Op de vrijdag heb ik normaal gesproken de opstartdienst. Vandaag niet ivm oudejaarsdag.
Wat houd de opstart in?
Een klein groepje cliënten heeft 's ochtends kort hulp nodig, het is enorm lastig om dit in de persoonlijke ondersteuning vorm te geven, dus hebben we er voor >
Gekozen om hier een dienst voor te maken.
Tijdens de opstart kunnen we cliënten helpen die 's morgens even een praatje nodig hebben voor ze gaan werken/dagbesteding gaan. Ondersteunen bij het nemen van medicatie, wat wondverzorging (pleisters vervangen, verband aanleggen) >
Een aantal cliënten worden gebeld. Even checken hoe het gaat, wat gaan ze vandaag doen. Is er ondersteuning nodig?
In het verleden hadden we een cliënt die we douchte en hielpen meet aankleden, soms gaat het om schoenen aantrekken of steunkousen.
Zorg die vaak ook de >
Thuiszorg doet. Maar bij Cliënten met een wlz indicatie doen wij dit veelal zelf. Pas als het echt niet kan (complexe wondzorg) dan schakelen we thuiszorg in, maar zijn we er wel bij om te ondersteunen.
In het weekend is deze dienst we ook, dan tot begin van de middag en zijn >
We bereikbaar voor calamiteiten.
In de basis is de dienst er alleen voor de wlz cliënten en niet voor de wmo indicaties. Eigenlijk gewoon omdat deze groep mensen het minder vaak nodig hebben en het anders geregeld kan worden, bijv door thuiszorg.
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
Laat ik beginnen met iets over mezelf te vertellen. Mijn naam is voluit Alexander van Straten. In tegenstelling tot wat sommige van de volgers op mijn eigen account (@Net_Arts) denken, ben ik al sinds 2000 arts en sinds 2008 radioloog.
Tijdens mijn opleiding tot radioloog in het LUMC en het toenmalige Kennemer Gasthuis in Haarlem, ben ik gepromoveerd op MRI bij aangeboren hartafwijkingen en na mijn opleiding heb ik een fellowship thoraxradiologie (beeldvorming van hart en longen) gedaan
Ik was vervolgens enige tijd staflid in het LUMC waar ik naast mijn werk als thoraxradioloog ook wetenschappelijk onderzoek deed en colleges gaf aan geneeskunde studenten. Na Leiden ben ik verhuisd naar Limburg waar ik enkele jaren heb gewoond en gewerkt.
Ik heb hier het woord weinig gebruikt. Ik denk dat dat wat uitleg nodig heeft. Weinig is relatief. Ambulante ondersteuning is geen 24 uurs zorg en wij begeleiden inprincipe op afspraak. Daarnaast is er, zoals ik verteld heb, een opstart en steunpunt en een nachtdienst.
Is zelfstandig wonen altijd verantwoord? Nee, absoluut niet. Maar zolang er geen curator is en mensen het zelf kunnen bepalen kunnen wij hooguit een gesprek aan gaan, maar zij beslissen uiteindelijk zelf. Daar zit voor ons ook vaak een dilemma. Wij hebben te maken met de wet>
Wet zorg en dwang, je kan niet zomaar iemand verplaatsen, we hebben te maken met de eigen wens van de cliënt (autonomie) wat heel belangrijk is.
Probeer maar eens voor te stellen dat er iemand is die tegen jou zegt dat je niet kan wonen waar je nu woont omdat zij dat vindt. >
Mensen met een licht verstandelijke beperking hebben, itt de matige en ernstig verstandelijk beperkten, geen curator. Soms is er een mentor, vaak een financieel bewindvoerder. Maar in het algemeen hebben zij, net als jij en ik, zelf zeggenschap over hun leven. Dezelfde rechten >
En plichten. Ze kunnen je buren zijn, soms je collega. Degene naast je in het ov of in de winkel.
Iemand met een lvb als buur hebben kan lastig zijn. Geregeld zijn er problemen met overlast. Vaak vinden buren dat wij, als begeleiders, daar wat mee moeten. Maar dat kunnen wij >
Niet. We kunnen motiveren, activeren, ondersteunen en vertalen. Maar dwingen kunnen wij niet.
Toch vind ik het belangrijk dat ik bereikbaar ben voor buren bij overlast. Als ambulant begeleider zien wij de cliënt weinig, info vanuit de buurt kan ons wel helpen in de >
Ik geef ook onderwijs aan geneeskundestudenten en aan AIOS (artsen die specialist willen worden). Daar kan ik over vertellen, maar veel leuker is een tweetorial over de vraag: 'wat is een ethisch dilemma?'
Aan het eind is er een beloning. En goed opletten: er zijn toetsvragen!
Een moreel dilemma is een botsing tussen verschillende morele waarden. En die verschillende waarden vragen om verschillend handelen.
Om dat te kunnen begrijpen moet je weten wat waarden en normen zijn.
Waarden zijn algemene principes: rechtvaardigheid, geluk, gezondheid, privacy, autonomie bijvoorbeeld.
Waarden geven antwoord op de vraag: ‘wat is belangrijk?’
Maar aan waarden heb je niet zoveel als er geen richting is voor je handelen. Daarom zijn er normen!
Ik zou u nog vertellen over het moreel beraad dat ik regelmatig mag voorzitten in het ziekenhuis. Een moreel beraad is een gesprek waarin de deelnemers op zoek gaan naar het antwoord op een ethische vraag.
In een academisch ziekenhuis betekent dat: het bespreken van een complexe casus waaraan niet zozeer medische, maar vooral ethische aspecten kleven.
Zo'n beraad vindt vooral plaats op afdelingen waar vaak complexe behandelbeslissingen moeten worden genomen: de IC pasgeborenen (NICU), de IC kinderen, de IC volwassenen en interne oncologie. Maar ook op andere afdelingen komt het regelmatig voor.
De vierde (en laatste!) ethische commissie waar ik in het ziekenhuis in participeer is de Commissie Medische Ethische Vragen (CMEV). Deze commissie bespreekt geen casuïstiek, maar geeft de Raad van Bestuur gevraagd en ongevraagd advies over ethische thema's.
In de CMEV zitten vertegenwoordigers vanuit verschillende disciplines en vanuit de andere ethische commissies in het ziekenhuis. Een echte koepelcommissie dus. Daardoor is er goed zicht op wat er op diverse plekken in het ziekenhuis op ethisch gebied aan de hand is.
De CMEV is bijvoorbeeld verantwoordelijk voor het beleid rond euthanasie in het ziekenhuis. Daar is een ziekenhuisbreed protocol voor ontwikkeld, waarin de regels staan waar artsen zich aan moeten houden.