Παρά το κλισέ "η καραντίνα θέλει καλοπέραση", έμεινα άναυδος όταν διάβασα το στάτους ενός νέου παιδιού, ευκατάστατου αλλά άεργου, που έγραψε με τρόμο ότι ανησυχεί πως θα τελειώσει αυτή η ωραία ζωή που ζούμε μόλις αρθεί το lockdown.
Υπάρχει ένα διάχυτο στοιχείο ευδαιμονισμού που καλλιεργείται προκειμένου να επεκταθούν τα όρια και οι δυνατότητες διασκέδασης στις οικιακές επικράτειες.
Δεν χρειάζεται να απαριθμήσει κανείς τις νέες επιλογές που παρέχονται από υπηρεσίες για κατ΄οίκον ψυχαγωγία, διασκέδαση κτλ.
Όμως, η γλυκιά ζωή που αναφέρει ο φίλος μας δεν είναι μόνο αυτό. Υπάρχει κάτι, πέρα από τον νέο καταναλωτισμό που προστίθεται στον τρόπο ζωής μας.
Το ένα θα έλεγα ότι είναι η κάμψη της ανταγωνιστικότητας, Αφού δεν χρειάζεται να κάνουμε πράγματα έξω, ένα σημαντικό άγχος εξαλείφεται ή μειώνεται. Δηλαδή δεν χρειάζεται να ντυθείς καλά, να βαφτείς για να βγεις το βράδυ, να δουλέψεις περισσότερο αφού δεν υπάρχει δουλειά καν
Μιλάμε τώρα για κατηγορίες πληθυσμού που είναι αποδέκτες υπηρεσιών κι όχι πάροχοι στην περίοδο της καραντίνας. Αλλά και οι πάροχοι εργάζονται με μειωμένο ανταγωνισμό, αποκτώντας συνείδηση του ολιγοπωλίου τους το οποίο απολαμβάνουν.
Το άλλο είναι η γοητεία μιας νέας παραβατικότητας. Μέρος της γλυκιάς ζωής είναι να σπάσεις τους νέους κανόνες. Να συναντήσεις φίλους, να βγεις ενώ απαγορεύεται η κυκλοφορία, να μετακινηθείς σε απόσταση που δεν επιτρέπεται.
Να επισκεφθείς ένα παράνομο μπαρ που λειτουργεί σαν να μην τρέχει τίποτα, να αναζητήσεις ερωτικούς συντρόφους χωρίς προβλεπόμενο κωδικό μετακίνησης. Να κάνεις πράγματα που δεν έκανες την περίοδο της ελευθερίας, στις χαραμάδες μιας γενικής απαγόρευσης.
Δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσει κανείς για το πόσο καταστροφικά είναι ή μπορούν να αποβούν και τα δύο. Η ωραιοποίηση της τεμπελιάς και της απείθειας είναι σύμπτωμα από μόνη της μιας συλλογικής μορφής κατάθλιψης.
Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι η μείωση του άγχους και η εξομάλυνση των ωραρίων - για κάποιους - δεν έχει και τα θετικά της. Το ζητούμενο θα ήταν να αποτελούν τα όποια θετικά αντικείμενο επιλογής.
Δηλαδή προϊόντα της ελευθερίας της βούλησης κι όχι της επιβολής. Η έλλειψη αυτού του κρίσιμου στοιχείου, της ελευθερίας, είναι που αχρηστεύει την όποια ομορφιά.
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
Πέντε χρόνια πριν, 22 Δεκεμβρίου 2015, η ολομέλεια της Βουλής των Ελλήνων ψήφισε την νομοθεσία για το σύμφωνο συμβίωσης χωρίς διακρίσεις λόγω φύλου.
Είχε προηγηθεί η καταδίκη της Ελλάδας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου στις 7.11.2013 διότι ο νόμος του 2008 πρόβλεπε, κατά παγκόσμια πρωτοτυπία, σύμφωνο μόνο για ετερόφυλα ζευγάρια.
Την δίκη κέρδισαν ομόφυλα ζευγάρια που προσέφυγαν στο ΕΔΔΑ και εκπροσωπήθηκαν από τον καθηγητή Νίκο Αλιβιζάτο και το Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι, το οποίο είχε μάλιστα προλάβει και είχε υποβάλει την πρώτη προσφυγή,
To 2016 είχα την τεράστια τιμή να εκπροσωπώ στη Δικαιοσύνη το πρώτο άτομο που αναγνωρίστηκε στην Ελλάδα ως άρρεν χωρίς να έχει υποβληθεί σε ιατρικές πράξεις (απόφαση 418/2016 ΕιρΑθ), πριν θεσμοθετηθεί νομοθετικά.
Ήταν η πρώτη αναγνωρίση από την Ελληνική Δικαιοσύνη της ταυτότητας φύλου, ως όρου που μπορούμε να επικαλούμαστε πλέον από τότε ως διακριτό δικαίωμα, επαναπροσδιορίζοντας την έννοια του φύλου και αποδεσμεύοντάς την από τα αναπαραγωγικά όργανα.
Τέσσερα χρόνια μετά κι ενώ η νομοθεσία του ΣΥΡΙΖΑ περιλαμβάνει πολλές αστοχίες, βρίσκομαι στο Συμβούλιο της Επικρατείας εκπροσωπώντας πάλι ένα τρανς άτομο, το οποίο επιδιώκει να διορθώσει ένα από τα λάθη αυτής της νομοθεσίας.
Αύριο στο Συμβούλιο της Επικρατείας και συγκεκριμένα στο Δ' Τμήμα θα εκδικαστεί μια υπόθεση που αφορά την ταυτότητα φύλου και συνολικά τα δικαιώματα των διεμφυλικών στην Ελλάδα.
Δυστυχώς, λόγω της συγκυρίας η υπόθεση δεν θα δικαστεί με δημόσια ανάπτυξη των επιχειρημάτων, αλλά βάσει των εγγράφων που έχουν κατατεθεί.
Το θέμα αφορά την αλλαγή επωνύμων των ατόμων στην διαδικασία της Νομικής Αναγνώρισης Ταυτότητας Φύλου (ΝΑΤΦ). Η διαδικασία της ΝΑΤΦ ρυθμίζεται από τον νόμο 4491/2017, ο οποίος ενώ επιτρέπει στο άτομο να επιλέξει όποιο κύριο όνομα θέλει
ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΤΜΗΜΑΤΑΡΧΙΣΣΑΣ ΠΟΥ ΥΠΟΒΙΒΑΣΤΗΚΕ ΣΕ ΑΠΛΗ ΥΠΑΛΛΗΛΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΗΜΟ ΑΘΗΝΑΙΩΝ
Το Διοικητικό Εφετείο Αθηνών δικαίωσε την προϊσταμένη τμήματος του Δήμου Αθηναίων που με απόφαση του δημάρχου υποβιβάστηκε σε απλή υπάλληλο.
Ο νόμος ορίζει ότι η μετακίνηση προϊσταμένου δημοτικής υπηρεσίας επιτρέπεται να γίνεται μόνο σε θέση προϊσταμένου οργανικής μονάδας αντίστοιχου επιπέδου.
Την υπάλληλο εκπροσωπεί το γραφείο μας, επικαλούμενο την απαγόρευση του άρθρου 72 παρ. 4 του Κώδικα Δημοτικών και Κοινοτικών Υπαλλήλων, δυνάμει του οποίου ο Δήμος Αθηναίων καταδικάστηκε και το έτος 2017 με τον υποβιβασμό διευθυντή σε τμηματάρχη από το ίδιο Δικαστήριο.
Η διαχρονική επιτυχία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι ότι, αργά ή γρήγορα, αναγκάζονται να τα επικαλεστούν και οι εχθροί τους. Αυτό, βέβαια, θα μπορούσε να ισχύει γενικά για την νομοθεσία και συναρτάται προς την ιδιοτέλεια του φορέα του δικαιώματος. syntagmawatch.gr/trending-issue…
Ειδικά, όμως, ως προς τα ανθρώπινα δικαιώματα, η αντίφαση γίνεται πιο κραυγαλέα, όταν αρνητές της δημοκρατίας, αντίπαλοι του κράτους δικαίου, μισαλλόδοξοι πιστοί, ομοφοβικοί βουλευτές, κομπλεξικοί φονταμενταλιστές και νοσταλγοί ολοκληρωτικών καθεστώτων
αναγκάζονται, τελικά, να επικαλούνται τα δικαιώματα που βδελύσσονται. Όταν καταπατώνται τα δικά τους. Είναι κάθε φορά μία λαμπρή νίκη, την οποία γιορτάζουμε κάθε μέρα.
Παγκόσμια Ημέρα Ανθρώπινων Δικαιωμάτων σήμερα και ο νους πηγαίνει κατευθείαν σε αυτούς για τους οποίους δεν υπάρχει ρύθμιση
Πέρα από τα θύματα και τους θύτες, για τους οποίους πολλά κατοχυρώνονται - και πολλά απομένουν σε εκκρεμότητα - υπάρχει η άγνωστη επικράτεια των υπερασπιστών των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Των ακτιβιστών.
Ο όρος έχει κακοποιηθεί πολύ τα τελευταία χρόνια. Υπάρχουν οι ακτιβιστές της πάρτης τους. Που ποντάρουν αποκλειστικά και μόνο στην αυτοπροβολή και μετρούν την επιτυχία με την αναγνωρισιμότητα και τις συνεντεύξεις ως προσωπικό αξιοθέατο.