Thread by @Radish_88

#ไฮทานิทาเค ทาเคมิจิ 20 ไฮทานิ 13-14 (ไม่ได้พรากผู้เยาว์ เปโด หรืออะไรทั้งนั้น ไม่ชงส่อกับเด็กด้วย ฟีลไอ้พวกตัวแสบมันชอบเขาอยู่ฝ่ายเดียว)

Auทาเคมิจิเป็นนักศึกษาของสถาบันประกอบอาหาร เรียนอยู่แผนกเบเกอรี่ ก็คือน้องอยากเป็นเชฟทำขนมนั่นแหล่ะ

เรียนมาได้สองปีอีกปีเดียวจะจบหลักสูตรแล้ว และเพราะสถาบันมันตั้งอยู่ที่รบปงงิทาเคมิจิเลยต้องมาหาห้องพักอยู่แถวนี้ ซึ่งก็ไม่ได้ดูดีเท่าไหร่เพราะเน้นถูกเป็นหลัก สภาพแวดล้อมก็เลยได้ตามราคาไปด้วย

แต่อยู่มาได้สองปีก็ไม่มีอะไรนะ มาวันนี้นี่แหล่ะดันกลับบ้านดึกเพราะอบขนมเพลินเลยบังเอิญเจอกับพวกแก็งค์นักเลงเข้า

ตอนแรกก็ตกใจวิ่งไปหลบหลังเสา โชคดีที่พวกมันไม่ได้ทันสังเกตเห็นเขาเพราะกำลังมุงดูอะไรสักอย่างอยู่

ทาเคก็ไม่ได้สนใจอะไรไม่อยากหาเหาใส่หัว หันหลังกะเดินอ้อมกลับห้องพักเอาแล้วกัน แต่ลูกตาเจ้ากรรมมันดันเหลือบไปเห็นเด็กตัวเล็กสองคนที่ยืนอยู่กลางวงล้อมนักเลงนั่นเข้าให้น่ะสิ

คนนึงเป็นเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักถักผมเปียรูปร่างบอบบางกำลังยืนนิ่งจ้องพวกที่เข้ามาหาเรื่องด้วยใบหน้าเรียบเฉย

ส่วนอีกคนนึงเป็นเด็กผู้ชายมัดจุกใส่แว่นกลมๆหน้าตาเคาะออกมาจากพิมพ์เดียวกันกับคนข้างๆแต่ตัวเล็กกว่าหน่อยให้เดาคงเป็นน้องชาย

เห็นเด็กน้อยสองคนกำลังตกอยู่ในอันตรายแล้วมีหรือเลือดฮีโร่ในกายมันจะไม่พุ่งพล่าน

ถ้าจะต่อยก็มาต่อยกับคนที่มันตัวเท่าๆกันสิวะ มารีดไถเด็กม.ต้นมันใช่เรื่องไหม

เหมือนเห็นภาพตัวเองเมื่อก่อนที่ถูกพวกเด็กเกเรในโรงเรียนรังแกซ้อนอยู่ในเด็กสองคนนั้น เลยเลือดขึ้นหน้าไปนิดเท้าเผลอวิ่งไปโดดเตะนักเลงคนนึงร่วงกลางวง

เวลานั้นไม่ได้มีแค่พวกนักเลงที่เหวอ รันกับรินโดที่ว่าจะซ้อมพวกแม่งสั่งสอนซะหน่อยก็เหวอไปด้วย

สองพี่น้องยืนนิ่งมองแขกไม่ได้รับเชิญฟัดกับนักเลงอีกสองคนแบบทุลักทุเลจนสุดท้ายก็ได้ชัยชนะมาแบบหอบแฮก สภาพยับเยินยิ่งกว่าไอ้พวกที่ลงไปนอนกลิ้งซะอีก

“เป็นอะไรไหม?”

ถึงอย่างนั้นก็ยังมีหน้ามาถามอย่างเป็นห่วงเป็นใยพวกเขาทั้งที่เลือดกับเหงื่อเปรอะหน้าไปหมด

รินโดขมวดคิ้วไม่สบอารมณ์ที่โดนเข้ามาจุ้นจ้าน ส่วนรันก็ไม่ได้ตอบอะไร เดินเข้าไปใกล้คนที่เท้าเข่าหอบหายใจเหนื่อยเงียบๆ

“นี่— พี่ชาย”

เสียงนุ่มยังไม่แตกเนื้อหนุ่มเอ่ยเบาๆ ไม่ทันให้ทาเคมิจิเงยหน้าขึ้นมาตอบรับก็โดนกระชากคอเสื้อลงมาใกล้ใบหน้าเกลี้ยงเกลา

“!?”

ตกใจที่เด็กผู้หญิงเดี๋ยวนี้แรงเยอะจัง หรือเพราะเขาพึ่งไปซัดกับพวกนักเลงมากันนะ

“ดันมาสอดไม่เข้าเรื่องแบบนี้ก็น่าเบื่อแย่น่ะสิ”

ใบหน้าน่ารักเอียงคอแววตาสีสวยเยียบเย็นจนน่ากลัว

“แบบนี้พวกเราคงต้องเล่นกับพี่ชายแทนแล้วล่ะ...เนอะรินโด?”

เอ๋ ตะกี้คือเล่นกันอยู่เหรอ

แสดงว่าที่นอนอยู่บนพื้นก็นักเลงปลอมน่ะสิ! นี่เขาเข้ามายุ่งการละเล่นของเด็กๆเหรอเนี่ย

ก็พอเข้าใจได้ ทาเคมิจิเมื่อก่อนก็มีเล่นพวกบทบาทสมมุติบ่อย แบบเล่นพ่อแม่ลูกอะไรแบบนั้น

จะว่าไปเด็กสมัยนี้เล่นอะไรแปลกจัง ฮิตบทบาทนักเลงเนี่ยนะ

“ข ขอโทษครับ ผมไม่รู้ว่าพวกเธอกำลังเล่น–” “ช้าไปแล้วล่ะพี่ชาย”

สะดุ้งโหยงเมื่อเอวถูกแขนของเด็กผู้ชายใส่แว่นล็อคเอาไว้ไม่ให้ขยับหนีไปไหน กระพริบตาหันมามองอีกคนที่ยิ้มหวานให้ทว่าดันกำคอเสื้อเข้าไว้แน่นจนรู้สึกอึดอัด

“เอ่อ…”

“มาสนุกกันเถอะ~”

แขนขวาถูกง้างขึ้นตรงหน้า ถึงจุดนี้ทาเคมิจิก็เริ่มลังเลแล้วว่าเขาควรเล่นไปตามน้ำกับเด็กๆหรือว่าทำทีแกล้งขัดขืนดี

เล่นอะไรแบบนี้ไม่เก่งซะด้วยสิ แถมเจ็บแผลที่พึ่งได้มาอีกต่างหากอยากรีบกลับบ้านไวๆแล้ว

ค่อยมาเล่นด้วยไถ่โทษทีหลังแล้วกัน

ดูเหมือนจะเหม่อครุ่นคิดกับตัวเองมากไปหน่อยในวินาทีที่กำปั้นเหวี่ยงลงมาจะปะทะเข้าหน้าจังๆดวงตากลมก็เลยยังคงจ้องอยู่ที่คนหมายปองร้ายตนจริงๆชนิดที่ว่าไม่กระพริบ

นั่นทำให้รันเลือกจะหยุดหมัดไหว้เฉียดใบหน้าร่างสูงกว่าไปหวุดหวิด

“พี่?”

“เห…”

ไม่ทันจะได้เปิดปากพูดอะไรต่อสองพี่น้องก็ต้องชะงักอีกครั้งเมื่อเจ้าคนที่ยืนนิ่งเป็นตอไม้จู่ๆก็ขยับตัวมาแกะแขนรอบเอวออกอย่างนุ่มนวล หันไปล้วงกระเป๋าเป้แล้วหยิบถุงกระดาษมาวางบนมือพวกเขาด้วยสีหน้าจริงจัง

“ไว้มาเล่นกันวันหลังนะ วันนี้ผมยุ่งมากเลย”

“อันนี้ของไถ่โทษ ผมต้องขอโทษจริงๆนะที่มาขัดเวลาสนุกของพวกเธอ”

“แล้วทีหลังเป็นเด็กผู้หญิงก็อย่าเอาหน้าไปใกล้คนอื่นขนาดนี้นะรู้ไหม โดยเฉพาะผู้ชายน่ะมันเป็นสัตว์ป่าทุกคนนั่นแหล่ะ”

ดวงตาสีกล้วยไม้เบิกกว้างคล้ายไม่เชื่อหูในสิ่งที่ได้ยิน ไม่รู้จะอึ้งที่โดนสั่งสอนเพราะเข้าใจผิดว่าเป็นเด็กผู้หญิงหรืออึ้งที่เจ้านี่มันซื่อบื้อซะจนคิดว่าพวกเขากำลังเล่นอยู่จริงๆกันแน่

หันไปมองน้องชายที่หันหน้าหนีกลั้นขำจนไหล่สั่นแล้วคิ้วก็ยิ่งกระตุก

“เธอก็ด้วย”

“อย่าไปกอดใครซี้ซั้วแบบนี้สิ มันอันตรายนะ”

คราวนี้เป็นตาไฮทานิคนน้องสะดุ้งน้อยๆเมื่อโดนเรียก หันขวับอ้าปากจะเถียงแต่ก็โดนสายตาดุๆหยุดไว้

ไม่รู้ทำไม รู้สึกเหมือนกำลังถูกแม่ดุอยู่เลย

“นี่ก็ดึกแล้วด้วยพวกเธอกลับไปเถอะ เดี๋ยวผมดูแลเพื่อนๆให้เอง”

“เพื่อนๆ?”

นี่มันแต่งเป็นเรื่องเป็นราวแล้วโว้ย555 หยุดเด๋วนี้ตัวฉัน แค่เวิ่นพอ ต่อไปนี้จะเป็นเวิ่นนะคะ ขี้เกียจแล้ว

ทั้งสองถึงกับบางอ้อเมื่อสายตากระอักกระอ่วนใจมองไปยังเศษซากบนพื้น สรุปคู่พี่น้องก็เลยบอกว่าไม่ต้องอ่ะเดี๋ยวจัดการเอง ทาเคก็เลยแค่ให้ค่ารักษาพยาบาลไปแล้วลากลับ แถมไม่ลืมย้ำให้เขากลับบ้านกันดีๆด้วย

พอร่างหายไปจากสายตารินโดก็มองพี่ชายแบบไม่เข้าใจเลย

มันแฮปปี้เกินไป ไหงพี่ยอมปล่อยไปง่ายๆมันหยามเราเป็นแค่เด็กเล่นต่อยตีเลยนะเว้ย

คนเป็นพี่ชายยักไหล่หมุนตัวเดินกลับพลางหยิกคุกกี้ในถุงกระดาษที่ได้รับมาโยนเข้าปาก

“ก็เจ้านั่นบอกจะมาเล่นด้วยวันหลัง”

“แล้วพี่ก็เชื่ออ่ะนะ?”

“อื้อ”

รันยิ้มขำเมื่อเห็นสีหน้าคนน้องคิ้วแทบผูกกันเป็นโบว์

“ทำไม?”

“คุกกี้อร่อยดีนะรินโด”

กรีดยิ้มร้ายบนริมฝีปาก ชูถุงกระดาษในมือขึ้นโบกไปมาให้น้องชายเห็นนึกชอบใจรสชาติของไถ่โทษพวกนี้อยู่ไม่น้อย

ก็ลองไม่มาดูสิ

ผิวปากเหลือบมองตราสถาบันประกอบอาหารชื่อดังในย่านนี้ประทับเด่นหราอยู่กลางถุง

“ถ้าน้องไม่ชอบพี่ขอน้า” “ไม่ ผมจะกิน”

ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาทาเคมิจิก็มักจะเจอสองพี่น้องระหว่างทางกลับบ้านเสมอ แล้วก็โดนชวนไปเล่นแผลงๆอยู่ประจำ

อย่างไปดักตีคนนู้น ไปต่อยคนนี้ ไปกระทืบคนนั้น

ครั้งแรกไม่เท่าไหร่ พอมีสองสามสี่ห้าตามมาก็เริ่มแน่ใจแล้วว่าไอ้เด็กหน้าใสสองคนนี้มันเป็นนักเลงจริงๆแถมเก่งด้วย

ตอนนั้นแหล่ะถึงเริ่มหวาดๆขึ้นมา เหงื่อซึมเลยพอนึกว่าตัวเองทำอะไรไว้ตอนเจอกันครั้งแรก

“ทาเคมิจิ~ วันนี้ทำขนมอะไรมาให้พวกเราเหรอ”

“หยุดสะดีดสะดิ้งได้แล้วน่าพี่ น่าเกลียด”

พอมองไปยังคนที่เข้ามาออดอ้อนด้วยดวงตาใสแจ๊วเหมือนนางฟ้าตัวน้อยๆแล้วใจคิดหนีก็พาลอ่อนยวบทันใด

ไม่ล่ะ ไม่มีทาง รันกับรินโดเป็นเด็กดี นักเลงอะไรกันมันก็แค่ภาพลวงตา เขาคงจะหลอนไปเองทั้งนั้น

“กิ๊ฟหลุดหมดแล้ว”

“งั้นเหรอ? ติดให้หน่อยสิ”

“ทาเคมิจิ แว่นตาล่ะ”

“นี่ครับ”

อีกอย่างไฮทานิจิ๋วทั้งสองนั้นชอบขนมของเขามากๆ เด็กที่กินด้วยท่าทางเอร็ดอร่อยได้ขนาดนั้นไม่มีทางเลวร้ายหรอก

“มีทาเคมิจิอยู่ใกล้ๆนี่ดีจังน้า”

“อืม นั่นสิ”

ศีรษะที่ปกคลุมด้วยเส้นผมสีบลอนด์ทองต่างทรงเอนซบไหล่ของคนอายุมากกว่าตรงกลางคนละข้าง

สวนสาธารณะที่พวกเขาชอบมาประจำนั้นเงียบสงบจนแทบได้ยินเสียงหัวใจของกันและกัน

“เหมือนได้กลับบ้านเลย”

บางครั้งทั้งสองก็ดูเหงาเหมือนต้องการบางสิ่งมาห่มกอดเอาไว้

ทาเคมิจิเดาว่ามันคือความเอาใจใส่ของผู้ใหญ่สักคน คงไม่มีพ่อแม่ที่เลี้ยงลูกได้ดีที่ไหนปล่อยให้ลูกออกมาต่อยตีไม่เว้นวันแบบนี้

แล้วผู้ใหญ่สักคนคนนั้นตอนนี้ก็เป็นเขา

แม้ไม่ได้เลี้ยงดูอะไรมากมายแต่ก็อยากให้เติบโตมาอย่างแข็งแรงและมีความสุข

มีอนาคตที่ดีกว่าปัจจุบันที่เป็นอยู่

เพราะทั้งสองเนื้อแท้แล้วเป็นเด็กดี ทาเคมิจิเชื่อมั่นแบบนั้นจริงๆ

จนมาวันนี้…ความมั่นใจทั้งหมดนั้นได้กลายเป็นเพียงปราสาททรายที่ถูกคลื่นซัดสลายหายไปแค่ชั่วพริบตา

“—รัน…รินโด?”

“อ้าว ทาเคมิจิออกมาซื้อวัตถุดิบเหรอ”

ในหูอื้ออึงไปด้วยเสียงไซเรนแผดสนั่นแต่สุรเสียงนุ่มติดทีเล่นทีจริงนั่นกลับชัดเจนจนน่าใจหาย ใบหน้าแสนคุ้นเคยท่ามกลางหมู่คนในชุดเครื่องแบบที่เดินวุ่นวายทำนักศึกษาหนุ่มชาวาบไปทั้งตัว

“โทษทีนะ พวกเราคงไม่ได้อยู่กินมันสักปีสองปี”

“พวกเธอ…ทำอะไรลงไป”

เสียงสั่นเทาคล้ายจะร้องไห้ ขอบตาร้อนผ่าวอยากจะหลอกตัวเองเหลือเกินว่าที่อยู่บนข้อมือของเด็กที่เขาเฝ้าดูแลมาไม่ใช่อุปกรณ์จับกุมและร่างท่วมเลือดที่โดนหามออกไปเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดาที่ยังมีลมหายใจ

“เหมือนจะเผลอฆ่าคนไปซะแล้วน่ะ”

“ช่วยไม่ได้ มันดันอ่อนแอเอง”

ราวกับโลกหยุดหมุนและถล่มลงมาในวินาทีนั้น

“ทำไมถึงดูไม่รู้สึกอะไรเลยล่ะ…”

“ต้องรู้สึกอะไรด้วยเหรอ?”

ริมฝีปากเม้มแน่นจนได้กลิ่นคาวสนิม แก้วตาสั่นไหวสะท้อนภาพใบหน้าไม่สะทกสะท้านของไฮทานิคนพี่

ไม่นานก็เอ่อล้นไปด้วยหยาดฝนจนทุกอย่างพร่ามัว

สองพี่น้องเบิกตากว้างใจกล่นวูบเมื่อเห็นภาพธารน้ำที่ร่วงหยดลงจากดวงตาที่พวกเขามักจะชมมันบ่อยครั้งว่าสวยเหมือนกับท้องฟ้า

ท้องฟ้ากำลังร้องไห้

ทำไมล่ะ…

อย่าร้องเลยนะ เพราะพวกเรางั้นเหรอ

ไม่เหลือเวลาให้แม้แต่จะเอ่ยคำลา ร่างทั้งสองถูกดันให้เข้าไปในรถตำรวจ ภาพสุดท้ายที่ดวงตาสีดอกไม้ได้เห็นมีเพียงใบหน้าที่เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาและแววตาโศกเศร้า

อย่าทำหน้าเหมือนกับว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ได้เจอกันจริงๆสิ…

“พี่…ทำยังไงดี”

น้ำเสียงร้อนใจจากน้องชายไม่ได้ดังผ่านโสตประสาทของรัน ดวงตาคมกริบเหม่อมองออกไปยังนอกหน้าต่าง ภาพสายตาผิดหวังของชายหนุ่มที่ตนเผลอตกหลุมรักอย่างถอนตัวไม่ขึ้นยังคงวนเวียนอยู่ในหัวราวถูกกรอซ้ำไม่รู้จบเหมือนสัญญาณขัดข้อง

ปึก!!

รินโดสะดุ้งเฮือกเมื่อคนข้างกายเอาหน้าผากกระแทกกระจกอย่างแรง กระแทกซ้ำๆจนต้องลุกขึ้นเบียดตัวเองเข้าไปแทรกระหว่างกระจกกับพี่ชาย

“ทำบ้าอะไรของพี่เนี่ย!?”

“รินโด—”

แม้ริมฝีปากจะแย้มยิ้มบางส่งมาให้แต่รินโดรู้ดีว่าในแววตาลุ่มลึกนั้นกำลังเจ็บปวด

“ดูเหมือนพวกเราจะโดนเกลียดซะแล้วล่ะ”

เอาแล้วนะครับท่านผู้อ่าน มาถึงเกมทางเลือกแล้ว คิดว่าตอนจบจะเอาแบบไหนดีครับ

ผลโหวตออกมาแล้ว สรุปเข้ารูทพี่รู้พี่มันเลวนะคะ/ซับหัวตา

เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดกลายเป็นแผลฝังใจทาเคมิจิจนทำไม่เป็นอันกินอันนอนไปเกือบครึ่งปี

เขาต้องใช้ความพยายามอย่างหนักที่จะลืมทุกๆอย่างเกี่ยวกับรันและรินโด ทุ่มเทให้การเรียน หางานพิเศษทำจนไม่มีเวลาว่างเว้นให้คิดอะไรในหัว

ทว่า…ยิ่งอยากลืมมันกลับยิ่งชัดเจนจนน่าใจหาย

ไหล่ดูจะเบาไปถนัดตาเมื่อไม่มีแขนของไฮทานิคนพี่มาพาดมาก่ายเล่น ทางเดินกลับบ้านนั้นเงียบเหงาชวนวังเวงเมื่อไร้เสียงบ่นงึมงัมจากเจ้าของแว่นตาทรงกลม

ไม่มีเด็กน้อยสองคนที่นั่งรอลุ้นขนมในแต่ละวันด้วยดวงตาเป็นประกาย

ไม่มี

หรือความจริงแล้วมันอาจจะไม่ควรมีตั้งแต่แรก

บางครั้งทาเคมิจิก็เผลอคิดขึ้นมาว่าถ้าเขาห้ามทั้งสองคนตั้งแต่แรกและชี้แนะในทางที่ถูกเรื่องทุกอย่างคงไม่จบลงแบบนี้

ถ้าเขามั่นใจในตัวเองอีกสักหน่อยและใจแข็งอีกนิดล่ะก็—

มีแต่คำว่า‘ถ้า’ผุดขึ้นมาเต็มไปหมดในเวลาที่สายเกินไปแล้ว

5ปี 10ปี 14ปี ฤดูผันเปลี่ยนไปพร้อมกับเรื่องราวอันขมขื่นที่ฝากรอยแผลเป็นเด่นชัดทิ้งไว้ในความทรงจำ

ทาเคมิจิเรียนจบอย่างที่หวังและได้ย้ายกลับมาอยู่ที่ชิบุย่าตามภูมิลำเนาเดิมของตัวเอง หุ้นกับเพื่อนในสถาบันคนนึงเปิดร้านเบเกอรี่เล็กๆใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายตามที่ใฝ่ฝันไว้

ก็ไม่ถึงกับทำได้อย่างที่ฝันไว้ทั้งหมดหรอก

ในเวลาว่าง…บ่อยครั้งที่ทาเคมิจิจะเผลอเหม่อมองไปยังโต๊ะตัวนึงภายนอกร้านอยู่เสมอ

มันเป็นขนาดโต๊ะเล็กสำหรับนั่งกินกาแฟตามประสาร้านเบเกอร์รี่ทั่วไป มีเก้าอี้ขนาบข้างสองตัวเหมือนกับตัวอื่นๆไม่ผิดเพี้ยน

แตกต่างแค่ตรงมันคือโต๊ะกิตติมศักดิ์ของลูกแมวจรสองตัว ที่เป็นขาประจำร้านอาหารฝั่งตรงข้าม

ลูกแมวขนฟูสีขาวตัวนึงหูพับอีกตัวนึงหูตั้ง ทั้งสองมักจะมานอนอาบแดดยามเช้าและตากลมยามเย็นตรงนั้นเสมอ

เจ้าลูกแมวสองตัวนั้นหน้าตาเหมือนกันเปี๊ยบ ชนิดที่ว่าถ้านอนซุกกันจะเห็นเป็นตัวเดียวได้เลย

ทำเอา…อดคิดถึงไม่ได้

จะยังสบายดีกันอยู่ไหมนะ ป่านนี้คงเป็นหนุ่มเป็นสาวกันหมดแล้ว

ถ้าเกิดยังอยู่ด้วยกันก็คงดี…รินโดน่ะขี้เหงาจะตายถ้าไม่มีพี่สาวล่ะก็จะเอาแต่เก็บตัวไม่ไปไหนเลย เพราะฉะนั้นขาดรันไม่ได้หรอก

แต่รันเนี่ยสิจะทิ้งน้องไปต่อยตีที่ไหนรึเปล่า

พอคิดเยอะๆเข้าโรคคุณแม่ก็ชักกำเริบขึ้นมา ต้องเบี่ยงเบนความสนใจลุกไปยืนจัดขนมปังแทนเหมือนทุกที เลยมีโอกาสได้เห็นภาพดีๆอย่างคนที่แวะผ่านไปมาหยอกล้อเล่นกับเจ้าแมวหน้าร้านอย่างสนุกสนานเป็นภาพที่ชวนให้อมยิ้มตามไม่น้อย

“อ๊ะ ตรงนี้มีลูกแมวด้วยล่ะ”

“อย่าไปจับสิพี่ เดี๋ยวขนก็ติดเสื้อหรอก”

“แหม นิดๆหน่อยๆเองน่า”

คราวนี้เป็นหนุ่มหล่อสองคน เกิดเป็นแมวนี่ดีจริงๆนอนเฉยๆก็มีคนมาเอ็นดูไม่ขาด

“สกปรก”

เขาเห็นด้วยกับคนผมยาวนะ เล่นใส่สูทเต็มยศขนาดนั้นมาคลุกกับเจ้าพวกก้อนขนคงไม่ดีเท่าไหร่

“ดูสิ เจ้าพวกนี้น่าจะเป็นพี่น้องกันแน่เลย”

“รู้ได้ยังไง”

ลูกแมวหูตั้งถูกจับขึ้นมาชูขาหน้าขึ้น ชายหนุ่มเจ้าของเส้นผมสีไลแลเซ็ตอย่างดีหัวเราะเบาๆยามจับเท้าเล็กๆโบกไปมาให้ชายอีกคนตรงหน้า พลางเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงสบายๆขณะเหลือบมองไปทางลูกแมวหูพับที่กำลังขู่ฟ่อใส่คนที่จับตัวเพื่อนไป

“ก็เหมือนพวกเราเปี๊ยบเลยนี่”

.
.
.

“ไม่คิดแบบนั้นเหรอ ทาเคมิจิ”

!!!

ใบหน้าฉายความตื่นตระหนกหันขวับไปทางต้นเสียงทันที แววตาไหววูบเมื่อสบเข้ากับเฉดสีอันคุ้นเคยในดวงตาทั้งสองคู่

“ไง ไม่ได้เจอกันตั้งนานดูไม่เปลี่ยนไปเลยนะ”

เหมือน…

เหมือนมาก แต่ก็แตกต่างจนน่าสับสน

“อ เอ๊ะ เรารู้จักกันด้วยเหรอครับ”

สิ้นประโยครอยยิ้มละไมพลันหายจากใบหน้าดูดีไปชั่ววูบ ก่อนจะกลับมาเป็นแบบเดิมทันทีที่อีกคนส่งเสียงไม่สบอารมณ์ขึ้นขัดบรรยากาศอึดอัด

“เหอะ นี่ถึงกับลืมกันเลยเหรอเนี่ย ใจร้ายเป็นบ้า”

ยิ่งทำให้เขาเริ่มลังเลเมื่อสัมผัสได้ถึงกระแสความน้อยใจอย่างชัดเจน

เดี๋ยวมาต่อพรุ่งนี้ แอ่ก

“อย่าไปถือสาเลย ก็ผ่านมาตั้งนานแล้วนี่นา”

หัวใจสั่นระริกยามร่างสูงกว่าเกือบหนึ่งช่วงหัวเยื้องย่างเข้ามาใกล้ เจ้าของใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มหัวเราะเบาๆเมื่อเห็นอีกคนถอยหนีอย่างหวาดระแวงไปหลายก้าว

แตะปลายนิ้วลงบนคางทำทีท่าว่ากำลังครุ่นคิดบางอย่างขณะไล่สายตามองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า

“อืม— งั้นถ้าทำแบบนี้จะจำได้รึเปล่า”

เครื่องหมายคำถามผุดขึ้นมาบนหัว พริบตาต่อมาก็พลันกระจ่างทันทีที่คนสูงกว่าก้มรวบต้นขาเขายกขึ้นมาอุ้ม ทาเคมิจิเผลอหลุดร้องเสียงหลงคว้าไหล่อีกฝ่ายไว้แน่น ก้มมองเจ้าคนเล่นแผลงๆด้วยสีหน้าตื่นตกใจ

“ทำบ้าอะไรของคุณเนี่—!?”

“มาเล่นกันเถอะ~ พี่ชาย”

ทุกการกระทำพลันชะงัก แก้วตาไหวระริกเช่นเปลวเทียนต้องลมหยุดนิ่งมองใบหน้าคมคายที่เกยอยู่บนอก ภาพสอนทับของเด็กคนนึงที่มักเข้ามาออดอ้อนเขาด้วยวิธีนี้ฉายชัดเข้ามาในหัว

“พี่ชายตัวเบาจังเลย ไม่ยอมกินข้าวให้ตรงเวลาอีกแล้วใช่ไหมคะ”

เสียงนุ่มทุ้มติดแหบพร่าฟังดูแฝงความซุกซน

แววตาพราวระยับ ท่าทางทีเล่นทีจริง ถึงจะไม่เหมือนกับเมื่อก่อนซะทีเดียวแต่สีของดวงตาคู่สวยนั่นก็ยืนยันได้เป็นอย่างดี

“รัน?”

“ปิ๊งป่อง— ถูกต้อง”

ไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง มือที่ยึดเกาะไหล่กว้างอยู่ต้องเปลี่ยนมาคว้าหมับใบหน้าร่าเริงก้มมองจนตาแทบถลน

“??”

“ไหงกลายเป็นแบบนี้ล่ะ!?”

ฝ่ายโดนโพล่งคำถามใส่ยิ้มงุนงง

“แล้วพี่ชายคิดว่าฉันต้องเป็นแบบไหนล่ะ?”

เมื่อโดนถามกลับบ้างสายตาจึงเบี่ยงไปทางอีกคนที่ยืนกอดอกอยู่ด้านหลังเพื่อคาดคั้นเอาคำตอบ

“อะไร ฉันไม่เคยพูดสักหน่อยว่าพี่เป็นผู้หญิง”

รินโดยักไหล่เป็นเชิงไม่รู้ไม่ชี้ โต้ตอบพร้อมรอยยิ้มยียวน

ก็ทาเคมิจิตอนโดนพี่รันเข้าไปอ้อนจนหน้าแดงไปหมดมันตลกดีนี่นา เรื่องอะไรจะบอกล่ะ

“เห เข้าใจผิดนี่เอง ตกใจหมดเลย”

อย่างกับว่าภาพนางฟ้าตัวน้อยแตกดังเพล๊งต่อหน้าต่อตา หน้าซีดค่อยๆก้มมองเจ้าของรอยยิ้มหวานหยดที่ค่อยๆวางเขาลงบนพื้นอย่างนุ่มนวล

“รินโด พี่ตัดสินใจได้แล้ว”

ยืดตัวเต็มความสูง จัดสูทบนตัวให้เข้าที่เข้าทางโดยไม่ลืมจะคว้าข้อมือคนตัวเล็กไว้ไม่ให้หลบหนี

“โทรไปยกเลิกนัดเลย วันนี้เราจะไปสนุกกัน”

ได้ยินเช่นนั้นดวงตาของไฮทานิคนน้องก็เกิดประกายความยินดีระริก ยิ้มกว้างเห็นเขี้ยวน่าเอ็นดู ทำเอาทาเคมิจิที่กำลังจะโวยวายปฏิเสธยังงับปากลงแทบไม่ทัน

“คงตอบตกลงใช่ไหม”

สายตาตาคาดหวังไม่ปิดบัง มาถึงขนาดนี้แล้วถ้าตอบว่าไม่คงตองมีใครตรงนี้ร้องไห้แน่ๆ

“ไถ่โทษที่ทิ้งพวกเราไว้เป็นสิบปีไง แค่เที่ยวด้วยกันนิดหน่อยไม่เสียหายหรอกเนอะ”

เหมือนโดนเอามีดมาสะกิดแผลเก่า รันพูดถูกทุกอย่างจนเขาสะอึกเถียงไม่ออก

พวกเราสบตากันอยู่นานและดูท่าเจ้าหนุ่มหล่ออดีตเด็กน้อยน่ารักจะไม่ยอมลามือไปง่ายๆ

คนอายุมากกว่าหลุบตาลงความรู้สึกหลากหลายตีกันวุ่นวายในหัว เขาก็ไม่ได้อยากปฏิเสธหรอกแค่ต้องการเวลาจัดเรียงความคิดก็เท่านั้น

ทั้งสับสน ห่วงใย ตกใจ ลังเล ทุกอย่างมันปนเปกันมั่วไปหมด

สิ่งที่ชัดเจนมีเพียงความรู้สึกยินดีที่เห็นทั้งสองเติบโตมาได้อย่างไม่เจ็บป่วยเท่านั้น

“พวกเธอนี่มันจริงๆเลย…”

ดูสิ…มือที่เคยเล็กนิดเดียวตอนนี้กลับกำแขนเขาได้ซะรอบ ผิวนุ่มนิ่มก็ติดสากขึ้นนิดหน่อยอย่างคนทำงานที่ต้องใช้มืออยู่บ้าง

เมื่อก่อนสูงแค่ประมาณอกแท้ๆ ไปกินอะไรกันมานะถึงได้ตัวใหญ่ขนาดนี้

โครงหน้าที่อยู่ก้ำกึ่งระหว่างหล่อเหลากับงดงามพวกนั้นก็ช่างชวนเข้าใจผิดจริงๆนั่นแหล่ะ โดยเฉพาะเมื่อก่อนที่มันดูน่ารักกว่านี้เยอะเลย

“จะไม่ไปจริงๆเหรอ?”

เป็นเสียงทุ้มแผ่วของคนเด็กที่สุดในตรงนี้ที่เป็นฝ่ายขยับเข้ามาอ้อนบ้าง มือที่ขนาดไม่ต่างจากพี่ชายนักเกี่ยวชายเสื้อยืดของทาเคมิจิช้อนตาเศร้าๆมองอย่างตัดพ้อ

แพ้ ทาง สุด สุด

มีแต่รินโดสินะที่ยังน่ารักไม่เปลี่ยน

แทบจะกุมอกทรุดลงกับพื้น ขนาดนี้แล้วถ้าเขายังตอบว่าไม่คงต้องกัดลิ้นตัวเองตายแล้วล่ะ

“ผมขอไปปิดร้านก่อนนะครับ”

เมื่อได้รับคำตอบที่พอใจรันจึงยอมปล่อยให้พี่ชายคนโปรดของพวกตนไปเก็บข้าวของแต่โดยดี หันมายิ้มกริ่มกับน้องชายโดยไม่ลืมจะเอ่ยแซว

“ทีกับพี่ล่ะไม่เห็นเคยอ้อนแบบนี้บ้างเลย”

ดัดเสียงแสร้งเป็นน้อยอกน้อยใจจนคนน้องมองด้วยสายตาเย็นชาใส่

“พี่ชื่อฮานะกาคิ ทาเคมิจิป่ะล่ะ”

“สรุปใครเป็นพี่ชายรินโดกันแน่เนี่ย”

“พี่รันไง”

พูดจบแก้วตาสีช่อหลงต่านวาววับก็หันไปจับจ้องแผ่นหลังแคบในร้านขนมเล็กๆที่กำลังขยับเก็บนู่นเก็บนี่อย่างคล่องแคล่ว

“แล้วก็ไม่ได้อ้อนเพราะอยากได้เป็นพี่ชายสักหน่อย”

พึมพำกับตัวเองแต่ได้ยินเต็มสองรูหูคนข้างๆ แน่นอนว่ารันที่ได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มกว้างตาเป็นเสี้ยวอดจะเอ็นดูน้องชายตัวเองไม่ได้

ไฮทานิคนสุดท้องนี่ก็ร้ายเชื้อไม่ทิ้งแถวจริงๆ

ผิวปากอารมณ์ดีเมื่อในที่สุดคนตัวเล็กก็กลับออกมายืนตรงหน้า

““ไปกันเถอะ””

ผสานเสียงกันพร้อมยื่นมืออกมาคนละข้าง ส่งผลให้ทาเคมิจิชะงักไปเล็กน้อย

“ต ต้องจับมือด้วยเหรอ”

เหงื่อตกมองมือทั้งคู่สลับกันอย่างไม่แน่ใจ

“เมื่อก่อนก็ทำออกจะบ่อยนี่?”

ก็นั่นมันเมื่อก่อนที่พวกเธอยังเป็นเทวดากับนางฟ้าตัวน้อยๆไม่ใช่หนุ่มหล่อมาดนายแบบแพรวพราวแบบตอนนี้!

ทำใจอยู่นานสุดท้ายก็พ่ายแพ้เมื่อโดนกดดันทางสายตา

ให้ตายเถอะเจ้าพวกเด็กแสบ

“ดีใจจังที่ได้จับมือกันอีก”

มือที่กุมเอาไว้ฝั่งไฮทานิคนพี่ถูกบีบเบาๆ สองแก้มของคนที่กล่าวขึ้นมาลอยๆแดงระเรื่อผลิยิ้มละไมบนมุมปาก

สีหน้าเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขเช่นนั้นราวกับคนข้างๆได้กลายเป็นรันคนเดิมที่เขาเคยรู้จัก

“อุ่นจัง”

เสียงงึมงำแผ่วเบามาพร้อมกับแรงกระชับบนฝ่ามืออีกข้าง แม้ใบหน้าของไฮทานิคนน้องจะเรียบนิ่งแต่แววตานั้นทอประกายอ่อนโยนจ้องมองมือที่แนบแน่นเข้าหากันเหมือนเด็กๆตอนกำลังดีใจที่ได้ของขวัญ

แล้วเขาจะทำเป็นใจร้ายมองไม่เห็นมันได้ยังไง…

“ถึงปากหวานไปผมก็ไม่มีขนมให้หรอกนะครับ”

หรือความจริงที่ติดค้างอยู่ในใจมานับสิบปีจะเป็นสิ่งนี้กันนะ

ลึกๆแล้วทาเคมิจิก็เคยคิดอยากจะลองให้โอกาสทั้งสองคนได้เปลี่ยนแปลงตนเองดูสักครั้งเหมือนกัน

“ตอนนี้พวกเราก็ไม่ได้อยากได้ขนมอีกแล้วล่ะ”

คงจะดีถ้าฮานะกาคินั้นซื่อบื้อน้อยกว่านี้อีกสักหน่อยจนสามารถเข้าใจประโยคที่รันบอกใบ้และสายตาที่เปลี่ยนไปเพียงชั่ววูบของรินโดได้

แต่สำหรับไฮทานิแล้วเพราะทาเคมิจิเป็นเช่นนี้นั่นแหล่ะถึงได้ชื่อว่าเป็นพี่ชายคนโปรดของพวกเขา

พี่น้องไฮทานิไม่ใช่เด็กดี— ไม่เคยเป็นตั้งแต่แรก

ก็แค่ตีหน้าซื่อหลอกให้คุณเชฟทำขนมฝึกหัดตายใจยอมกระโดดลงเหวมาโอบกอดพวกเขาด้วยตัวเองก็เท่านั้น

ก็เด็กๆน่ะต้องการความรักนี่นา…จริงไหมล่ะ?

ใครจะรู้ว่าในวันที่หน้ากากหลุดออก นกตัวน้อยในกำมือจะเตลิดหนีหายไปเป็นสิบปี

อุตส่าห์วางใจแล้วแท้ๆว่าล่ามไว้ด้วยสิ่งที่เรียกว่าสายสัมพันธ์อย่างแน่นหนา แต่แค่นั้นดันไม่พอซะได้

“งั้นไปคาราโอเกะกันไหม? รู้จักร้านดีๆแถวนี้อยู่”

“แถมข้าวอร่อยด้วยพวกเราแนะนำเลย”

ส่งยิ้มสดใสให้แก่ร่างตรงกลางที่หลับตาเอียงคอครุ่นคิดตาม ท่าทางน่ารักแบบนั้นแทบทำทั้งสองอดใจไม่ไหว

สัมผัสไออุ่นของเนื้อหนัง กลิ่นแป้งขนมอ่อนจางบนผิว น้ำเสียงอ่อนโยนจนแทบหลอมละลายกำแพงน้ำแข็งในใจให้สิ้นได้

“เอาสิครับ ตามใจพวกเธอเลย”

เป็นของพวกเรา ของพวกเราทั้งหมด

“ต้องงี้สิ”

“มื้อนี้พวกเราเลี้ยงเอง”

อ่า— ไม่ได้มีความสุขขนาดนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ

ความรู้สึกที่ค้นเจอตุ๊กตาตัวโปรดที่หายไปนานคงจะประมาณนี้ล่ะมั้ง

“จะว่าไปตอนนี้พวกเธอทำงานอะไรกันอยู่? เล่นแต่งสูทเดินไปเดินมาในวันหยุดแบบนี้ออกมาทำโอทีเหรอ”

ดวงตาสีเดียวกันแต่ต่างเฉดประสานสายตาชั่วครู่ก่อนฝ่ายอายุน้อยกว่าจะเป็นคนอ้าปากตอบก่อน

“ก็…ประมาณนั้น”

“พวกเราเป็นพนักงานบริษัทน่ะ”

“ใช่ ทำหลายอย่างเลย ติดต่อซื้อขายโภชนาภัณฑ์กับต่างประเทศ ขายอุปกรณ์นู่นนี่ แล้วก็มีบริการส่งเข้าโล- แฮ่ม นอนสำหรับคนนอนหลับยาก”

“ฟังดูดีนะครับ”

“คงงั้น”

ภาพในหัวทาเคมิจิตอนนี้บริษัทที่ถูกกล่าวมาข้างต้นถูกจัดอยู่ในหมวดการแพทย์เรียบร้อยเสร็จสรรพ

ส่วนรันนั้นก็ได้แต่กลั้นขำการโกหกที่ไม่เหมือนโกหกของน้องชายจนโดนรินโดถลึงตาใส่ไปหนึ่งที

“ทาเคมิจิไม่ต้องห่วง พวกเราก็ไม่ได้อยากนอนในคุกไปจนแก่หรอก”

ใช่ เพราะฉะนั้นถึงได้เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในขั้วอำนาจที่แม้แต่ตำรวจก็แตะต้องไม่ได้ยังไงล่ะ