Eşi az bulunur bir küfürname, sola kusulan liberal nefret, kendini dev aynasında gören bir ukalalık, Frankfurt’tan girip “komünist ufuk”lardan geçerek Ömer Laçiner’den çıkan bir sol-neoliberalizm güzellemesi. Halûk Sunat, Birikim’de… yazmamış da, kusmuş. haluksunat.com/2018/04/20/ant…
Mümkün olduğunca makul bir üslupla ele alalım yazıyı ve inceleyelim: önemli bir yazıdır bu, çünkü aynadaki kendi marazi suretini olduğu gibi sola mal ediyor.
Birikimci aydınsı (veya gerçek anlamda, maharetli bir burjuva entellektüeli), Frankfurt okulundan başlamış.
Birikimci aydınsı (veya gerçek anlamda, maharetli bir burjuva entellektüeli), Frankfurt okulundan başlamış.
Frankfurt okulunun okul olarak marksistliği tartışmalıdır. Tutarlılık yoksunluğu, siyasi-felsefi açıdan birbirine yakın olmayan birçok kimseyi sırf kişisel ilişkilerinden ötürü aynı sepete koymaya yol açar; bu da neoliberal ve postmodern gevezelikler için gayet kullanışlıdır.
Ancak yazarın zikrettiği tartışmalar (şiddetin doğası) gene de ufuk açıcı sayılabilir, zira hiç değilse genel eğilimleri itibariyle egemenin şiddetiyle ilişkileri inceler: meğer ki bu tartışma, kullanılan kavramların nitelediği “dostlarını” aklamak için araç olarak kullanılmasın.
Dikkatli okur, bu "okul"un kavramlarındaki özensizliği derhal fark eder: liberal ve otoritaryen kişilik ayrımı ve karşı karşıya konuluşu; oysa siyasi açıdan bunlar çoğu zaman aynı kişinin birbirinden ayrılmaz tek bir niteliğinden ibarettir — Türkiye liberalizmine bakın, yeter.
Sunat’ın derdi, jenerik bitip esas oğlan sahne alınca ortaya çıkıyor: yazara göre sol, “YAE” “yönelimine” (kavramlar asla masum değildir) “kıyıcı öfke ve nefret” yüklüyor, ve (inanabiliyor musunuz!) liberallere yapıyor bunu — böyle kıyıcı, zalim, otoritaryendir işte bu sol!
Abartmıyor, alaya almıyorum; Sunat hakikaten, mesleki terminolojiyi, bilgisini tek bir amaca hasretmiştir: liberal zevata duyulan sol öfkeyi marazlı kabul edip sola kusmak için onda hastalık “semptomu” aramak, ve bununla da kalmayıp kustuğunu teorileştirmek. Bu, tiksindiricidir.
Sınıflar mücadelesinde öfke, kin ve nefretin altında bir “maraz” hali aramak, ezilenlere, öldürülenlere, aldatılanlara, sömürülenlere, kölelere “efendinden nefret etme” telkinidir ve bu anlamda düpedüz salaklıktır; zira maddi dünyanın yerine psikolog telkinlerini geçirir.
Sunat, bu “teorik” girişiminde, solu antisemit hareketle kıyaslıyor. Oysa gerçekte, antisemit hareket, kaynağını hâkim ideolojik ilişkilerde bulur ve hâkim sınıf ilişkilerini tahkim etmeye yöneliktir; öte yandan solun öfkesi ise, bunun tam tersidir.
Sunat öyle yapıyor, çünkü sola karşı nefret doludur; çünkü sözünü ettiği semptomlar tam da kendisinde bulunuyor: hâkim ve kutsal ideolojik ilişkileri: yani liberalizmi çiğneyen sol, Sunat’a dehşet veriyor ve bu yüzden, aynadaki suretinde bulduğu her şeyi sola yüklüyor.
Tekrar başa dönelim. Bir “liberal” asla liberter değildir; liberal: davranış normlarını postmodern anarşizanlıkla belirlemiş, insanı sermayeleştirerek bütün insani özlerden soyutlayan, ve özgürlüğü sadece muhtelif sermayelerin “rekabet” özgürlüğünden ibaret gören neoliberaldir.
Dolayısıyla bir liberal, solun öfkesinin kaçınılmaz öznesidir, nefretinin sembolüdür ve eşyanın tabiatı gereği böyledir. Ve liberal, solun kendisinden nefretini dile getirdiği her defasında, bu haklı nefretin karşısında kendi marazi kinini kusar.
Sunat’ın kustuğu, bu kindir. Liberal, bu işte rakiplerinden daha avantajlıdır; marazi nefretlerini, “otoritaryen” kişiliklerini, ve faşizme demagojik çerçeveler sunmaktaki benzersiz maharetlerini allanıp pullanmış “özgürlük” kelimesinin arkasına gizlerler.
Bu kelime, liberal kelimesiyle özgürlük arasındaki etimolojik ilişki, liberalin kafdağında oturup kendini sağa sola akıl satmaya hak sahibi görmesine yardımcı olur: değil mi ki sol özgürlük adına yola çıkmıştır, ve değil mi ki özgürlüğün gerçek tanrıları da liberallerdir!
Kendini tanrısallaştıran liberal, iki nedenle: birincisi tam da kendini tanrısallaştırdığı için, ikincisi de faşizme demagoji kalıpları sunup solla mücadelesinde yardımcı olmaktaki benzersiz maharetinden ötürü, ağzı leş gibi kokarken başkalarına diş sağlığı dersi vermeye kalkar.
Solda “otoritaryenlik” bulma sevdası yeni başlamamıştır. İlkin naziler, solcuların bir “alt-tür” olduğunu keşfetmişlerdir; sonra CIA uzmanları bir hastalık saymışlardır onu; 12 Eylülcülerin uzman psikologları da katılmıştır bu koroya ve bunlar, şu onulmaz hakikatten beslenmiştir:
Anti-komünizm, neredeyse iki asırdır bütün burjuva düşüncelerinin alametifarikasıdır. Kimisi yontulmamış, kimisi inceltilmiş yöntemlerle yaparlar bunu; iki asırdır keşfedilmiş en incelikli yöntem ise neoliberal kendine-tapınçtır.
Birikim, neoliberalizmin sol yüzüdür. Yanılmazlık, kutsallık izafe ettiği varlığının tek amacı, sola saldırmak, egemen sınıfların inceltilmiş kinini kusmaktır. Sunat’ın bu işi layığınca yaptığı ortaya çıkıyor.
