Ik was helemaal niet van plan om nog allerlei foto's te gaan maken maar... dingen gaan niet altijd volgens plan. En ik wil jullie dit draadje niet ontnemen nu de grootste stroom van sneeuwfoto's toch wel is opgedroogd (of is dat dan: dichtgevroren?!)
Halverwege de wandeling had ik opeens vrienden gemaakt. Ze kwamen voor mijn voeten lopen en wilden aandacht. Echt liev.
Toch maak ik me wel een beetje zorgen want die wenkbrouw ziet er niet goed uit, en er stond ook geen enkele auto geparkeerd en er was geen baasje. Hij had wel een halsband om, dus misschien is hij van een huis in de buurt?
Dit gebeurt er als het waterniveau daalt waardoor de dichtgevroren stukken op gras blijven liggen, maar het ijs op de sloot inzakt:
Ik denk dat dit volgens buitenlandse nieuwsmedia de meest Nederlandse foto is die kan bestaan (even uitklikken!)
Er probeerde ook nog iemand of hij kon kiten met een speelgoedvliegertje. Antwoord was: nee.
Uiteindelijk ben ik zelf ook nog maar even het ijs op geweest. Ik heb geen schaatsen, maar de fomo sloeg toe want wanneer vriest dit opnieuw dicht?
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
Zal ik nog eens wat delen? Nu bijna 2 weken geleden kwam ik met de psych tot de conclusie dat we er misschien wel waren. Dat ik zoveel stappen had gezet, dat ik mijn herstel de komende tijd wel alleen aan zou kunnen en vooral langere tijd zelf aan de slag moest.
De grootste doorbraak kwam denk ik door het inzicht van adhd (#adhdNL). Als alles op zijn plek valt kun je zoveel dingen opeens verklaren en begrijpen dat je er verstelt van staat. Plus van de medicatie waarmee ik ben begonnen, merk ik echt verschil.
Opeens kan ik concentreren op één ding. Dat is niet alleen fijn voor dingen waarop je moet focussen (zoals werk), maar ik kan opeens ook wandelen zonder 5 gedachtenpaden tegelijk af te peinzen. TV kijken terwijl ik niet met 3 andere dingen bezig ben. En dat geeft bizar veel rust.
Ok, ik hier. Ik zal ook een duit in het zakje doen van #adhdNL (na de oproep van @vlindervleugels). De afgelopen weken ben ik namelijk met de psychotherapeut tot de conclusie gekomen dat ik adhd heb. Aangezien ik blijkbaar tegenwoordig alles op Twitter zet deel ik dit ook maar 👇
Op de basisschool was ik (zo ben ik nu achtergekomen, in retrospect is alles makkelijk) altijd heel druk, onhandig en onbeholpen. Ook sociaal contact ging niet makkelijk. Ik ben destijds wel getest op autisme omdat ik dan naar een andere school zou moeten, maar dat was het niet.
De conclusie van de adjunct-directeur van de basisschool was 'dat het niet uitmaakte of het labeltje a of b of c was, ik moest gewoon stilzitten, meedoen en de les niet verstoren'. Dat ging wisselend, maar ik was zo slim dat ik zonder aandacht ook wel alles goed leerde. Accepté.
Jullie zullen doorhebben dat ik me sinds het begin altijd netjes en minutieus aan de coronamaatregelen heb gehouden. En dat is lastig, maar dat doe ik graag. Voor iedereen.
Het is lastig als je thuiskomt van een moeilijk gesprek met de psych, diagnoses hebt gekregen, of er gewoon even doorzit, en er niemand thuis is. Ook al ben ik dat al 5 jaar gewend, ergens in de week sprak ik altijd wel weer iemand. Een vrimibo of een verjaardag op zaterdag.
Nu niet. Deze maand heb ik 2x mijn ouders gezien, en gisteren ben ik op mijn werk geweest (voor het eerst sinds juli) om bij te praten met mijn baas. Ik heb sinds maart niemand meer aangeraakt. Geen knuffel meer gehad.
We zitten sinds vijf dagen in een lockdown. Prima. Weet je wat ik het meeste mis, al 10 maanden?
'Onder de mensen zijn'
Ik woon alleen, dus meer dan gezinnen of stelletjes moet ik mijn sociaal contact halen uit vrienden, kennissen, en ook onbekenden.
Zo graag zou ik even de stad in gaan, gewoon om mensen te kijken en 'onder de mensen te zijn'. Maar dat kan niet. Ik kan natuurlijk best op een doordeweekse ochtend de stad in, maar dan is er niemand. Ik hoef niet naar de winkels, maar naar de mensen.
Zo graag zou ik met mijn collega's koffie drinken, gewoon om real-life bij te praten en 'onder de mensen te zijn'. Maar dat kan niet. Ik kan wel Teams-callen met één of meerdere collega's, maar even samen lunchen niet. Het staat mijn herstel in de weg.
Eergisteravond vroeg de psychotherapeut opeens aan mij: hoe ver denk je dat je bent met je hulpvraag? Die vraag kwam wat sneller dan ik verwachtte maar inderdaad, het gaat een stuk beter dan toen ik voor het eerst bij hem binnenliep.
Ik ga dit gewoon delen. Fuck it. Be kind?
Ik ben nogal een perfectionist. Altijd al geweest. Ik voel me verantwoordelijk voor alles en alle gevolgen. En daarvoor staan in 736 EverNotes en 674 mailconcepten (die ik daarvoor als notities gebruikte) vast allerlei redenen en oorzaken, maar daar zal ik even aan voorbij gaan.
Daardoor was (en misschien wel: ben) ik heel depressief. De hele dag denk je dan: je bent niet goed genoeg, stelt teleur, mensen willen er je niet bij hebben. De hele wereld is stom, niets is mooi, niets is leuk en iedereen haat je. Alles is zwart.