सध्या मी सांगली-सोलापूर बॉर्डरवर नागज या परिसरात आहे.. रात्री मुक्काम येथील डोंगराच्या कुशीत एका शेतकऱ्याच्या घरी होता. काल सगळीकडे दिवसभर पावसाने झोडपून काढलेच होते..इथंही आहेच पाऊस पण तुलनेने थोडासा कमी वाटला. #म #थ्रेड
मी रात्री 11 च्या सुमारास पाहिलं..तेंव्हा वाऱ्याची दशा आणि दिशा..ढगांची घनता..यावरून काहीतरी आक्रीत पाऊस बरसेल याचा अंदाज बांधूनच झोपी गेलो. रात्री 12 ते पहाटे साडेचार वाजेपर्यंत एकसारखा मुसळधार पाऊस ढासळला. परिसरातील तालीची रानं धुवून गेली.. ओढ्यावरील रस्ता धुवून गेला..तो बंद.
ज्या ठिकाणी पाणी यायला..एकसलग खूप मोठा पाऊस पडावा लागतो..त्याठिकाणी ही पाणी पोहचलं.
या शेतकऱ्याच्या द्राक्ष बागेत गेल्यावर्षी इतका पाऊस पडूनही इतकं पाणी लागलं न्हवतं..त्याठिकाणी ही पाण्याचा लोंढा वाहत होता.. आशा परिस्थितीत आजची सकाळ उजडली.. लाईटने अगोदरच जीव सोडला होता..
या शेतकऱ्याच्या द्राक्ष बागेत गेल्यावर्षी इतका पाऊस पडूनही इतकं पाणी लागलं न्हवतं..त्याठिकाणी ही पाण्याचा लोंढा वाहत होता.. आशा परिस्थितीत आजची सकाळ उजडली.. लाईटने अगोदरच जीव सोडला होता..
आदिम परिस्थिती होती ही.. उपकरणे आहेत पण वीज नाही... वाहने आहेत पण रस्ता नाही..ट्रॅक्टर ब्लोअर आहे पण चिखलात चालत नाही..सेलफोन आहे पण रेंज नाहीय.
मला खरंतर सकाळी 6 ला सांगोला गाठायचं होतं.. पण इथूनच मी निघू शकलो नाही.. शेतकऱ्याबरोबर सकाळी वावरात मदत म्हणून औषध फवारणी करायला गेलो.
मला खरंतर सकाळी 6 ला सांगोला गाठायचं होतं.. पण इथूनच मी निघू शकलो नाही.. शेतकऱ्याबरोबर सकाळी वावरात मदत म्हणून औषध फवारणी करायला गेलो.
चिखलात माखलेल्या त्या पाईप ओढताना आईचं दूध आठवलं.आतड्यांना पीळ पडतो की काय असं वाटून गेलं.बेंबीच्या देठाला ओढ लागेस्तवर जीव काढून ताकद लावावी लागली.तेंव्हा कुठं एकरभर क्षेत्रात फवारणी करू शकलो. पट्टीचा जिम करणारा फिट मॅन..या शेतकर्यांसमोर घाईला येईल..अंगमेहनत असते शेती म्हणजे.
"दादा तुम्ही मटण खात नाही ओ.. नाहीतर जंगी मेजवानी आपण चुलीवर केली असती." या त्याच्या वाक्याने तर मला अजून गलबलून आलं.. कुठून येते एवढी आपुलकी ,प्रेम,माया.. आजची आमची फक्त दुसरी भेट होती..पहिली फक्त ओझरती उभ्याउभ्या रस्त्यावर भेटलेलो.
"मला खूप वाईट वाटतं हो,तुम्ही एवढं कष्ट करता.. वरून एव्हढाली संकटं.." माझे शब्द तोडत म्हणाला.. "दादा, आपलीच माणसं हायती सगळी..त्यांनी खाल्लं काय आमी खाल्लं काय..भारत देश एक कुटूंब म्हणल की..थोडं तुझं थोडं माझं करायला लागतंय.."
या वाक्यावर काय बोलावं पुढं कळेना.शेवटी तोच म्हणाला."आमची किंमतबी कळलच सगळ्यासनी एकदिवस."डोंगरमाथ्यावर बसून गुडघे मोडपून मी त्याभोवती टाकलेला हाताचा विळखा अजून घट्ट केला.माणसानं मांणसासंग माणसासारखं वागायचं म्हणजे नेमकं काय करायचं.त्याच्याकडे बघत मी स्मितहास्य करत पहातच राहिलो.
असाच घटकाभर गेल्यावर.. मला कोणीतरी हात लावताच..तंद्री भंग पावली.. तो म्हणत होता.. निघायचं का घरी? जेवण बनलं असेल..आंघोळपाणी उरकून जेवून विश्रांती घ्या.. आज बी ऱ्हावा इथंच..मान डोलवण्यापलीकडे मला काही करताच आलं नाही.❤
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
