சங்ககாலக் குறிஞ்சித் திணை மக்களின் உணவு முறைகள்...!
மனிதகுல வரலாற்றில் தோன்றிய ஆதி வாழ்க்கை முறை வேட்டையாடி உணவு சேகரித்தலாகும்.
இதனைச் சங்ககாலக் குறிஞ்சித் திணையின் வாழ்வு முறையில் காண முடிகிறது.
ஆதியில் #வேட்டுவர்கள் நெருப்பைக் கண்டுபிடிக்கும் முன்னர் இறைச்சியைப் பச்சையாக, சமைக்காமல் உண்டனர்.
இதனைப் புறநானூற்றுப் பாடல், போர் முனைக்குச் செல்லும் வேகத்தில் வீரன் பச்சை ஊனைத் தின்று, கள்ளை மாந்தி, கையை வில்லில் துடைத்துக்கொண்டு சென்றான் என்கிறது.
அவசர காலங்களில், சிலவகை இறைச்சிகளைப் பச்சையாக உண்ணும் பழக்கம், ஆதி நாளில் பின்பற்றப்பட்ட நடைமுறையின் தொடர்ச்சி எனலாம்.
#புலால் நாற்றம் வீசும் பச்சை இறைச்சியைப் #பூநாற்றம் உடைய புகையையூட்டி, உண்ணப்பட்டதைப் #புறநானூறு
பின்வருமாறு குறிப்பிடுகிறது.
#பிட்டங்கொற்றன் ஆண்ட குதிரை மலைநாட்டுக் குறவர்கள் பன்றி கிளரிய இடத்தில் விளைவித்த தினையோடு, பால் கலந்து, மான் கறியை இட்டு வேக வைத்து உண்டனர் (புறம்.168).
குறிஞ்சியில் இயற்கையாகப் பாறையில் வாட்டுவதும், தீயிட்டுச் சுடுவதும் முதன்மையானதாக இருந்தாலும், அதன் பின்னர் வேகவைத்தலும்...
சமைத்தலும் தோன்றியதைக் காணமுடிகிறது.
#உமணர்கள் காட்டு வழியாகச் சென்றபோது சமைத்த கல் அடுப்பில், அங்கிருந்த #வேடர்கள் இறைச்சியைப் புழுக்கி (அவித்து) உண்டார்கள் என்பதை #அகநானூறு (119:8-9) சொல்கிறது.
அருவியில் அடித்து வரப்பட்ட பலாப்பழத்தின் கொட்டைகளை இடித்துத் தயாரித்த மாவையும்,
கடமான் கறி, முள்ளம்பன்றிக் கறி ஆகியவற்றையும் கலந்து சமைத்து,
மூங்கில் அரிசிச் சோற்றையும், புளி கலந்த மோரையும் #குறமகள் பரிமாறினாள்.
சிறுவர்கள் வேட்டையாடி வந்த உடும்பின் தசையை இல்லறப் பெண் ஒருத்தி, தயிருடன் சமைத்துப் பாணருக்கும், அவரோடு வந்த ஏனைய விருந்தினர்களுக்கும், விருந்தோம்பியதைப் புறநானூறு பின்வருமாறு பேசுகிறது.
இதைப் போன்றதொரு செய்தியைப் பெரும்பாணாற்றுப்படையிலும் (131-133) காணமுடிகிறது
எயினப் பெண் தம் இருப்பிடம் நோக்கி வந்த பாணர்களுக்கு, உடும்பின் கறியைச் சமைத்து உபசரித்தாள்.
சங்ககால மக்கள் உணவின் சுகாதாரம் பற்றியும் சிந்தித்துள்ளனர்.
உணவு வகைகளை மூடி வைத்துப் பாதுகாப்பதும், அவற்றைக் கையில் தொடாது கருவிகள் கொண்டு பயன்படுத்தியதும் #புறநானூறு (396) கூறுகிறது
குறிஞ்சித் திணை மக்கள் இயற்கை உணவைப் பெரிதும் நம்பியிருந்தார்கள். சமைக்காத உணவையும் அவர்கள் சார்ந்திருந்தார்கள்.
மரத்திலிருந்து தானாக வீழ்ந்த பலாவின் சுளையை மேலும் சுவையூட்டி உண்ணும் பொருட்டுத் தேனிறாலைச் சிதைத்துத் தேனில் நனைத்து உண்டனர்.
பாலில் தினை அரிசியோடு மான்கறியைக் கலந்து சமைத்தனர். இதனை வாழை இலையில் பகுத்துண்டனர்.
#கானவன் கொன்ற முள்ளம்பன்றிக் கறியை, அவனுடைய #கொடிச்சி கிழங்கோடு அவர்கள் வாழும் 'சிறுகுடிக் குறவர்' குடும்பங்களுக்குப் பகிர்ந்தளித்தாள் என்பதை #நற்றிணை (85:8-10) குறிப்பிடுகிறது.
குறவர்களின் உணவில் #தினைமாவு முக்கிய இடம் பெற்றிருந்தது.
#குறமகள் மென்தினையின் மாவினை உண்டபடி, தட்டையை அடித்து ஐவன நெற்பயிரைக் காவல் காத்தாள் என்கிறது #ஐங்குறுநூறு (285: 1-3).
புளியைக் கலந்து சமைத்த வெஞ்சோற்றை விரும்பி உண்டனர்.
#பல்லவர் காலத்தில் 'இராசசிம்ம பல்லவன்' ஒரு தூதுவனை சீனத்திற்கு அனுப்பினான். சீனப் பேரரசன் அவனை அன்போடு வரவேற்றான். அவனை மிகுந்த கவனத்துடன் உபசரிக்கும்படித் தன் அதிகாரிகளுக்கு ஆணையிட்டான்.… twitter.com/i/web/status/1…
தமிழ் இலக்கியங்களில் வேளாண்மைத் தொழில்நுட்பங்கள்...!
தமிழ் இலக்கியங்கள் தொன்மைச் சிறப்புடையது. நீண்ட நெடிய வரலாற்றுப் பாரம்பரியம் மிக்கது. மக்களின் வாழ்க்கை முறைகளை எடுத்துக்கூறும் கருத்துக் கருவூலமாகவும் உள்ளது.
ஆழமாக உழவேண்டும் என்பதை அடிப்படைக் கொள்கையாகக் கொண்டிருந்த உழவர் பெருமக்கள், எத்தனை முறை உழவேண்டும் என்பதிலும் கவனமாக இருந்துள்ளார்கள்.
உழவு செம்மைப்படுவதற்கு இடத்திற்கிடம் உழவின் எண்ணிக்கை மாறினாலும் கூட, பொதுவாக நான்கு உழவோடு பயிர்த்தொழில் செய்வது என்பது இன்றும் நடைமுறையில்… twitter.com/i/web/status/1…
சங்ககாலத்தில் மன்னர்கள் இறந்தால் எவ்வாறு அடக்கம் செய்தார்கள்; இறுதிச் சடங்குகள் எப்படி நடந்தது என்பதைப்பற்றி இலக்கியங்கள்வழி ஆய்கிறது இக்கட்டுரை..! (2/2)
மேனாட்டார்க் குறிப்பு:
அராபியரான 'அல் இத்ரீஸ்' என்பவர் தென்னிந்தியாவில் மன்னர்கள் இறந்தால் எப்படி அடக்கம் செய்கிறார்கள்...
என்பதைப் படம் பிடித்துக்காட்டுகிறார். இவர் பொ.பி 1100- ல் பிறந்தவர்.
அல் புரூனிக்குப் பிறகு (பொ.பி 1048) தென்னிந்தியாவைப் பற்றித் தெளிவான குறிப்புக்களை வழங்கியவர்.
இவர் சிசிலிய மன்னன் ரோஜர் அவர்களின் வேண்டுகோளுக்கு இணங்க உலக வரலாற்றை எழுதியவர்.
இவர் உலகப் புவியியல் வரலாற்றை 70 பாகங்களாக எழுதினார்.
உலகநாடுகள் அனைத்தையும் 20 ஆண்டுகளுக்கு மேல் நேரில் சென்று ஒரு புதினத்தைப் போல் எழுதி வைத்துள்ளார்.
இந்நூல் அரபி மொழியில் 'கிதாப் நஸ்ஸகத்துல் முஸ்தாக் பி.இக்த தாகில் அபாக்' என்ற பெயரில் வெளிவந்திருக்கிறது.
சங்ககாலத்தில் மன்னர்கள் இறந்தால் எவ்வாறு அடக்கம் செய்தார்கள்; இறுதிச் சடங்குகள் எப்படி நடந்தது என்பதைப்பற்றி இலக்கியங்கள்வழி ஆய்கிறது இக்கட்டுரை..! (1/2)
மன்னர்கள் போரில் புண்பட்டு இறப்பதையே பெரும் பேறாகக் கருதினர். போரில் இறக்காது வீரக்கழலினையுடைய அரசர்கள் நோயினால் இறந்தால்...
வாளாற்படாத குற்றம் அவர்களிடம் இருந்து நீங்கவேண்டி, பிணத்தை வாளால் வெட்டிப்புதைத்தனர் (புறம்: 93).
பாடையைக் 'கால்கழி கட்டில்' என அக்காலத்தில் வழங்கி வந்தனர். இறந்தவர்களை இப்பாடையில் கிடத்தி, மிக வெண்மையான ஆடையைக் கொண்டு போர்த்தி விடுவார்கள் என #ஒளவையார் குறிக்கிறார் (புறம்: 286)
இதை 'தூவெள்ளறுவை போர்த்தல்' எனப் புறநானூறு 291-ஆம் பாடல் சுட்டும்.
#பறைகொட்டுதல் - சாவில் பண்டு தொட்டுப் பறைகொட்டும் மரபு இருந்ததென்பதைச் சங்க இலக்கியங்கள் தெளிவுபடுத்துகின்றன.
#பெருந்தொகை 710-ஆம் பாடல் இதை 'பூசன் மயக்கம்' என்று குறிக்கிறது...
புலால் உண்ணாமை, உண்ணா நோன்பு ஆகிய வழக்கங்களைத் தமிழ்நாட்டிற்குள் சமணர்களே கொண்டுவந்தனர்.
அமாவாசை, பௌர்ணமி ஆகிய 'உவா', நாட்களில் பிச்சைக்கு வரும் சமண பௌத்தத் துறவிகளுக்கு முதல்நாள் உண்டு எஞ்சிய பழைய சோற்றை இடுவதில்லை.
இந்த இருநாட்களிலும் பழைய சோற்றை விலக்கும் வழக்கமும் இப்படித்தான் பிறந்தது.
இதுவே பௌத்தத் துறவிகளுக்கு உகந்த நாளான வெள்ளிக்கிழமைகளிலும் தொடர்ந்தது.
நின்றுகொண்டுதான் உண்ண வேண்டும், உண்ணும்போது பேசக் கூடாது என்பன போன்ற சமணத் துறவியர்களின் வழக்கத்தை அப்பர் தம் தேவாரத்தில்...
கண்டித்திருக்கிறார்.
பழந்தமிழ்ச் சமூகம் பிற நாகரிகங்களிலிருந்து வந்த உணவு வகைகளை 'பிட்ஸாவும் கோக்கும்' போலப் போலித் தனமாக வரவு வைக்கவில்லை. மாறாகத் தன்மயமாக்கியே
எடுத்துக்கொண்டது.
புலாலை மையமிட்ட குஸ்கா, கைமா, பாயா, கோளா போன்ற உணவு வகைகள் உருது பேசிய நவாபின் படையினரோடு...