❝Babam, karayolu seyahatlerimizde yolda zor durumda kalanlara mutlaka durup yardım ederdi. Otomobil arızasından anlardı ve yapılacak bir şeyse tamiratı yapar yola öyle devam ederdi. Bir gün Yugoslavya’da uzunca bir konvoy oluşmuştu. Yaklaşınca gördük ki bir işçimiz kaza yapmış… 
Henüz ambulans gelmemişti ve eli yüzü kanlar içerisinde olan adam yattığı yerden çaresizce etrafına bakınıyordu. Babam hemen arabayı park etti ve birlikte yanına gittik. Yalnız olduğunu öğrendik. Babam adama “senin için ne yapabilirim?” diye sordu.
Arabada ailesine götürmek üzere bir sürü hediye ve eşya bulunduğunu söyleyerek, babamdan bunlara sahip çıkmasını istedi. Bütün eşyalar etrafa saçılmıştı. O arada ambulans geldi. Cebinden cüzdanını çıkartıp babama uzatarak, “içinde adresim, bilgilerim yazılı, para da var!” dedi.
Babam kendi arabamıza gitmemi, işe yaramayan ne varsa atmamı ve yer açmamı söyledi. Oydu buydu derken epeyce yer açıldı. Biz etrafa saçılanları toplarken civardaki köylüler de eşyaları alıp uzaklaşmak niyetindeydi. Babamın üzerine dahi yürüdüler…
Kazayı görüp duran diğer Türkler de bize destek olunca tüm eşyalara sahip çıktık ve bir şekilde arabamıza sığdırmayı başardık. Babam Türkiye’ye gelir gelmez adamın ailesini arayıp durumu anlattı. Kısa süre sonra da adamın ailesi çıkıp evimize geldi.
Babam cüzdandan adamın Almanya’daki iş arkadaşlarıyla olan fotoğrafını gösterip hangisi sizin eşiniz diye sordu. Kadın adamı gösterince içimiz rahatladı. Parayı, cüzdanı ve tüm eşyaları teslim ettik. Adamın ailesi, babama para teklif edince babam net bir şekilde bunu reddetti.
Aradan birkaç ay geçtikten sonra bir gün yine kapımız çaldı. Gelen kişi kaza yapan o işçiydi. Babamla birbirlerine öyle sarılıp kucaklaştılar ki gözyaşlarımızı tutamadık. Adam taburcu olur olmaz ilk iş babamın yanına koşmuştu. İşte benim babam böyle bir adamdı.❞ 🌿 (Şeref Akgün)
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
