Παγκόσμια Ημέρα Ανθρώπινων Δικαιωμάτων σήμερα και ο νους πηγαίνει κατευθείαν σε αυτούς για τους οποίους δεν υπάρχει ρύθμιση
Πέρα από τα θύματα και τους θύτες, για τους οποίους πολλά κατοχυρώνονται - και πολλά απομένουν σε εκκρεμότητα - υπάρχει η άγνωστη επικράτεια των υπερασπιστών των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Των ακτιβιστών.
Ο όρος έχει κακοποιηθεί πολύ τα τελευταία χρόνια. Υπάρχουν οι ακτιβιστές της πάρτης τους. Που ποντάρουν αποκλειστικά και μόνο στην αυτοπροβολή και μετρούν την επιτυχία με την αναγνωρισιμότητα και τις συνεντεύξεις ως προσωπικό αξιοθέατο.
Είναι μια επιλογή κι αυτή, θεμιτή και σεβαστή όπως κάθε ατομική ελευθερία.
Για να μη φτάσουμε όμως και στο άλλο άκρο και αχρηστεύσουμε τελείως την λέξη και την ιδιότητα, εγώ θα αναζητούσα και το αποτέλεσμα.
Μπορείς να δείξεις ένα άτομο που ωφελήθηκε από την δράση σου; Έχει έρθει ποτέ κάποιος να σου πει ευχαριστώ, όχι "που υπάρχεις", αλλά που τα κατάφερες και εξασφάλισες ένα δικαίωμά του, μια συνθήκη προσωπικής ευημερίας;
Άνοιξες έναν δρόμο που τον περπάτησαν κι άλλοι; Μπόρεσε, τελικά, να επιβιώσει, παρά τις αντίθετες προβλέψεις; Αυτά είναι τα ερωτήματα που αναζητούν μετρήσιμα αποτελέσματα.
Δεν είναι όλα διακηρύξεις και ορατότητα. Υπάρχουν και οι πράξεις. Συνήθως, το δίκαιο είναι να κρινόμαστε από αυτές στο τέλος της ημέρας.
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
