دیشب خواب دیدم رفته‌ام شیرازِ قرن هفتم با #حافظ و #سعدی و #عُبید و چندنفر دیگر در یک خانهٔ کاه‌گِلی مهمانی و مِی‌خوارگی برپا بود. بین جمعیت نمی‌دانم چرا جای سعدی و #عبید، رفتم پیشِ شمس‌الدین و پرسیدم آیا منظورتان از فلان بیت چنین بود؟ (حتا یادم نمانده کدام بیت بود.)
۱
۱
شمس‌الدین خندید و گفت «هرکس از آینده می‌آید از این سوالاتِ مسخره می‌پرسد مشتباجان.» دقت کنید، حافظ به من گفت مشتباجان و کاش می‌توانستم احساسِ آن لحظه را که گفت مشتباجان به کلمه بیاورم! بعد یک خانم زیبایی را نشانم داد که کُنجی نشسته بود به نوشتن.
۲
۲
گفت «معنای آن بیت را فقط #جهان_ملک_خاتون می‌فهمد چراکه نصف دیوانم را برای #جهان نوشته‌ام و نامه‌هایی است بینِ من و خاتون. حرف‌هایی‌ست خصوصی و مرور خاطرات. #گلندام نباید این غزل‌ها را در دیوان می‌آورد.» و آخرش گفت «خدا رحمت کند #ایرج_پزشکزاد را، رمان خوبی دربارهٔ ما نوشت.»
۳
۳
و رفت جامِ بادهٔ غیرِ عرفانی را از عبید گرفت و داد به جهان و به سلامتی نوشیدند و گربه پرید روی ایرانیت‌های حیاط و از خواب پریدیم.
۴
۴
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
