Hasan Cemal'in yazısı, bütün reformistlerin ortak korkaklığını, aymazlığını yansıtıyor: "İktidar, muhalefeti şiddete itiyor, provokasyona gelmeyelim." Ee, peki ne yapsın muhalefet? Faşizm karşısında faşizmin destekçisi tekellere ihale edilen gıcır gıcır hapishanelerde çürüsün mü?
Muhalefet, IŞİD'çiler el üstünde tutulurken toptan terörist sayılır, onları öldürene bile ceza muafiyeti öngörülürken öbür yanağını mı uzatsın? Faşizme karşı direnme hak ve sorumluluğundan feragat edip toptan AKP'yi mi desteklesin? Gevezelik, zevzeklik mi etsin?
Muhalefet, toplumun bir kesimi faşist hareketin tabanı haline getirilmişken, onların, özalist zevzeklerin gevezelikleriyle ikna olmasını, müsamereden farksız seçimlerde hileli sayımlarla hükümetin düşmesini mi beklesin?
Muhalefet, ulusal birliği parçalanmış, halk değerleri kaybolan bir ülkede, kötülüğe ve karanlığa karşı tvüt atsın, kendi arasında gizlice ve korkarak konuşsun, oy verme fırsatı gelsin diye seçimleri mi beklesin? Yoksa hapisleri doldursun, resmi-sivil faşistlerin elinde ölsün mü?
