Thread by @miiz16s

#โอยสึกะ #โออิสึกะ
au!thai แต่ขี้เกียจเปลี่ยนชื่อ (again)

🖋️ นิยายเรื่องที่สามของ ‘คุณยิ้มหวาน’ กำลังจะถูกซื้อไปทำเป็นซีรีส์—ถึงจะอยู่ในวงการนี้มานาน แต่... การที่นิยายเรื่องหนึ่งจะแมสมันขึ้นอยู่กับดวงไปแล้ว 90% นี่เป็นครั้งแรกที่ตัวตนสึกาวาระถูกสาดส่องด้วยสปอตไลต์ดวงใหญ่ขนาดนี้

นักเขียนหนุ่มคอยตอบอีเมลนัดสัมภาษณ์จากพวกบรรณาธิการคอลัมน์บันเทิงออนไลน์ไม่เว้นวัน ทั้งที่คำถามที่เขาต้องตอบมันก็เป็นเรื่องซ้ำๆ ที่หาอ่านเอาจากเว็บไหนก็ได้ แต่ดูเหมือนใครๆ ก็อยากมีคอนเทนต์เป็นของตัวเองนั่นล่ะ

นิยายเรื่องนี้เกี่ยวกับอะไร หรือ นามปากกา ‘คุณยิ้มหวาน’ ได้มาจากไหน

ทุกครั้งที่ถูกถามคำถามที่สอง สึกาวาะก็จะหัวเราะแล้วเริ่มเอ่ยตอบด้วยประโยคเดิมๆ “เรื่องมันยาวมากเลยล่ะครับ ตอนนั้นผมน่าจะอยู่ ม.สอง ล่ะมั้ง...”
.
.

สึกาวาระตอนอยู่ ม.สอง—ตอนนั้นเขาเป็นแค่เด็กธรรมดาคนหนึ่งที่ไม่ได้มีพรสวรรค์หรือความสามารถพิเศษอะไร ไม่ได้เป็นนักดนตรีหรือนักกีฬา

กิจวัตรน่าเบื่อประจำวันก็มีแค่ ตื่นแต่เช้าไปโรงเรียน เลิกเรียนก็กลับบ้านมาทำการบ้าน สักทุ่มสองทุ่มก็นัดเล่นเกมออนไลน์กับเพื่อนสนิท

อ้อ ถ้าจะต้องเขียนความสามารถพิเศษในแบบสอบถามวิชาแนะแนวจริงๆ ‘เกม’ ก็คงเป็นเพียงไม่กี่เรื่องที่สึกาวาระกล้าจะเขียนลงไปล่ะมั้ง

อย่าเพิ่งเอาเขาไปเทียบกับพวกท็อปเซิฟหรือคนที่แข่งขันเกมเป็นอาชีพ เอาเป็นว่าถ้าต้องร่วมทีมกับคนอื่น เขาก็จะไม่ทำให้เพื่อนร่วมทีมหงุดหงิดหรือเป็นตัวถ่วงให้ทีมแพ้—เอาแค่นั้นพอ

เขาไม่ได้มีปฏิกิริยาตอบสนองที่รวดเร็ว ไม่ได้ไหวพริบดี ที่บอกว่าสึกะเป็นแค่เด็กธรรมดา นั่นไม่ใช่การถ่อมตัว

สึกะเป็นคนประเภทที่จะเก่งในเรื่องที่เขาทำซ้ำไปซ้ำมา ไม่ใช่คนที่จะพร้อมจะต่อสู้กับศัตรูทุกรูปแบบหรือพลิกแพลงอะไรได้ คู่แข่งของเขาไม่ใช่คน แต่เป็นเกมที่มีแพตเทิร์นการเคลื่อนไหวที่แน่นอน—และหนึ่งในเกมที่สึกะค่อนข้างมั่นใจในฝีมือตัวเองก็คือ ‘เทลรันเ*อร์’

มันเป็นเกมวิ่งแข่งที่ต้องฝ่าฝันอุปสรรคในด่านเพื่อไปให้ถึงเส้นชัยเป็นคนแรก—ดูเป็นเกมที่ต้องแข่งกับผู้คนจริงไหม? แต่เรื่องของเรื่องก็คือถ้าคุณจำทุกสเต็ปของสิ่งกีดขวางได้และหลบหลีกได้อย่างแม่นยำ ไม่มีพลาดเลยสักครั้ง อย่างน้อยคุณก็ติดท็อปสามแน่ ที่เหลือก็วัดกันที่ความเร็ว

แต่ใช่ เขาไม่ใช่ท็อปเซิฟที่เล่นได้เก่งกาจอะไรขนาดนั้น ต่อให้ไม่พลาดเลยสักครั้ง ยังไงมันก็มีคนที่เร็วกว่าแซงเข้าเส้นชัยอยู่ดี ดังนั้น ด่านที่สึกะวาระถนัดที่สุด มันจึงเป็นด่านที่ยากที่สุด—เพราะถ้าอุปสรรคในด่านนั้นยากล่ะก็ โอกาสที่คนอื่นจะเล่นพลาดก็สูง

แต่ไม่ใช่เขา

‘อลิซ’

เป็นชื่อเล่นของด่านที่มีชื่อเห่ยๆ อย่าง ‘1 ใจ 4 คน’ เป็นด่านที่ได้แรงบันดาลใจมาจากนิทานเรื่อง ‘อลิซอินวันเดอร์แลนด์’ มันเป็นด่านที่ผู้เล่นจะถูกแบ่งทีม ทีมละ 4 คน แข่งกันสองทีมได้แก่ทีมสีน้ำเงินและทีมสีแดง

ในด่านจะมีอุปสรรค 4 อย่างที่ต้องผ่านไปให้ได้

วิ่งข้ามรั้ว — เมื่อผู้เล่น 1 คนในทีมผ่านอุปสรรคนี้ได้ ประตูจะเปิดเพื่อไปเจออุปสรรคต่อไป

หลบหลีกลูกบอลยักษ์ที่กลิ้งลงมาจากเนิน — เมื่อผู้เล่น 2 คนในทีมผ่านอุปสรรคนี้ได้ ประตูจะเปิดเพื่อไปเจออุปสรรคต่อไป

วิ่งข้ามสะพานที่ขาดเป็นรู — 3 คน

และอุปสรรคสุดท้าย วิ่งหลบทหารไพ่ — 4 คน

พูดง่ายๆ ก็คือ ต่อให้คุณเล่นเก่งแค่ไหน แต่ถ้ามีผู้เล่นแม้แต่คนเดียวในทีมที่ไม่สามารถผ่านอุปสรรคทั้งสี่อย่างมาได้ คุณก็หมดสิทธิ์จะเข้าเส้นชัย

สึกาวาระไม่เคยแพ้ด่านนี้—ไม่ ทีมของเขาไม่เคยแพ้ด่านนี้ โนยะถนัดด่านวิ่งข้ามรั้วที่สุด เขามักเป็นคนเปิดประตูแรกให้กับเพื่อนร่วมทีมอยู่เสมอ

ไดจิกับอาซาฮิก็เปิดประตูที่สองได้อย่างรวดเร็ว ส่วนอุปสรรคที่เหลือ—ก็ไม่ใช่ปัญหาอีกนั่นแหละ

ปัญหาก็คือ ทีมของเขากำลังจะขาดสมาชิกไปหนึ่งคน เมื่อไดจิบอกว่าตัวเองจะมานั่งเล่นเกมออนไลน์หลังเลิกเรียนไม่ได้อีกแล้ว เขาถูกส่งไปเรียนพิเศษหลังเลิกเรียนเพื่อเตรียมสอบเข้า ม.สี่ โรงเรียนดัง

เป็นครั้งแรกที่ทีมของเขาเหลือกันแค่สามคน

มัวแต่นั่งหดหู่ไปก็ฟุ้งซ่าน ทันทีที่เห็นโนยะและอาซาฮิขึ้นสถานะออนไลน์ในโปรแกรม MSN สึกะก็ทักไปชวนทั้งสองคนเข้าเกมทันที

ในวันนั้น พวกเขาไม่ได้เล่นด่านอลิซ เปิดโหมดสุ่ม เล่นด่านนั้นด่านนี้ไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเกือบสี่ทุ่มที่ต้องเลิกเล่นแล้ว

เด็ก ม.สองในยุคนั้นไม่ได้รับอนุญาตให้เล่นเกมดึกนักหรอก

จู่ๆ โนยะก็พิมพ์ข้อความมาในแชตเกม—มันยังไม่มีดิสคอร์ดหรือไลน์ หรืออะไรก็ตามที่จะคอลคุยกันด้วยเสียงได้นี่นะ

‘อยากเล่นอลิซ’
‘อื้อ เอาสิ’

เขาพิมพ์ตอบกลับไป แม้การเล่นด่านอลิซโดยมีสมาชิกแค่สามคนจะเป็นสิ่งที่สึกะหวาดกลัวมาก

เขาไม่มีทางรู้เลยว่าสมาชิกอีกคนที่เกมสุ่มมาให้จะเล่นเก่งแค่ไหน จะเป็นตัวถ่วงที่ทำให้เขาเปิดประตูสุดท้ายไม่ได้หรือเปล่า แต่ก็นะ พวกเขาไปวิ่งในด่านอลิซก่อนนอนจนเหมือนจะกลายเป็นกิจวัตรไปแล้ว

ทั้งสามเข้ามาที่หน้าล็อบบี้ของด่าน ก่อนที่เกมจะเริ่มสุ่มคู่แข่งและสมาชิกอีกคนมาเติมทีมให้

บอกเลยว่าคนที่เพิ่งเข้ามาใหม่น่ะดูน่ากลัวมาก—หมายถึง ดู... ไม่น่าเก่ง เลเวลไม่สูงมาก ไม่มีชุดแต่งตัวแบบที่คนเทพๆ เขาใส่กัน

ตอนนั้นน่ะ พวกเขาทำใจแล้วว่าคงแพ้ อีกทีมก็ดูมาด้วยกัน

แต่สิ่งที่เกิดขึ้นก็คือ... หมอนั่นเก่งมาก
เก่งจนงง

เขาผ่านอุปสรรควิ่งข้ามรั้วได้ก่อนโนยะเสียอีก

ในทั้งสี่อุปสรรค เจ้าคนที่ชื่อ โoอิคๅว;ซัJ นั่นจะเป็นคนที่ไปถึงประตูเป็นคนแรกและรอพวกเขามาช่วยเปิดอยู่เสมอ

เกมสุดท้ายในคืนนั้น พวกเขาชนะอย่างขาดลอย แต่ด้วยความที่มันสี่ทุ่มแล้วจึงไม่ได้เล่นกันต่อ หลังจบเกม ทั้งหมดก็แยกย้ายกัน สึกะกดออกมาจากหน้าล็อบบี้และออกจากเกมด้วยความเสียดาย

ตอนเช้าเมื่อไปถึงโรงเรียน ทั้งหมดก็มานั่งคุยกันถึงเรื่องเมื่อคืน และทุกคนก็เห็นตรงกันว่าหมอนั่นเก่งมาก—เก่งแบบงงๆ

ถ้าได้เล่นด้วยกันอีกก็คงดี...

หลังเลิกเรียนวันนั้น สึกะก็ล็อกอินเข้าเกมเหมือนทุกวัน เขาไม่มีการบ้านก็เลยมาได้เร็ว ส่วนโนยะกับอาซาฮิบอกว่าจะมาตอนสองทุ่มเหมือนเดิม

คนนึงต้องช่วยแม่ทำงานบ้าน อีกคนจะออกไปกินข้าวเย็นกับครอบครัวนี่นา

หลังจากเข้าเกมมาได้ สึกะก็สังเกตเห็นจุดสีแดงปรากฏอยู่ตรงไอค่อนรูปคน—แปลว่ามีคนแอดมา

โoอิคๅว;ซัJ

เด็กหนุ่มขมวดคิ้ว บางทีหมอนั่นอาจจะแอดมาตั้งแต่เมื่อคืนตอนที่เขาเลิกเล่นไปแล้ว สึกะกดรับโดยไม่คิดอะไร

ก่อนจะมีข้อความเด้งขึ้น

‘นายยิ้มหวานๆ’
‘เราเหรอ?’ เขาพิมพ์ตอบพลางหันมองชื่อไอดีของตัวเอง
‘อื้ม’

งง

‘ก็ชื่อไอดีนายไง sugaツ ตัว ツ มันเหมือนหน้ายิ้ม แล้ว suga ก็แปลว่าน้ำตาลไง’

นั่นมัน sugar ป่ะ... ถึงเขาจะตั้งใจใส่ ツ ให้มันเป็นหน้ายิ้มจริงๆ ก็เถอะ ให้ถูกครึ่งนึงก็ได้

‘เราชื่อสึกะ’
‘เรียกยากอะ ยิ้มหวานละกัน’

ยิ้มหวานมันพิมพ์ง่ายกว่าตรงไหน...

‘ช่างเหอะ เล่นด้วยกันป่ะ’
‘เล่นไรอะ’
‘อยากเล่นสฟิง’

ไม่ทันตอบรับ เขาถูกอีกฝ่ายส่งคำชวนมาร่วมเล่นด่าน ‘ราชันเจ้าปัญหา’ หรือที่ผู้เล่นในเกมตั้งชื่อเล่นให้ว่า ‘ด่านสฟิงซ์’

เป็นอีกด่านหนึ่งที่ต้องวิ่งหลบอุปสรรคเหมือนด่าน ‘อลิซ’ แต่ระหว่างที่กำลังหลบสิ่งกีดขวางอยู่นั้น เกมจะมีโจทย์เลขสุ่มมาให้ จากนั้นก็จะมีประตูสามบานที่แต่ละบานจะมีคำตอบเขียนอยู่ด้านบน ต้องเลือกเข้าประตูให้ถูกถึงจะผ่านไปได้ ถ้าเข้าผิดก็ต้องกลับมาฝ่าอุปสรรคใหม่—สึกะไม่ค่อยชอบเท่าไหร่

ความยากอีกอย่างหนึ่งของด่านนี้ก็คือ เมื่อคนแรกเข้าเส้นชัยได้แล้ว คนที่เหลือจะมีเวลาอีกแค่ 10 วินาทีเท่านั้นที่จะต้องเส้นชัยให้ทัน ไม่อย่างนั้นก็แพ้ทั้งหมด

โจทย์เลขว่ายากแล้ว แถมยังต้องจดจ่อกับการหลบอุปสรรคในด่านอีก เอาแค่เข้าเส้นชัยให้ทันก็เต็มกลืน

‘เทอผ่านเควสสฟิงยัง’
‘ยังเลย’

ผู้เล่นทุกคนในเกมจะมีภารกิจให้ทำ ถ้าทำเสร็จก็จะได้รับของขวัญ หนึ่งในนั้นคือต้องเข้าเส้นชัยเป็นที่ 1 ในด่านราชันเจ้าปัญหา—สึกะไม่เคยคิดว่าตัวเองจะผ่านเควสนั้นได้ในชาตินี้

‘เดวช่วย’

ฮะ?

เกมเริ่มแล้ว เจ้าโoอิคๅว;ซัJ นั่นเร็วกว่าเขา หมอนั่นจึงไปถึงจุดที่ได้โจทย์ก่อน

‘72’

ข้อความจากเพื่อนเด้งขึ้นบนหน้าจอ สึกะมัวแต่เหลือบตาอ่าน โจทย์เลขที่ปรากฏขึ้นจะแสดงแค่สามวิเท่านั้น และใช่—เขามัวแต่สนใจข้อความที่เพื่อนในเกมคนนั้นส่งมาจนอ่านโจทย์ไม่ทัน

ซวยล่ะ แล้ว 72 นั่นคือไรนะ

สึกะมาถึงประตู และประตูบานหนึ่งก็มีเลข 72 ขึ้นอยู่ด้านบน
มันหลอกเขาเปล่าวะ..

ความน่ากลัวคือมันจะมีพวกที่ชอบบอกคำตอบหลอกเพื่อหลอกให้คนอื่นเข้าประตูผิดบานแล้วไปเริ่มต้นใหม่

แต่เมื่อกี้หมอนั่นส่งมาในแชตส่วนตัวนะ?

ช่างเถอะ ยังไงเขาก็อ่านโจทย์ไม่ทันอยู่แล้ว สึกะวิ่งเข้า 72 และมันถูก

จากนั้นหมอนั่นก็คอยบอกคำตอบอยู่เรื่อยๆ เป็นครั้งแรกที่สึกะมาเกือบถึงเส้นชัย

แต่เจ้าโoอิคๅว;ซัJนั่นมาถึงก่อนเขาและยืนรออยู่ สึกะหยุดวิ่ง ก่อนอีกข้อความนึงจะเด้งขึ้นมาในแชต

‘เทอเข้าเลย’

ครั้งแรกที่สึกะผ่านด่านสฟิงซ์ เขาเข้าเส้นชัยเป็นคนแรก ทำเควสสฟิงซ์สำเร็จและได้ไอเทมหมวกสฟิงซ์มาเป็นของรางวัล—หน้าตามันไม่ค่อยเท่เท่าไหร่

‘ขอบใจนายมากเลยนะ’

ไม่มีข้อความตอบกลับมา หมอนั่นแค่ส่งคำเชิญชวนไปเล่นด่านอื่น

พวกเขาอยู่ในล็อบบี้ด้วยกัน

‘เทอได้หมวกยัง’
‘ได้แล้วๆ’
‘อ่อ เหนไม่ใส่ นึกว่ายังไม่ได้’

นั่นสิ... อุตส่าห์ช่วยทำเควสนี่นา ใส่ให้ดูหน่อยแล้วกัน สึกะตัดสินใจเอาหมวกสฟิงซ์มาใส่
แล้วหมอนั่นก็ใส่ตาม

‘ใส่คู่กันๆๆ’
ฮะ?

หลังจากนั้น โoอิคๅว;ซัJก็กลายมาเป็นขาประจำในทีม พวกเขาแลก MSN กัน เล่นเกมด้วยกันทุกคืน แต่งงานกันในเกม—แต่งเอาไอเทมเฉยๆ

อีกฝ่ายเอาแต่เรียกเขาว่า ‘ยิ้มหวาน’ ไม่เคยเรียกชื่อเลยสักครั้ง จนมาถึงจุดที่แลกเบอร์กัน จากที่เล่นเกมด้วยกันก็กลายเป็นโทรคุยกันทุกคืน แล้วก็นัดเจอกัน
.
.

“นี่เป็นแรงบันดาลใจในการเขียนนิยายเรื่องนี้ด้วยหรือเปล่าคะ?” ผู้สัมภาษณ์ถามด้วยความสงสัย—ก็นิยายของเขามันเกี่ยวกับตัวเอกสองคนที่พบกันในเกมด้วยนี่นา

“จะว่าอย่างนั้นก็ได้ครับ”

“แล้วตอนนี้ยังติดต่อกับคนที่รู้จักในเกมคนนั้นอยู่หรือเปล่า?”
“ครับ” สึกะยิ้ม “ก็... สามีผมน่ะ”

end.