Thread by @jjvvhh

Ok, ik hier. Ik zal ook een duit in het zakje doen van #adhdNL (na de oproep van @vlindervleugels). De afgelopen weken ben ik namelijk met de psychotherapeut tot de conclusie gekomen dat ik adhd heb. Aangezien ik blijkbaar tegenwoordig alles op Twitter zet deel ik dit ook maar 👇

Op de basisschool was ik (zo ben ik nu achtergekomen, in retrospect is alles makkelijk) altijd heel druk, onhandig en onbeholpen. Ook sociaal contact ging niet makkelijk. Ik ben destijds wel getest op autisme omdat ik dan naar een andere school zou moeten, maar dat was het niet.

De conclusie van de adjunct-directeur van de basisschool was 'dat het niet uitmaakte of het labeltje a of b of c was, ik moest gewoon stilzitten, meedoen en de les niet verstoren'. Dat ging wisselend, maar ik was zo slim dat ik zonder aandacht ook wel alles goed leerde. Accepté.

Ik kookte van woede toen mijn ouders dat vertelden. Niet op hun, absoluut niet, zij hebben alles gedaan om mij verder te helpen, maar op de beste man die daar eigenhandig besloot dat ik een probleem was en ze daarvoor destijds (1997?) geen hulp voor gingen bieden.

Omdat als ik meespeelde altijd wel iets omging, de blokkentoren tegen de vloer ging of iemand pijn kreeg omdat ik in alle enthousiame per ongeluk sloeg of iemand trapte in plaats van de bal, kon ik niet echt meespelen. En ik leerde maar niet, dus was het mijn eigen schuld.

Bij sporten haalde ik nooit het niveau wat ik eigenlijk kon. Ik was technisch best aardig, maar kon in wedstrijden nooit winnen omdat ik al veel sneller afgeleid was en er klaar mee was, dus kon ik niet bij mijn vrienden blijven maar moest ik telkens een team naar beneden.

Op de middelbare maakte ik nooit huiswerk. Daar had ik niet de aandacht voor, ik was het alweer vergeten of kon me er niet op concentreren. Maar ik haalde wel altijd 9's dus de leraren zagen het door de vingers (mensen kregen soms zelfs straf terwijl mijn schrift ook leeg was)

Ik kon ook echt niet zelf op tijd komen. Maar omdat mijn moeder dat niet los kon laten nam zij alle executieve functies op zich, en zorgde zij dat ik op tijd de deur uit was, en dat 's avonds weer eten klaarstond voor mij en mijn vader. Daardoor had ik genoeg ritme.

Ik kon ook op de universiteit vakken halen door het boek door te bladeren op kopjes, eerste-laatste regel en dan zelf in te vullen wat er staat. Vooral tentamens gingen me op die manier goed af, groepswerk met deelopdrachten was altijd een crime. Maar ik haalde mijn studie (jeej)

Dan kom je opeens in een baan terecht waar je 40 uur per week, op gezette tijden, geconcentreerd moet doen. Maar in 25 jaar had ik nog nooit geleerd om routine te hebben. Nog nooit gekund. Je kunt niet in hyperfocus raken (want wordt constant gestoord) en niet constant switchen.

Maar ik moest en zou slagen, want ze vroegen niets geks van mij (remember: op dit punt was het woord adhd nog nooit gevallen) en ik moest gewoon 3 dossiers per dag afronden. Dat moest ik toch kunnen, dus ik dwong mezelf harder te concentreren. Ik werd zó chagrijnig van mijn werk.

Na 3 banen waar ik allemaal weer moest opgeven en naar een andere branche vertrok, moest ik het opgeven. Ik had teveel van mezelf gevraagd. Inmiddels zit ik alweer ruim een halfjaar thuis. Niet alleen van piekeren maar waarschijnlijk ook van overprikkelen

https://twitter.com/jjvvhh/status/1334594708295864320

Pas vorige maand, kwamen we tot het gezamenlijk inzicht dat het wel heel erg lijkt op adhd. Er ging een wereld aan inzichten open, alles viel op zijn plek.

Waarom ik altijd hobby's start, alles uitzoek en nooit ga uitvoeren. Niets terug kan leggen en altijd alles kwijt ben.

Heel goed kan verliezen in iets, maar niets kan doen als ik het niet voel. Prima mijn huis helemaal kan schrobben, maar niet de afwas bij kan houden. Mezelf kan verliezen in gave projecten, maar geen lijstje doodsimpele taakjes kan afvinken. Altijd iets in mijn handen moet hebben

Vraag: hoe kom je dan aan sociale angst van adhd? Nou, ik heb dus nooit geleerd om contact met leeftijdsgenoten te onderhouden. Want als ik meedeed, dan ging het mis, werd er gejankt of was het stom. Ik heb dat vanaf het begin nooit mogen oefenen.

https://twitter.com/jjvvhh/status/1334594700523810840

Dus ga ik er nog steeds (bewust en onbewust) vanuit dat mensen mij er niet bij willen hebben. Dat was namelijk ook zo op de basisschool. En dat was zeker zo op de middelbare (maar dat is een ander verhaal).

https://twitter.com/jjvvhh/status/1334594703203983362

Het is ook best onhandig met reintegreren. Want ik moet nu drie keer een uur werken per week. Maar ik mag niet in hyperfocus raken en langer doorwerken, want daar heb ik dan last van. Ik moet op specifieke afgesproken tijden een uur concenteren. Jaja.

Op wat routine te krijgen heb ik nu alle activiteiten van de dag helemaal kapotgepland en wekkers gezet. Vandaag is dag 2, dus of het werkt weet ik nog niet. En volgende week ga ik kijken of medicatie helpt. Die mag ik overmorgen ophalen geloof ik.

https://twitter.com/jjvvhh/status/1345338995308376064

Ik vraag me zo hard af hoe dit geweest was als ik (cq. mijn ouders) het destijds wel geweten had. Als de basisschool hier adequaat op gereageerd had. Of ik dan nu niet dit sociaal incapabele probleemgeval zou zijn geweest. Dat zullen we nooit weten (misschien maar goed ook).

Als ik één iemand help met dit draadje dan is dat winst. Ik lees nog even mee op #adhdNL want ik heb nog wel het een en ander te leren denk ik zo.

Hier nog een filmpje:

Nee, ik heb geen anderhalf uur lang hieraan zitten typen terwijl ik vergat om iets te drinken of op te staan. Echt niet 🤡

(Oh, naschrift: dit zijn niet mijn eigen herinneringen maar een reconstructie uit verhalen. Ik herinner de basisschooltijd bijvoorbeeld best positief en vond sportwedstrijden alsnog vermakelijk. Dit wilde ik wel even toevoegen)