Gerda’s dochters zijn zeven jaar geleden uit huis geplaatst: ’We blijven vechten’ telegraaf.nl/t/172570242/ via @telegraaf
“Ik heb niet meer overal foto’s en tekeningen hangen, dan voelt het huis als een rouw-altaar.”
Na een klein foutje: “Alle toeslagen werden per direct stopgezet en ik moest maandelijks een gigantisch bedrag terugbetalen, meer dan ik verdiende. De schulden stapelden zich op.”
“Soms aten Jurgen en ik een hele dag niets, zodat onze kinderen in elk geval geen honger hadden. Toen er ook nog eens beslag op mijn inboedel werd gelegd en we ons huis uit moesten, ben ik ingestort.”
“Het gekrijs van de meisjes toen ze in de auto werden weggebracht, hoor ik nog steeds. Het ging door merg en been.”
“Vervolgens hoorden we tijdens de rechtszaak dat jonge kinderen die langer dan een jaar in een pleeggezin zitten, daar definitief moeten blijven. Ik raakte in paniek. Ik zou mijn kinderen toch wel terugkrijgen?”
“Op het hoogtepunt waren er 37 hulpverleners met ons bezig, die allemaal eens per twee weken een paar uur met je willen praten. Reken maar uit hoeveel tijd dat kost. Daardoor ging het mentaal alleen maar slechter met me. Werken was ook geen optie meer.”
Toen Nora 4 werd, kregen we een andere voogd. Die zei dat ons kind naar school brengen niet in de regels stond en dat we ons aan de vaste bezoekuren moesten houden. Sindsdien is het contact beperkt tot de twee uur per maand. Ik mag dus in totaal één hele dag per jaar mama zijn.“
“Februari vorig jaar ben ik officieel erkend als slachtoffer van de toeslagenaffaire. De problemen waardoor de kinderen uit huis zijn geplaatst, zijn ons dus niet aan te rekenen. Evenals de vele fouten die daarna zijn gemaakt, waardoor we Zoé en Nora niet eerder terugkregen.”
“Elk jaar krijgen we een filmpje met een kerstgroet van de meisjes. Vroeger kwamen er ook weleens wat sfeerbeelden voorbij. Geweldig om te zien dat ze het leuk hebben, maar ik zou liever zelf met ze gourmetten. Kerst vieren we zelf al jaren niet meer.”
“Sinds een paar jaar noemen Zoé en Nora ons ook geen papa en mama meer. Dat doet pijn. Ik hoop dat ze voelen dat wij de hele dag door aan ze denken. Dat het nooit onze keuze is geweest om ze op te geven en dat wij ze nooit in de steek hebben gelaten.”
De willekeur van een overheid is overweldigend, doodeng en zoals in het toeslagenschandaal blijkt: niemand is er veilig voor, want alle instituten spannen samen om je kapot te maken als ze daar zelf beter door af zijn. Jouw verantwoordelijkheid, @markrutte. Teringlul.
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
