Zal ik nog eens wat delen? Nu bijna 2 weken geleden kwam ik met de psych tot de conclusie dat we er misschien wel waren. Dat ik zoveel stappen had gezet, dat ik mijn herstel de komende tijd wel alleen aan zou kunnen en vooral langere tijd zelf aan de slag moest.
De grootste doorbraak kwam denk ik door het inzicht van adhd (#adhdNL). Als alles op zijn plek valt kun je zoveel dingen opeens verklaren en begrijpen dat je er verstelt van staat. Plus van de medicatie waarmee ik ben begonnen, merk ik echt verschil.
https://twitter.com/jjvvhh/status/1346560254138572805?s=20
Opeens kan ik concentreren op één ding. Dat is niet alleen fijn voor dingen waarop je moet focussen (zoals werk), maar ik kan opeens ook wandelen zonder 5 gedachtenpaden tegelijk af te peinzen. TV kijken terwijl ik niet met 3 andere dingen bezig ben. En dat geeft bizar veel rust.
Dat ging de eerste week compleet mis, want ik had dubbel gewerkt wat ik moest, hardgelopen, al mijn bankzaken en verzekeringen bijgewerkt en aan het einde van de week was ik doodopkapotstuk. Maar nu ik dat weet kan ik daarop letten en dat beter gaan doen.
https://twitter.com/jjvvhh/status/1354756993593053190
Als alles opeens wél lukt merk ik ook dat dat heel goed is voor mijn stemming. Blijkbaar doet mijn lichaam het beter op een cocktailtje medicijnen en hoewel ik daar niet bizar blij mee ben, werkt het wel echt heel goed. Het is lang geleden dat ik zo blij was als afgelopen maand.
Mijn psych zegt altijd: je moet op zoek naar het kind in jezelf. Wat denkt die? Dat kun je zowel opvatten als een letterlijke stap terug naar je jongere jaren maar ook naar een soort van virtueel 'innerlijk kind'. En het maakt eigenlijk niet eens zoveel uit bij welke je uitkomt.
Dan ontdek je dat je op de kleuterschool al leerde dat je wel mee mocht doen met de groep, maar alleen als je rustig deed, je enthousiame temperde en soms ook even wegbleef. Als je anderen maar niet teveel lastig viel dan was het wel goed.
https://twitter.com/jjvvhh/status/1346560259574403072?s=20
Dat je op 5-jarige leeftijd al leerde om te camoufleren, een masker op te zetten, rustig te doen en niets te laten zien. En daar was ik zo goed in, dat niemand zich er druk over maakte wat er verder door mijn hoofd ging. Zelfs ik zelf wist het niet meer.
https://twitter.com/jjvvhh/status/1346560257082978305?s=20
Dan ontdek je veel geinternaliseerde zelfhaat die ik nooit heb gezien. Dat je wel met een groep mag meedoen, als je maar niet opvalt en niet teveel bent. Dat je iedereen teleurstelt en lastig valt. Omdat dat zo was toen ik 5 was, neem ik dat nog steeds aan. Het is erin gesleten.
En dus weet ik niet wie ik zelf ben. Want ik heb vanaf jongs af aan geleerd om te maskeren en sociaal gewenst gedrag te vertonen. En hoe kun je jezelf zijn, als ik dat al negenentwintig jaar blijk te vermijden? Wie moet ik dan zijn?
Daarbij heb ik ook nog eens niet geleerd om vriendschappen te hebben, want ik heb dat nooit geoefend toen het nog kon.
https://twitter.com/jjvvhh/status/1346560272304136193?s=20
En dan kom je nu op de vraag: zouden er mensen zijn die het leuk zouden vinden om mij beter te kennen dan 'hij mag ook af en toe meespelen' (ja, dit voel ik nog steeds)? Niet uit sociale verwachting of medelijden, maar om mij? Zou dat?
Ook de bedrijfsarts was heel blij hiermee. Ze zei dat ze mijn situatie al niet begreep, het verhaal 'klopte niet' (op een positieve manier). En met dit inzicht en medicatie gaan we versneld reïntegreren en ik heb er nog vertrouwen in ook.
https://twitter.com/jjvvhh/status/1359477265311096834?s=20
Ik heb nog veel te trainen. Hoe ik mijn grenzen kan bewaken. Hoe ik gesprekken kan aanvoelen. Hoe ik kan inchecken bij mezelf. Hoe ik op tijd kan stoppen. Hoe ik kan ontspannen, want ik sta altijd 'aan'. Niet alleen mentaal, maar ook fysiek. Maar alles op zijn tijd.
Ik zocht begin deze maand mijn hulpvragen van september 2018 terug en opeens bleek ik ze, tweeënhalf jaar later, beantwoord te hebben. Dat betekent nog niet dat ik er ben, ik heb nog veel te leren. Maar ik gaf mijn leven voor het eerst in drie jaar een voldoende. Even huilen brb.
---- Naschrift: het verklaart voor mij namelijk zo goed waarom ik wel 'onder de mensen kan zijn', wel met groepen kan afspreken, maar zo slecht in direct contact ben. Dat was de kern die nog miste. Dus.
https://twitter.com/jjvvhh/status/1340335910475489280
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
