Thread by @MemAR1983

#کنفرانس_اویان، بی‌پناهان پشتِ دربِ بیطرفان؛

اکنون پنج سال از آن ژانویۀ لعنتیِ ۱۹۳۳ گذشته است.
در این پنج سال، روندِ گام به گام حذفِ اجتماعی به حذفِ فیزیکی یهودیان در آلمان انجامیده است.
پرسش این است:
در این پنج سال، وقت برای نجات یهودیان بود امّا واکنش جهانیان چه بود؟

وقتی حزب نازی اموال یهودیان را تصاحب کرده و عدۀ عظیمی را فراری داده بود، کشورهای دیگر بر چه موضعی بودند؟
به دو واقعه میپردازیم، ابتدا #کنفرانس_اویان و سپس سرگردانی کِشتی سنت لوئیس پشتِ درب‌های دنیا...
(کارتونی مبنی بر مهارِ رادیکالیسم هیتلر توسط رهبران محافظه‌کار در جوامع سیاسی)

از همان ژانویۀ لعنتی، سیَه‌روزیِ یهودیان پوشیده از نظر نبود، منتها هیچکس نمی‌دانست این تیره‌روزی تا کجا ادامه خواهد یافت.
جهانیان هنوز به خطرِ دیکتاتوریِ مبتنی بر «توده» واقف نبودند و انتظار داشتند که این چرخۀ آدم‌خوار، در یک نقطه از کار دربماند.
اما زِهی خوش‌خیالی...

نظام توتالیتر چون مایعی خورنده در هیچ ظرفی قرارنمی‌گرفت و سلطه‌ی دیوانه‌وارِ حزب، به امورشخصی رسیده بود؛
درابتدا اینگونه نبود
یهودیان که کابوس شب‌های خود را زنده‌تر از هر واقعیتی می‌دیدند فوج‌فوج ازآن جهنم بیرون میزدند
اموال را به ثمنِ بخس وامی‌نهادند و جان را برداشته، می‌گریختند

اوایل ۱۹۳۸ بود که رویای صدسالۀ آلمانی‌ها محقق شد و اتریش به آلمان پیوست تا کشوری واحد باشند.
این رویا، تحققِ کابوس دیگری بود.
صبحِ بعداز این الحاق تمامیِ قوانین ضد یهود، یک‌شبه به یهودیانِ اتریش هم تسرّی می‌یافت.
موجِ مهاجرت چندین برابر شد.
فکری میبایست کرد؛

با ابتکارِ عمل فرانکلین روزولت، قرار بر این شد تا کنفرانسی برای بررسی وضع مهاجران یهودی برگزار شود.
(جامعۀ ملل) که در آن زمان نقش سازمان ملل متحد را داشت و باید این کنفرانس را در ژنو برگزار می‌کرد، از ترسِ آلمان، از برگزاری این کنفرانس در سوییس سر باز زد!!!

همین کافی بود تا جهانیان بدانند سرنوشتِ مهاجران چه خواهد شد.
کنفرانس در ژوئیۀ ۱۹۳۸ در اِویانِ فرانسه (هتل رویال) برگزار شد.
در #کنفرانس_اویان ۳۲ کشور و ۲۴ نهادِ بین‌المللی برای اسکان یهودیانِ مهاجر در کشورهای خود، ده روز به شور نشستند اما نتیجۀ کنفرانس چیزی نبود جز شکستِ اخلاق!

هیچ کشوری جز جمهوریِ دومینیکن (همان کشوری که همگام با آمریکا و بدرستی به تحریم تسلیحاتی ج.ا رای داد) حاضر به پذیرش یهودیان نشد و ۲۰۰ روزنامه‌نگار بین‌المللی یک شکستِ بزرگ اخلاقی را ثبت کردند.
(کارتون:
آلمان موشها(یهودها) را بیرون ریخته و آنها پشت درب کشورهای دموکراتیک مانده‌اند)

تا آن زمان ۴۵۰هزار یهودی موفق به فرار شدند که عمدتاً در فرانسه و فلسطین(که بعدها باعث قیام اعراب شد) اسکان یافته بودند و با الحاق اتریش ۲۰۰هزار نفر دیگر به آنها اضافه شد.

تو گویی جهان به دو دسته تقسیم شده بود: مکان‌هایی که یهودیان در آن نمی‌توانستند زندگی کنند و مکان‌هایی که نمی‌توانستند به آن وارد شوند؛ آوارگی!
در این هنگام فلسطین که تحتِ شرایط مأموریتی توسط انگلیس اداره میشد و برای یهودیانْ مقدس هم بود، مقصدی آسان‌تر می‌نمود.

از طرفی روزولت خود در #کنفرانس_اویان شرکت نکرد و دوست تاجرش،«مایرون سی تیلور» نمایندۀ ایالات متحده بود.
نتیجۀ عدم موفقیت کنفرانس اویان، یهودیان بیشتری را مشمولِ «راه حل نهایی» میکرد.
اگر هر کشوری در کنفرانس اویان ۱۷ هزار مهاجر را می‌پذیرفت آن فاجعۀ بزرگ رقم نمی‌خورد.

هیتلر بعد از #کنفرانس_اویان در واکنش به اخبار اعلام کرد:
«اساساً اگر ملت‌های دیگر در پذیرفتن یهودیان موافقت کنند در ترک آلمان به آنها کمک خواهم کرد، جهان باید آنقدر سخاوتمند باشد که همدردی را به یاریِ عملی مبدل کند.
آماده‌ایم که این جنایتکاران را با کشتی‌ لوکس برایتان ارسال کنیم.

چه شد؟! ما یهودی‌ستیزیم، شما چه مشکلی دارید؟! جالب است!
آلمان یهودیانش را به شما تعارف می‌کند و شما برنمیدارید؟!»
در ۱۴ ژوئیه ۱۹۳۸، روزنامه آلمانی "Völkischer Beobachter" پیروزمندانه اظهار داشت: "هیچ کس آنها را نمی‌خواهد."
(کارتون: بازیچه کردن یهودیان پناه‌جو)

گلدا مئیر، بعنوان ناظر سندیکای یهود در #کنفرانس_اویان حضور داشت.
او بعد از شکست کنفرانس گفت: پناهندگانِ موردِ بحث، مردم من بودند، کاش یک چیز را قبل از مرگ ببینم، و آن این است که مردم من دیگر نیاز به همدردی نداشته باشند.(گلدا مئیر بعدها ۱۵سال نخست‌وزیر و وزیر امورخارجۀ اسرائیل شد)

از دلایل ضمنیِ دیگر که باعث نپذیرفتن یهودیان بود، احتمال وجود جاسوسان و کمونیست‌ها دربین یهودیانِ پناهنده بود.
آلبرت اینشتین، مارستون مورس، جان فون نویمان، اسوالد ولبن و هرمان ویل،که خود از تبعیضات حزب‌نازی گریخته بودند پیشتر از سخاوت ایالات متحده در پذیرش مهاجر تشکر کرده بودند.

بی‌پناهان، پشتِ دربِ بی‌طرفان:
یک‌سال بعد، کمی پیش از شروع ج.ج.د، ۹۳۷ یهودیِ آلمانی برای فرار در هامبورگ سوار بر کشتیِ سنت لوئیس شدند تا به کوبا بروند.
با عبور از اقیانوس اطلس به کوبا رسیدند اما اجازۀ پیاده شدن نیافتند.
سرگردانیِ آنها بندر به بندر ادامه یافت تا به آمریکا رسیدند؛

همان روزولت که سال قبل برایشان #کنفرانس_اویان را تدارک دیده بود به آنها اجازۀ ورود نداد!
سرخورده به کانادا رسیدند اما بازهم به در بسته بر خوردند.
سرانجام در بلژیک پیاده شدند و بین ۴ کشور بلژیک، فرانسه، انگلستان و هلند تقسیم شدند.

یکسال بعد آلمان بلژیک، فرانسه و هلند را اشغال کرد و دوباره کابوس آنها آغاز شد.
این رفتارِ جهان در قربانی کردنِ یهودیان بود که آنها را قانع کرده بود تا برای بدست آوردن خانه‌ای اَمن باید با ملتی دیگر شریک شوند، حتی اگر به قربانی کردن بیانجامد...

https://twitter.com/MemAR1983/status/1285827002843439104?s=19

باید یکجا آن توالیِ علل که به کشتارشان منتهی شده بود را قطع میکردند.
و این رویا جز در ساختن کشوری جدید تعبیر نمیشد.
تفکر تودۀ مردم و همدلیِ آنها با عملکرد شریرانۀ حکومت، آنها را به تشکیل کشوری یهودی سوق میداد.
اگر #کنفرانس_اویان به نتیجه می‌رسید، به چنین تصمیمی ابداّ نیاز نبود.