Thread by @miiz16s

#คุโรสึกกี้ 🐈‍⬛🌙

ทันทีที่ประตูลิฟต์เปิดออก คุโรโอะ เท็ตสึโร่ก็ปรากฏตัวอยู่ตรงหน้า

สึกิชิมะเลิกคิ้วขึ้นด้วยความประหลาดใจ
เขาคิดว่าคนตรงหน้าดู อืม... แปลกตา? ไม่รู้สิ แต่ที่แน่ๆ ผู้ชายคนนั้นดูต่างจากเพื่อนร่วมงานที่เห็นหน้ากันทุกวันอยู่มากโข

——
tag: #กีฬาสีไฮคิวครีเอทีฟ

คุโรโอะก็เช่นกัน

ตาเรียวของคนผมสีเข้มเบิกกว้างขึ้นอย่างไม่ปิดบัง – ดูท่าจะตกใจมากที่จู่ๆ ก็บังเอิญเจอเข้ากับรุ่นน้องที่ออฟฟิศในลิฟต์ของคอนโดที่ตัวเองพักอยู่ แถมยังเป็นนอกเวลางานซะอีก

น่าเสียดายที่ช่วงเวลาที่ประตูลิฟต์เปิดอ้ามันสั้นเกินกว่าจะได้พูดคุยอะไรกัน

คุโรโอะกะพริบตาปริบก่อนที่เขาจะรีบสาวเท้าเข้าไปในลิฟต์ สวนกับเพื่อนรุ่นน้องที่เพียงผงกหัวทักขณะก้าวออกมาด้านนอก

ประตูลิฟต์เลื่อนปิดสนิท ความเงียบโรยตัวโถมคลุมร่างชายหนุ่มที่ยังยืนนิ่งค้างอยู่ตรงโถงทางเดิน

สึกิชิมะต้องการคำอธิบาย

ไม่ใช่เรื่องที่ว่าทำไมคุโรโอะถึงมาอยู่ที่นี่

แต่ไอ้การที่จู่ๆ หัวใจก็เต้นแรงขึ้นมาแบบนี้มันคืออะไรกัน

หนุ่มผมสีอ่อนลอบกลืนน้ำลายลงคอพลางยกมือขึ้นดันแว่นสายตา เขาส่ายหน้าช้าๆ ก่อนก้าวขาไปหยุดหน้าประตูห้องเอี่ยมที่ตัวเองเพิ่งทำสัญญาเช่าเมื่อไม่กี่วันก่อน

เราอาจจะพักอยู่ที่เดียวกัน – เป็นไปได้ เพราะคอนโดนี้มันอยู่ใกล้ออฟฟิศ

ชายหนุ่มทิ้งตัวนั่งลงบนเตียง บ้าจริง เขายังได้ยินเสียงหัวใจตัวเองอยู่เลย

ฟันคมเผลอกัดลงบนริมฝีปาก ยอมรับอย่างไม่มีข้อแก้ตัวว่าคุโรโอะในลุคนั้นมันดูฮอตมาก

ทั้งที่ปกติก็เห็นหน้ากันอยู่ทุกวัน แต่รุ่นพี่ผมสีเข้มมักแต่งตัวซ้ำๆ ด้วยเสื้อเชิ้ตสีขาวไม่พอดีตัว

แมตซ์กับเนคไทสีเห่ยๆ ที่ไม่รู้พรายกระซิบตนไหนบอกให้เลือกหยิบสีนั้นมาสวม แถมยังติดกระดุมครบทุกเม็ดไม่เว้นแม้แต่กระดุมคอหรือข้อมือ

วันไหนใส่สูทมาด้วยก็เป็นสูททรงห่วยๆ สีตุ่นๆ อย่างกับประธานงานแต่ง

พูดตรงๆ ว่าเชยระเบิด

ขัดกับเครื่องหน้าหล่อเหลาราวกับพระเจ้าปั้นอย่างกับอะไรดี

พูดถึงหน้า – เวลาทำงาน คุโรโอะจะสวมแว่นกรองแสงอยู่เสมอ เพราะลักษณะงานที่พวกเขาทำมันต้องจดจ้องอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ซะเป็นส่วนใหญ่

ประเด็นคือแว่นที่หมอนั่นใส่เป็นแว่นทรงยาวกรอบแคบสีน้ำตาล มีสายคล้อง นั่นทำให้เขาดูยิ่งดูแก่เกินอายุจริงไปไกล

ก็แค่ผู้ชายเชยๆ ที่ไร้เซนส์คนหนึ่ง...

แต่ให้ตาย...

ชุดนั้นน่ะ ทำเอาใจเต้นแรงจนถึงตอนนี้เลย

ผู้ชายเชยๆ ที่ใส่เสื้อยืดแขนสั้นพอดีตัวเผยสัดส่วน ท่อนแขนกำยำเห็นมัดกล้ามเป็นลายริ้ว อกแน่น ไหล่กว้าง ไหนจะกางเกงขาสั้นที่โชว์ท่อนขายาวๆ แฝงกล้ามเนื้อลีนๆ นั่นอีก

รองเท้ากีฬา ข้อเท้า แค่นึกภาพตอนนั้นใบหน้าก็ร้อนฉ่าขึ้นมาแล้ว

ผ้าขนหนูผืนสีขาวที่พาดอยู่บนคออาจบอกได้ว่าคุโรโอะคงกำลังลงไปฟิตเนสที่อยู่ด้านล่าง เพราะแบบนั้นถึงได้มีหุ่นที่แสนจะเพอร์เฟกต์แบบนั้นสิท่า

แย่แล้ว...
เผลอนึกถึงหน้าหมอนั่นที่เปียกโชกด้วยเม็ดเหงื่อไปซะได้

สึกิชิมะยกมือขึ้นลูบหน้าเผื่อมันจะช่วยกำจัดความฟุ้งซ่านที่ไหลพล่านอยู่ในหัว

ทว่าเสียงแจ้งเตือนโทรศัพท์ที่กรีดร้องขึ้นก็ทำให้คนผมสีอ่อนถึงกับสะดุ้งเฮือก

มือบางรีบควานปะป่ายคลำหามือถือเผื่อจะเป็นข้อความสำคัญจากเพื่อนร่วมงานสักคน

ใช่ เพื่อนร่วมงาน

ชื่อของ Kuroo Tetsurou ปรากฏขึ้นที่หน้าจอ

สึกิชิมะค่อนข้างมั่นใจว่าพวกเขาไม่เคยคุยกันในแชตส่วนตัว

🐈‍⬛ : สึกกี้ก็พักอยู่ที่นี่เหมือนกันเหรอ?

เขาอ่านข้อความนั่นแล้วทิ้งมันไว้เกือบนาทีกว่าจะพิมพ์ตอบกลับ

🌙 : ครับ เพิ่งย้ายมาไม่กี่วันก่อน

🐈‍⬛ : เหรอ? ได้มีเพื่อนร่วมงานอยู่ใกล้ๆ นี่ดีจังเลยน้า

🌙 : มันดียังไงนะครับ?

🐈‍⬛ : ก็เวลากินข้าวเย็นจะได้ไม่เหงาไง 😬

อะไรกันล่ะนั่น...

ไม่ทันได้ทักท้วงอะไร คุโรโอะก็เป็นฝ่ายพิมพ์ข้อความกลับมาอีก

🐈‍⬛ : เอาไว้เย็นนี้ไปกินข้าวกันไหม? ฉันน่ะรู้จักร้านดีๆ แถวนี้เยอะแยะเลยนะ

สึกิชิมะเลิกคิ้วขึ้นขณะอ่านข้อความนั้น เขารู้จักคุโรโอะมาระยะหนึ่ง – ในฐานะเพื่อนร่วมงาน – และตลอดเวลาที่ผ่านมา อีกฝ่ายก็ไม่เคยลดละความพยายาม-

ที่จะชวนคนนั้นคนนี้ไปทานมื้อเที่ยงด้วยกัน หรือถ้าวันไหนทำโอและเลิกงานดึกก็มักจะชวนเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆ ไปทานมื้อเย็นด้วยเสมอ

ก็เป็นคนเฟรนด์ลี่ที่ชอบผูกมิตรกับชาวบ้านเขาไปทั่วไป

ซึ่งนั่นเป็นคาร์แรกเตอร์ที่แตกต่างกับคนผมสีอ่อนแบบคนละขั้ว แน่นอน สึกิชิมะโบกมือปฏิเสธไปทุกครั้ง

เขาไม่ได้เป็นมนุษย์ประเภทที่จะชอบสังสรรค์กับคนอื่นนี่นา

ทว่าคราวนี้... หากจะลองตอบรับคำชวนของคุโรโอะดูสักที ก็คงไม่มีอะไรเสียหายล่ะมั้ง... เนอะ?

🌙 : ไปสิครับ 🙂

(end.)