Thread by @Lumina_Luceat

#LuminaJJKFanfic #จุนเปยูจิ เอยูที่จุนเปอายุเยอะกว่า

American lemonade

"บลูมูนที่หนึ่งครับ"

น้ำเสียงที่แสนคุ้นเคยดังขึ้นจากด้านหลัง บาร์เทนเดอร์ผมสีชมพูจึงหันไปพบกับลูกค้าขาประจำ "ครับผม บลูมูนที่หนึ่งนะครับ"

"อื้อ วันนี้มาช้าไปหน่อย ไม่โกรธใช่ไหมอิทาโดริคุง?"

"ไม่โกรธครับ

แค่งอนโยชิโนะซังนิดหน่อยเอง"

บาร์เทนเดอร์ยูจิพูดด้วยรอยยิ้ม ใบหน้าของเขานั้นนิ่งมากจนจุนเปดูไม่ออกเลยว่านั้นพูดจริงหรือแค่พูดเล่นกันแน่

"อันนี้พูดจริงหรือพูดเล่นนี่ยูจิ"

"นั้นสินะครับ ลองทายดูสิ"

บาร์เทนเดอร์หนุ่มพูดพร้อมหัวเราะ ฝ่ามือของเขาเริ่มลงมือชงค็อกเทลให้ลูกค้าประจำ

เครื่องดื่มสีน้ำเงินงามถูกรินลงมาในแก้วทรงสูง เขาเสียบเลมอนฝานลงไปที่ข้างแก้วพร้อมยื่นให้ชายในชุดสูท โยชิโนะจุนเปเอื้อมจะไปหยิบแต่ก็โดนบาร์เทนเดอร์หนุ่มขี้เล่นดึงแก้วกลับไปก่อน

"อิทาโดริคุงอย่าแกล้งคนแก่สิ"

"ไม่ได้แกล้งสะหน่อยครับ แค่หยอกเอง"

ยูจิหัวเราะเบาๆก่อนจะยอมให้อีกฝ่าย

หยิบแก้วค็อกเทลบลูมูนแต่โดยดี โยชิโนะจุนเปหัวเราะเบาๆอย่างเอ็นดู เขาค่อยๆลิ้มรสชาติค็อกเทลฝีมือเด็กหนุ่มอย่างช้าๆ

อิทาโดริ ยูจิเป็นบาร์เทนเดอร์ที่บาร์แห่งนี้มาได้นานมาก เพราะที่ร้านนี้เป็นร้านที่คนรู้จักและเขาหารกันทำ ช่วงเช้าจะเป็นคาเฟ่ที่เต็มไปด้วนกลิ่นหอมของกาแฟอบอวลไปทั่ว

ในตอนดึกนั้นก็จะเป็นบาร์ที่เต็มไปด้วยแอลกอฮอลราคาแพงหลากสีเปล่งประกาย ในช่วงเช้าเพื่อนทั้งสองฟุชิกุโระและคุกิซากิจะเป็นคนดูแล และตอนดุกก็จะเป็นเขาและโกะโจซัง ซึ่งโกะโจซังนั้นชอบหายตัวบ่อยๆทำให้ยูจิมาดูแลบ่อยยิ่งกว่าคนอายุมากคนนั้นเสียอีก

โยชิโนะซังเองก็เป็นหนึ่งในลูกค้าขาประจำ

ที่มาที่ร้านบ่อยเสียจนเขาและโยชิโนะซังสนิทกันกว่าที่คิด คงเพราะพวกเขานั้นมีรสนิยมที่คล้ายๆกันหลายอย่าง

เขาชอบทั้งหนังแนวเดียวกัน เพลงก็ฟังแนวเดียวกัน เพราะงั้นเมื่อเขาไม่ได้ทำงานยูจิก็มักจะไปเที่ยวเล่นกับโยชิโนะซังบ่อยๆ มันอาจจะดูเหมือนการเที่ยวเล่นธรรมดาๆของผู้ชายที่คอเดียวกัน

แต่พวกเขาทั้งสองต่างรู้ว่าความรู้สึกมันไม่ได้มีเพียงแค่นั้น ความรู้สึกที่ค่อยๆเติบโตภายในหัวใจของพวกเขาทั้งสองคนนั้นเพิ่มพูลมากขึ้นจนไม่อาจห้ามไหว

แต่ทั้งๆที่เป็นอย่นั้นพวกเขากลับขี้ขลาดเกินกว่าจะพูดมันออกไป ซุกซ่อนความรู้สึกนั้นไว้ยังส่วนที่ลึกที่สุด สวมใส่หน้ากากและเสแสร้ง

ว่ามันไม่มีอะไรเกิดขึ้น แม้ว่าภายในใจจะกรีดร้องโหยหาถึงอีกฝ่ายมากแค่ไหนก็ตามที พวกเขานั้นขลาดกลัวเกินไปว่าความสัมพันนี้อาจจะต้องสิ้นสุดลงหากเอ่ยความรู้สึกที่แท้จริงออกไป

"แล้วโยชิโนะซังงานที่บริษัทเป็นไงบ้างครับ?"

"เหนื่อยสุดๆบอสก็เอาแต่โยนงานให้นะ เฮ้อ" เขาพูดพร้อมก้มหน้า

"อ่า บริษัทนี้ใช้งานคุณเยอะดเหมือนจะเป็นบริษัทมืดแล้วนะครับ"

ยูจิพูดพร้อมเช็ดแก้วไปพลาง คนแก่กว่ายกค็อกเทลขึ้นมาดื่มพร้อมกับบ่นเรื่องในบริษัท เหมือนกับทุกๆครั้งที่ผ่านมา ใช่เหมือนกับทุกๆครั้งไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงแม้แต่นิด ฝ่ามือของเขาเผลอบีบแก้วในมือโดยไม่รู้ตัว

"นี่ อิทาโดริคุง

เธอไม่เคยมีแฟนบ้างหรอ"

"เคยมีครับ แต่เลิกกันไปแล้วนะ!" ยูจิยิ้มเหมือนกับเขาไม่ได้สนใจเรื่องแบบนั้นแล้ว จุนเปได้ยินแบบนั้นก้เอ่ยขอโทษ

"แล้วโยชิโนะซังละครับ ตอนนี้คุณมีแฟนไหม"

"ไม่มีหรอก แต่ฉันมีคนคนหนึ่งที่ขอบมากๆเลยละ"

วืด

แก้วในมือของยูจิเกือบหลุดทือลงบนพื้นดีที่เขาคว้าทัน

"อะ อ่างั้ยหรอครับ แล้วคนคนนั้นเป็นยังไงหรอ"

เด็กหนุ่มพยายามทำใจให้นิ่งมากที่สุดเพื่อที่จะไม่แสดงท่าทีลุกลี้ลุกลน โยชิโนะที่ได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มจางพร้อมหลับตาลง

"เป็นคนที่น่ารักมากเลยละ คนคนนั้นมีรอยยิ้มที่สว่างเหมือนดวงอาทิตย์ ไม่ส่ามองไปที่เขาเท่าไหรก็ไม่มีเบื่อเลย

"คุณดูชอบเขามากเลยนะครับดีแล้วนี่!" การระบายรอยยิ้มในตอนนี้มันช่างเจ็บเหลือเกิน

"ก็จริงอยู่ แต่ว่านะฉันขี้ขลาดเกินที่จะบอกไปว่าชอบ เพราะกลัวว่าความสัมพันธ์ของพวกเรามันจะจบลงอย่างไม่ดี"

จุนเปพูดออกมาด้วยสายตาเศร้าสร้อย เมื่อเห็นดวงตานั้นมันก็ทำให้อกของยูจิเจ็บไปจนหมด

หลังจากนั้น ยูจิก็จำไม่ค่อยได้แล้วว่าตัวเองตอบอะไรไปบ้าง มีเพียงอย่างเดียวทีาเขาจำได้คือบทสนทนาในวันนี้มันเจ็บมากแค่ไหน มันบีบหัวใจเขาจนแทบแตกเป็นเสี่ยงๆ เมื่อถึงเวลาปิดร้านลูกค้าต่างทยอยกฃับกันหมดแล้วเขาทรุดลงไปนั่งคุดขู้อยู่ใต้เคาน์เตอร์บาร์ ดวงตาของเจาเห่อร้อนพร้อมกับน้ำตาที่

ไหลรินลงมา ถึงเขาจะรักโยชิโนะซังมากแค่ไหน มันก็ไม่มีทางเป็นไปได้ เพราะงั้นให้เรื่องทุกอย่างมันเป็นแบบนี้ต่อไปนะดีแล้ว--

"มันดีจริงๆหรอ ยูจิคุง"

"! โยชิโนะซัง! ทำไมมาอยู่ที่นี้ละครับ ร้านปิดแล้วนะ!"

อิทาโดริคุงรีบเช็ดน่ำตาออกพร้อมถอยหลังไปเมื่อเห็นคนคุ้นหน้าคุ้นตา คนแก่กว่ายิ้ม

"แอบเข้ามานะ ขอโทษนะ แต่ฉันอยากคุยกับยูจิจริงๆ"

ชื่อเรียกแทนตัวเปลี่ยนไป ยูจิจ้องมองคนตรงหน้าที่ค่อยๆนั่งลงให้อยู่ระดับเดียวกันกับเขา

"คนที่ฉันชอบนะคือยูจิ"

"คนที่ฉันบอกว่ามีรอยยิ้มสว่างจ้าเหมือนดวงอาทิตย์คือยูจิ"

"คนคนนั้นคือยูจิมาตลอด เป็นมาตลอดเลย"

"เพราะงั้น อืออาจจะรวบรัดไปหน่อยแต่มาคบกันไหม ยูจิ"

ดวงตาของยูจิเบอกกว้างอย่างตกใจ เหมือนสมองยังไม่ทันประมวลผลอะำรทั้งนั้น แต่เห็นฝบหน้าของจุนเปที่จริงจังนั้นทำให้เขาตัดสินใจได้

"ตกลงครับ"

ใบหน้าของจุนเปยิ้มกว้างก่อนจะเอื้อมมาโอบกอดยูจิเขามีความสุขมากที่ในที่สุดเขาก็มี

ความกล้าในการบอกรักคนคนนี้เสียที

@threadreaderapp unrollplz