Thread by @celticum

Ao parecer, só as crónicas astúr-leonesas poñen en dúbida a existencia dun reino altomedieval chamado Gallecia. A cousa máis curiosa é que estas crónicas nunca fan mención a ningún reino. Os autores que defenden esta idea de que Gallecia non é Gallecia,

senón outro lugar (Asturias, León, Castela, mesturados ou non), din que iso de Gallecia ou Ŷillīqiyya é cousa do imaxinario dos francos e árabes, daquelas os nosos veciños, que non debían saber moi ben nin ónde estaban nin con

quén se enfrontaban nin con quén comerciaban, nin nada: imaxinábano. Resumindo, os francos e os árabes eran uns pailáns a carón dos que montaron as famosas crónicas noroccidentais q tanto se preocupaban dos godos e os seus ascendentes e bastante menos do mundo que tiñan ao redor.

A verdade é que xa non sei qué pensar do imaxinario destes autores que, dunhas crónicas sen referencias, inventan o seu mundo medieval preconcebido, dogmático, irreal, con ensoñacións folclóricas sobre reinos inexistentes onde só

lles falla poñer unha praza de touros en Compostela e dicir que Ordoño III foi un sonado banderilleiro. Dalles igual mentres perdure o folclore nacional e iso do destino universal tinxido con auga bendita. Tal é a súa inventiva e

falseamento, seguindo os magníficos cursillos gratuitos do exemplar bispo Pelaio de Oviedo, que ás veces é de chiste onde chega a vulgaridade do seu imaxinario, impreso en estupendas obras de tapa dura.

Mencionei eu a Elías Terés Sádaba (1986), dun texto q dí que o río Douro pasa por Ŷillīqiyya, ten a pintoresca idea de traducir este espazo xeográfico como Castela e León, pois debe concluir que Qaštālla e Lyun, debían ser Granada e Segovia para os nosos tan imaxinativos árabes.

Para Ríos Camacho (2009), Ŷillīqiyya nin é Castela nin León, é Asturias, sin máis voltas, aínda que non nos diga a razón da súa conclusión que debe ser segreda e extraida dalgunha fonte descoñecida da inquisición vaticana:

Maxestuoso é o sr. Pérez Marinas pois para él Ŷillīqiyya é o reino astúr-leonés, pero aínda estou buscando o sentido demostrativo do seu magnífico exemplo que confirme a súa afirmación. Asi q se alguén me bota unha man o

agradeceríao xa que levo días tratando de desvelar o misterio do reino astur-leonés nese exemplo.

No ano 939 tivo lugar a “batalla del Barranco” (al-Jandaqo = Alhándega) na comarca de Almazán (Soria), na ribeira do Douro. Nestes dous textos, un árabe e outro franco, fan refencia a este feito (un pode equivocarse, pero dous....):

“En safar de este año [26 octubre-23 noviembre 941] le fue entregado a al-Nāṣir el corán perdido en ŶILLĪQIYYA en la derrota del al-Jandaqo” (Ibn Ḥayyān: “Al-Muqtabis”, s. XI).

“Ecclypsis solis facta est circa horam tertiam diei XIV kal. Aug. in IV anno Ottonis regis in VI feria, luna XXIX. Eodem die in regione GALLICIAE innumerabilis exercitus Saracenorum a quadam regina, nomine Toda, penitus

extinctus est, nisi rex illorum et quadraginta novem viri cum eo”.
Feitos recollidos polos monxes francos da badía de Saint Gall nos “Anales Sangallenses maiores”, que cubren unha información que vai dende os ss. VIII-XI.

E como dicía o outro día, tamén debe entrar no seu imaxinario dos historiógrafos portugueses cando documentan que Astorga está en Gallecia:

E mesmo o castelo de Luna, que queda no extremo nororiental de León:

En fin, que hai moito imaxinario.

Porque Zamora, como sabemos dos árabes, tamén era Gallecia se seguimos os portugueses, que amáis nos din algo máis ao respecto. Comezemos co título do capítulo:

Dísenos que Beira incluíase sen distinción debaixo do UNIVERSAL NOME GALLIZA. Nin máis nin menos. Tras exemplicar a afirmación, na que usa un texto que coñecedes de Fernando I establecendo os límites gallicienses en Lorvao, fálanos de san Paio, morto no 925, natural de Zamora.

Dinos amáis que non e so cousa súa, senón que Morales xa o sospeitaba, e que mesmo se ampliaba esta denominación pois tanto o rei Ordoño como San Paio distinguían entre Hispania como a terra dos mouros e "Galliza" como a terra dos cristiáns.

P.D. Onde di Ordoño debe dicir Vermudo II.