Thread by @jjvvhh

Eergisteravond vroeg de psychotherapeut opeens aan mij: hoe ver denk je dat je bent met je hulpvraag? Die vraag kwam wat sneller dan ik verwachtte maar inderdaad, het gaat een stuk beter dan toen ik voor het eerst bij hem binnenliep.

Ik ga dit gewoon delen. Fuck it. Be kind?

Ik ben nogal een perfectionist. Altijd al geweest. Ik voel me verantwoordelijk voor alles en alle gevolgen. En daarvoor staan in 736 EverNotes en 674 mailconcepten (die ik daarvoor als notities gebruikte) vast allerlei redenen en oorzaken, maar daar zal ik even aan voorbij gaan.

Daardoor was (en misschien wel: ben) ik heel depressief. De hele dag denk je dan: je bent niet goed genoeg, stelt teleur, mensen willen er je niet bij hebben. De hele wereld is stom, niets is mooi, niets is leuk en iedereen haat je. Alles is zwart.

De makkelijkste adviezen als 'ga iets doen' en 'ga naar buiten' werken echt niet. Want zelfs áls het al lukt: ik herinner nog dat ik mezelf naar buiten had gesleept maar alleen maar chagrijnig kon zijn. Achteraf bleek ik deze foto gemaakt te maken. Prachtig, maar ik zag het niet.

Verder had (en misschien wel: heb) ik veel sociale angst. Zoveel angst dat je iets fout doet, dat alle opties niet goed genoeg zijn en je maar gewoon niets doet. Angst voor de beoordeling van anderen, 'self-consciousness on steriods'.

Ik herinner me nog dat ik soms hele dagen lang heb lopen piekeren om een Whatsappje te sturen. Maar alle reacties waren zo fout, dat ik na een paar dagen moest opgeven omdat ik compleet blokkeerde en maar niets stuurde. Dat is de slechtste optie, maar het lukte niet.

Niet omdat ik niet geinteresseerd ben, maar omdat ik niet kan bedenken waarom je het aan mij zou willen vertellen. Niet omdat ik niets wil delen, maar mensen er niet mee wil lastig vallen. Daar ben ik toch niet goed genoeg voor? Waarom zouden mensen mij willen kennen?

En toen kwam corona. Waar vermijding i.p.v. een stoornis een verplichting werd. Sociaal contact in plaats van dodelijk angstig opeens letterlijk dodelijk konden worden. En als je verantwoordelijk voelt voor alle gevolgen (perfectionist) al helemaal niet meer de deur uit durft.

Alle sociale activiteiten die me op de been hielden, vielen weg en werden vervangen door een algemene sfeer van angst. Werk, wat mijn enige reden was om nog door te zetten en de deur uit te gaan, moest opeens vanuit huis. Ik zat opgesloten thuis. Alleen.

Van angst krijg ik het benauwd en wordt ik snotterig, dus elke keer als ik de deur uitwilde en angst kreeg, gaf mijn lichaam mij coronaklachten. Daardoor durfde ik al helemaal de deur niet uit, want stel je voor dat je je vrienden zou besmetten, en zij vervolgens hun ouders.

En dus pieker je zoveel, sta je onder zo'n adrenalinerush, juist bij taken die rust zouden moeten geven zoals sociaal contact, dat ik inmiddels 4 maanden thuis zit met een burn-out. Niet omdat mijn werk een probleem was, helemaal niet, maar omdat leven zelf al uitdaging genoeg is

Mijn overwinningen van de afgelopen maanden zijn een online borrel meedoen zonder halverwege te verdwijnen, appjes beantwoorden binnen een dag en meerdere keren in real life afspreken. Het is toch van de zotte dat dat 'overwinningen' zijn.

Maar hé, wie weet hebben we over een halfjaar een vaccin voor jongeren en heb ik in deze tijd zoveel angst overwonnen, dat ik alles aankan. Of niet.

De psych was in ieder geval tevreden 😄

Fuck corona 🖕

Shit. Ik klikte op 'tweet all'. Ik deed het echt. Nu zuipen of in paniek raken of wandelen buiten of even wat haren uit mijn hoofd trekken.