک پیرزن افغانی بود. شب به سراغش رفتم تا

حالش را بپرسم، به محض بازکردن چشمانش توی صورت من تف انداخت. روستا و همه‌ی خانواده‌اش را سربازان ما قبلا کشته بودند. آن زمان هنوز نمی‌فهمیدم که حق دارد از ما متنفر باشد... سربازهایی بودند که به خودشان شلیک می‌کردند تا به مرخصی بروند، وقتی آن‌ها را می‌دیدم با رقت نگاهشان می‌کردم

و می‌گفتم: دوستانت جان خودشان را می‌دهند و تو می‌خوای به مامان جونت سر بزنی؟ چرا یه تیر تو سر خودت شلیک نکردی به جاش. آن‌زمان همه آن‌ها را آدمهایی ترسو و حقیر می‌دانستم. حالا اما دلیل کارشان را می‌فهمم. شاید این‌گونه می‌خواستند به نوبه خود به کشتن آدم دیگری اعتراض کنند.

در سال ۱۹۸۴ به شوروی برگشتم. پسری از فامیل با تردید به من گفت:
-فکر می‌کنی حق داشتیم به افغانستان حمله کنیم؟
+اگه ما نمی‌رفتیم، آمریکایی‌ها می‌رفتند، ما وظیفه‌مان در قبال سوسیالیسم را انجام دادیم.
کاش می‌توانستم چیزی که می‌گفتم را اثبات کنم. به ما یاد داده بودند سوال نپرسیم.

مصاحبه بعدی نویسنده با یک سرگرد: مثل همیشه گشت می‌زدیم که ناگهان نوری درخشید، چند لحظه هوش و حواسم را از دست دادم و بعد که به خودم آمدم، در یک چیز گودال مانند بودیم. شروع کردم سینه‌خیز رفتن... هیچ دردی را احساس نمی‌کردم فقط نیرویم را برای سینه‌خیز رفتن از دست داده بودم

و همه داشتن از من جلو می‌زدن! شاید چهارصدمتر جلوتر بالخره ایستادیم. خواستم بنشینم، ولی دیگر پا نداشتم... این‌جا در شوروی یکی از سربازان اتاق بغلی ما خودش را به پارچه دار زد. تازگی‌ها نامه‌ای از دوست‌دخترش به دستش رسیده بود: سربازهایی که در افغانستان جنگیده‌اند دیگر مد نیستند...

مصاحبه بعدی نویسنده با یک مادر: این‌جا مادران سربازها فقط یک جا برای رفتن دارند: قبرستان. فقط نام پسران روی زبانشان است. جوری حرف می‌زنند که انگار هنوز زنده‌اند... تنها پسرم را به افغانستان بردند و کشتند و به جایش گفتند می‌توانیم یک واحد آپارتمان هرجا که دلت خواست بدهیم.

-خب مرکز شهر یه ساختمان نمای آجری هست، اینم آدرسش.
+دیوونه شدی زن؟ این که ساختمون دفتر مرکزی حزب کمونیسته.
-یعنی خون بچه‌ام این‌قدر ارزش نداشت...

-Svetlana Alexievich: Boys In Zinc در فارسی: پسران روی/سوتلانا الکسیویچ/ابوالفضل الله دادی

مصاحبه بعدی نویسنده با یک ستوان سوم: روزهای اول بازگشتم، همسایه‌هام مدام خودشان را به خانه من دعوت می‌کردند. می‌خواستند از افغانستان بدانند.
-والیا (نامی زنانه) برامون از فرش‌های اون‌جا تعریف کن، از ظرف‌هاشون. راسته که می‌گن اگه می‌خواستی می‌تونستی کلی رخت، لباس و ویدئو می‌تونستی

با خودت بیاری؟ چیزی آوردی بهمون بفروشی؟
ما بیش از ضبط صوت، با خودمان تابوت از افغانستان آوردیم. به ما گفته بودند که وطن پاداش جنگیدن شما را خواهد داد. به شورای منطقه‌ای حزب کمونیست رفتم.
-شما زخمی شدین؟
+نه. ولی درونم، درون آدم که دیده نمیشه...
-کسی مجبورت نکرد بری، واسه وطن بود.