Thread by @AnkaMeewa

"Wierzył mocno i niezłomnie w Jasny Dzień Wolności"

1 I 1919 w Warszawie urodził się Tadeusz Mirowski ps. "Oracz”, podharcmistrz, kapral podchorąży, szef komórki motorowej warszawskich Grup Szturmowych, współredaktor pisma ,,Bądź gotów", poległ 2 VI 1943 👇

Był synem Adama, inżyniera hutnika oraz Heleny z domu Hertz, nauczycielki języka niemieckiego w Gimnazjum. Był starszym bratem Stefana Mirowskiego ps. "Bolek". Uczęszczał do Prywatnego Męskiego Gimnazjum i Liceum Towarzystwa Ziemi Mazowieckiej. Ukończył je w 1937, zdając egzamin

maturalny. W latach 1937–1939 studiował na Wydziale Budownictwa Lądowego Politechniki Warszawskiej. W czasie okupacji ukończył Technikum Budowlane i kontynuował konspiracyjnie studia. Pracował zarobkowo w firmach prywatnych i Zarządzie Miejskim. W 1932 związał się z harcerstwem.

Przed wybuchem wojny pełnił funkcję wodza gromady zuchowej przy 21 Warszawskiej Drużynie Harcerzy im. gen. Ignacego Prądzyńskiego. W czasie okupacji niemeickiej należał do Szarych Szeregów. W pracy szaroszeregowej wykazywał dużą inicjatywę i aktywność. Uczestniczył w tajnym

nauczaniu i samokształceniu organizowanym przez Akademicki Krąg Starszoharcerski „Kuźnica”. Był autorem i realizatorem programów wiedzy o Polsce w szkolnictwie zawodowym. Po ukończeniu w 1942 turnusu Zastępczego Kursu Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty ZWZ–AK prowadził wojskowe

zajęcia teoretyczne i terenowe w plutonach Bojowych Szkół Chorągwi Warszawskiej. Na polecenie tej Chorągwi zorganizował w 1942 powielarnię i punkt wydawniczy skryptów uniwersyteckich i wojskowych oraz literatury i prasy harcerskiej, m. in. „Bądź Gotów”. W marcu 1943, po akcji pod

Arsenałem, jako sanitariusz konwojował rannego w tej akcji Tadeusza Krzyżewicza ps. „Buzdygan" z domu swoich rodziców przy ul. Ursynowskiej 46 do szpitala Przemienienia Pańskiego na Pradze. Wiosną 1943 objął funkcję szefa motoryzacji w Grupach Szturmowych Chorągwi Warszawskiej

Szarych Szeregów. Organizował garaże, zakup paliwa, podrabiane dokumenty i tablice rejestracyjne samochodów przygotowywanych do akcji. Został również mianowany kierownikiem komórki Grup Szturmowych do spraw pogrzebowych. Funkcji tej nie zdołał wypełnić. 2 VI 1943

przeprowadzając samochód z garażu przy ul. Barskiej na Ochocie do bazy samochodowej na Bielanach, w ramach przygotowań do akcji „Czarnocin”, zaatakowany na ul. Marymonckiej przez posterunek żandarmerii niemieckiej, tzw. streifę, zginął z bronią w ręku w nierównej walce, otoczony

w domu przy ul. Zuga 12. Druh Kamiński pisał w "Kamieniach na szaniec": "Umiejętność znoszenia niepowodzeń jest wielką i ważną umiejętnością. Oczywiście jeśli towarzyszy jej zdolność i chęć do wyciągania nauki z porażek. Miało to być wysadzenie mostu pod Czarnocinem. Jeśli się da

- brzmiało zadanie - wysadzić most w czasie transportu z materiałem wojennym idącym na front wschodni, jeśli się nie da - wysadzić sam most. Było to zadanie ćwiczebne, szkoleniowe - dopuszczało więc pewną swobodę wykonania. Jeszcze przed właściwą wyprawą zdarzyło się pierwsze

nieszczęście. „Podstawiony” do wyprawy samochód, przejeżdżając przez jedno z przedmieść Warszawy - Bielany - natknął się na drogowy patrol polującej na samochody żandarmerii niemieckiej. Dotychczas nie znano tak modnych potem „streif”- toteż trzej młodzi ludzie, siedzący w

wozie, zostali całkowicie zaskoczeni. - Halt! Niemiecki żandarm stoi pośrodku drogi i trzyma uniesioną tarczikę. Reszta wrogiego patrolu znajduje się z boku. Szofer zaskoczony zwalnia bieg i mówi do kolegi półgłosem: „Diabeł wie, co to znaczy... Chyba nie stanę. Wyjmij pistolet”.

Tuż przed żandarmem młody człowiek nacisnął pedał i w pełnym pędzie mija Niemca. Niestety, patrol na takie niespodzianki był przygotowany, miał maszynę na gazie, zwróconą w kierunku jazdy naszej trójki. W pół minuty żandarmi już pędzili za uciekającymi strzelając. Niemiecka

maszyna była lepsza. Odległość malała. Na nic się zdało kluczenie. W gorączce skrętów i wymykań się dostali strzał w oponę i auto zaczęło skakać po bruku pustą kichą. Nie ulegało wątpliwości- zbliżał się koniec. Nie umawiali się co robić. Nie było chwili czasu. Zresztą wiedzieli.

Wyskoczyli z pistoletami i biegli do najbliższych domów. Jeden padł na drodze, ugodzony śmiertelną kulą. Drugi zdołał ocaleć, ostrzeliwując się i wymykając pogoni. A trzeci? Trzeci, ranny, postanowił drogo sprzedać swoje życie. Wpadł do piwnicy pewnego domu - i bronił się. Dwustu

lotników nadbiegło do pomocy patrolowi żandarmerii. Półtorej godziny trwało oblężenie rannego, który ostrzeliwał się z piwnicznego okienka. Strzelał powoli, uważnie celując. Miał mało naboi. Dwóch Niemców ranił śmiertelnie, dwóch dalszych również zabrano na noszach. Niestety,

wyczerpała się amunicja. Ostatni granat w Niemców - i koniec. Tak zginął Oracz - Tadeusz Mirowski. Wypadek ten wstrząsnął Zośką i jego przyjaciółmi.[...]" Młodszy brat Stefan Mirowski wspominał: "Był dobry. Miał talent robienia ludziom przyjemności w rzeczach drobnych,codziennych

i błahych. I w takich właśnie drobiazgach, cichych i niewidocznych,okazywał tym,których kochał, swoje wielkie serce. Był łagodny. Nie potrafił się gniewać. (…) Smutek i troski zostawiał dla siebie. Dla ludzi, szczególnie zaś dla tych,którzy w swych troskach podparcia potrzebują,

miał zawsze uśmiech, pogodę i jasne, radosne spojrzenie. (…) Życiem swoim i śmiercią sobie żywot wieczny i chwałę nieśmiertelną zapewnił, rodzinie najbliższej, przyjaciołom, towarzyszom pracy, krewnym i znajomym zaszczytną pamięć i ból głęboki pozostawił."

Tadeusz Mirowski został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Walecznych. Pochowany jest w Kwaterze Batalionu "Zośka" na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach, pomiędzy mogiłami "Rudego", "Alka" i "Zośki".

#KamienieNaSzaniec
#SzareSzeregi
#Pamiętamy