Thread by @ApurvKurudgikar

थ्रेड - न्यायमूर्ती भालचंद्र बळवंतराव वराळे यांनी सांगितलेली एक आठवण..

एके दिवशी, पापांनी (ब.ह.वराळे) नवीन बंगल्यात (औरंगाबादला) राहण्यास आल्यानिमित्त बाबासाहेब, माईसाहेब आणि प्राचार्य चिटणीस यांना रात्रीच्या जेवणासाठी बोलावले. मधुमेहाचा_त्रास असल्यामुळे डाॅक्टरांनी

बाबासाहेबांना गोड पदार्थ खाण्यास वर्ज्य केले होते. आईने आम्हा सर्वांना छान गोडाधोडाचा स्वयंपाक केला. परंतु बाबासाहेबांसाठी मात्र मेथीची भाजी आणि ज्वारीची भाकरी असा साधा स्वयंपाक केला होता. सर्वांची जेवणे झाली. जरा वेळ गप्पा झाल्यानंतर बाबासाहेब, माईसाहेब आणि प्राचार्य चिटणीस परत

जाण्यासाठी निघाले आणि बंगल्याच्या बाहेर आले.
"काय रे, मी तुला माझ्या हातानी खीर करुन घातली आणि तुझ्या आईने मात्र मला भाजी-भाकरी खाऊ घातली?" बाबासाहेब मला चेष्टेने म्हणाले आणि सर्वजण खळखळून हसू लागले. मी मात्र मनातून हिरमुसलो. तिघेही निघून गेले. भावंडे आणि आई घरात गेली. मी तिथेच

उभा होतो. पापांच्या आधाराने बाबासाहेब हळूहळू त्यांच्या निवासाकडे चालले होते. सोबत माईसाहेबही होत्या. मी एकटाच अंधारात उभा राहून बाबासाहेबांच्या पाठमोऱ्या आकृतीकडे एकटक पाहत होतो. हृदय भरून आले होते आणि माझे ओठ पुटपुटत होते, "हे मार्गदात्या, तुला जर मधुमेहासारख्या दुर्धर आजाराने

ग्रासलेले नसते तर आम्ही तुला चांदीच्या ताटात रोज पंचपक्वान्नांचे मिष्टान्न भक्तिभावाने खाऊ घातले असते. तू आपल्या समाजाला जागवण्यासाठी इतका कष्टलास, इतक्या खस्ता खाल्ल्यास, की उतारवयात तुझ्या शरीराला अनेक आजारांनी जर्जर करुन टाकलंय."
क्षणभर मनात आले, धावतच बाबासाहेबांकडे जावे.

त्यांच्या चरणांवर पडून उरातला कढ निवेपर्यंत अगदी मुसमुसून मनसोक्त रडावे. मी फक्त मनाने तसे करु शकलो. प्रत्यक्षात मात्र जागेवर घळघळ आसवे गाळत उभा होतो. बाबासाहेब अगदी नजरेआड होईपर्यंत!
- आठवणीतले बाबासाहेब

#महापरिनिर्वाण