Thread by @JanZelig

PROTEST MEDEI

Dogasające już protesty kobiet były, jak napisałem gdzieś wcześniej, katastrofą komunikacji, eksplozją czystych emocji dotykających sfer najgłębszych i najbardziej intymnych.

Domagają się zatem opisania kategoriami myślenia, które stawia sobie za cel eksplorację tych najgłębiej ukrytych i najbardziej mrocznych stron ludzkiej natury – psychoanalizy.

Nie będziemy tu sięgać po klasyków ani bezpośrednio Lacana, a po Pierre’a Legendre’a, a więc myśliciela, który najsilniej wydobywa z psychoanalizy podstawę polityczności – ojcobójstwo.

Legendre opisuje zbrodnię kaprala Lortiego, kanadyjskiego żołnierza, który 8 maja 1984 roku wtargnął do gmachu Zgromadzenia Narodowego w Quebecu chcąc zabić członków rządu. Jak podczas procesu zeznał Lorti, twarz rządu miał dla niego twarz jego ojca. Zamach na władzę,

działanie zastępcze mające zabić Ojca w nas samych, jest najgłębszym przejawem polityczności. Legendre rozumie ojcobójstwo szeroko, jego podtypami są zabójstwa dzieci, małżonków, krewnych.

Szczególnym rodzajem zamachu na Ojca jest bratobójstwo – podstawa każdego mitu politycznego (Kain i Abel, Romulus i Remus, Kastor i Polluks, w polskiej kulturze synowie Kraka). Jaki ma to związek z protestami w sprawie wyroku TK?

Nie zrozumiemy kobiecych protestów, jeśli w kształcie pioruna – ich głównym symbolu – nie dostrzeżemy kształtu ostrza, zaś w jego czerwieni – czerwieni krwi.

Gdyby polskie społeczeństwo było lepiej wykształcone klasycznie, w ikonograficznym centrum protestów nie należałoby umieszczać bezosobowego obrysu głowy kobiety,a kobietę jak najbardziej konkretną: Medeę. Mitologiczną postać,której udało się zaliczyć wszystkie rodzaje ojcobójstwa

Zabiła wielu ojców, brata, a przede wszystkim własne dzieci. Jednocześnie wszędzie gdzie się pojawiała – w Kolchidzie, Jolkos, Koryncie, Tebach i Atenach – dokonywała zamachu na prawowitą władzę. Znany psychoanalizie kompleks Medei – nienawiść kobiety do własnego potomstwa,

pragnienie jego śmierci – przy jednoczesnym potencjale politycznym jej mitu w sposób najpełniejszy oddaje sens wybuchu, do którego doszło niedawno na naszych oczach.

Kluczowe hasła protestów (jak to często bywa) zostały wyparte, skryte w cieniu tych najbardziej nośnych. Nie chodziło w nich o „wypierdalanie”, „jebanie PiS”, a nawet „wojnę”. Kluczowymi hasłami były te, które rozwijały starą fantazję o morderstwie Jarosława Kaczyńskiego.

Przez lata widzieliśmy ją ukrytą pod powierzchnią troski o zasadność i koszty jego ochrony.Podczas protestów zaś usłyszeliśmy o „tchórzliwym” Kaczyńskim „kryjącym się za kordonami policji” i niewypowiedziane nigdy wprost przekonanie o tym,co by się stało, gdyby ta go nie chroniła

Kobieta jest wykastrowanym mężczyzną. Srom przypomina nam bliznę po wycięciu męskich genitaliów. (Dlatego syn ujrzawszy matkę po raz pierwszy nago nabywa lęku przed kastracją). By zdobyć władzę musi wyzbyć się swoim matczynych tendencji i utożsamić z mężczyzną (kastrując jego).

Widzimy zatem, dlaczego na sztandarach naszej małej rewolucji roi się od symboli pochwy i waginy, dlaczego „kto mieczem wojuje, ten od pochwy ginie” i dlaczego wreszcie prawackie hasła o „męskich pizdach w rurkach” są bardziej przenikliwe, niż się na pierwszy rzut oka wydaje.

Protesty w sprawie aborcji, zapośredniczone przez mit Medei, dotyczą więc zabójstwa Ojca, którym byłoby in effigie zabójstwo Jarosława Kaczyńskiego i obalenie władzy.W ten sposób wykastrowana dotychczas z polityczności opozycyjna horda pierwotna próbuje obalić strasznego praojca,

szuka swojego założycielskiego mitu, bez którego na dłuższą metę nie da się rywalizować z siłami, które ten mit mają.

Kaczyzm zaś od wielu lat mit polityczny posiada. Jako jedyny tak silnie wyeksplikował go Lech Wałęsa, co może się wydawać paradoksalne. Leo Strauss zauważył przy okazji swoich rozważań o nauczaniu egzoterycznym, że niemożliwą do zaakceptowania przez większość Prawdę pisarz może

przekazać wkładając ją w usta pozornie negatywnej, śmiesznej i żałosnej postaci, ukrywając ją tym samym przed wzrokiem nieuważnych czytelników. Stąd kulturowa nadreprezentacja – powtarzam tu dalej za Straussem – wszelkich postaci szaleńców, głupców, naiwnych dzieci i błaznów.

Lech Wałęsa przez większą część swojej kariery politycznej był figurą chłopa-króla, lecz od kilkunastu lat w dramacie zwanym Polską odgrywa rolę błazna.

I dzięki temu to właśnie on mógł powiedzieć najprostszą z prawd: że oto Jarosław Kaczyński zabił swojego brata.

Smoleńsk – antyczne bratobójstwo. Smoleńsk – złożenie ofiary z człowieka na ołtarzu państwa.

Nieprzypadkowo Jarosław Marek Rymkiewicz, autor „Wieszania”, w Smoleńsku dostrzegł natychmiast mit potrzebny narodowi, który w chwili próby nie odważył się zabić króla i utopić kraju we krwi.

Ofiara i bratobójstwo Smoleńska to dwie janusowe twarze mitu, który organizuje wyobraźnię kaczystów i nadaje wagę polityce PiS.

Mit polityczny daje władzę. Nie tylko tę w parlamencie, to najbardziej widoczna, bezpośrednia, ale i w ostatecznym rozrachunku najmniej ważna z władz. Mit rządzi nie tylko umysłami i sercami. Rządzi oczyma – bo maluje przed nimi świat i dobiera ramy. Dłońmi – bo zapewnia czucie.

Bez mitu opozycja nie tyle przegrywa walkę polityczną z kaczyzmem, co jej po prostu nie podejmuje. Nawracające z męczącą powtarzalnością koło naszej małej historii antykaczyzmu – marazm, nowa nadzieja, wzmożenie moralne, przekonanie o nadchodzącym zwycięstwie, w końcu klęska –

nie jest komiczne w swojej beznadziejności, bo nie ma z niego wyjścia i PiS już nigdy nie przegra wyborów. Jest komiczne, bo nawet gdy w końcu dojdzie do tego, co nazywamy na co dzień „zmianą władzy”, to do żadnej zmiany nie dojdzie. Kaczyzm nie ma komu władzy oddać.

Krzyk rozpaczy, który niósł się przed chwilą po ulicach naszych miast, jest pozajęzykowym skonstatowaniem tej sytuacji. Zbyt późnym, nieudolnym, a przede wszystkim – nieśmiałym.

Antykaczystowska rewolucja jest ledwie parodią prawdziwej rewolty. Nieudolne próby wpisywania jej w kod symboliczny Solidarności (te wszystkie protest-songi, kulawe analogie z komuną, internetowe memy pisane solidarycą) to teatralne gesty marnej zresztą sztuki.

Notabene prawdziwa Solidarność jest kolejną polską wykastrowaną rewolucją, która nie odważyła się zabić generała i utopić kraju we krwi. Po fantazjach o przemocy politycznej mieszczan w kapciach pozostaną tylko pocieszne tweety.

Zachwycające inteligentów hasła protestów (nawet te rzeczywiście dowcipniejsze) są politycznie warte tyle, ile karton, na którym je spisano. Lewicowa część opozycji nie ma dziś swojego mitu i nie za bardzo wie gdzie go szukać, bo ten, o którym marzy, jednocześnie ją przeraża.

Liberalna zaś ma inny, ale o nim przeczytają Państwo w tekście, który w tym miesiącu powinniśmy wraz z Wodehamem umieścić na naszej stronie. Tymczasem to wszystko. Tym, którzy wytrzymali, dziękuję.