Η μήνυση Κιμούλη δείχνει ότι σε συνθήκες τεκμηρίου της αθωότητας δεν είναι καθόλου απλό και επιφανειακό ή δευτερεύον το θέμα του τεκμηρίου της αθωότητας και της προστασίας της προσωπικότητας.
Καθένας που ισχυρίζεται οτιδήποτε δημόσια εις βάρος άλλου ατόμου, πρέπει να είναι σε θέση να το τεκμηριώσει, να το αποδείξει. Όταν λοιπόν ένα φερόμενο θύμα προσφεύγει στα Μέσα Ενημέρωσης
για να καταγγείλει έναν φερόμενο δράστη, πρέπει πιο πριν να έχει σταθμίσει όλους εκείνους τους παράγοντες για την εξέλιξη αυτής της πράξης.
Να είναι σε πλήρη επίγνωση δηλαδή του αν μπορεί να αποδείξει όσα λέει (ενδέχεται να μπορεί, π.χ. με μάρτυρες, ενδέχεται και να μην μπορεί), ώστε να αποφασίσει εάν θέλει να αναλάβει αυτό τον κίνδυνο.
Ένα άτομο ενδέχεται να αποφασίσει ότι ακόμη και χωρίς κανένα στοιχείο, είναι έτοιμο να πληρώσει τις συνέπειες της δημόσιας καταγγελίας. Μπορεί να έχει επιλέξει ότι θα νιώσει καλύτερα έτσι, κι ας κοστίσει μια ποινική καταδίκη ή και μια αποζημίωση. Αλλά να το κάνει συνειδητά.
Τα Μέσα Ενημέρωσης δεν είναι καθόλου αθώα. Δεσμεύονται από το τεκμήριο της αθωότητας, γεγονός που τους επιβάλλει να τηρούν αποστάσεις, επιφυλάξεις και να αναζητούν και την αντίθετη άποψη.
Αν δεν το κάνουν υπάρχει δόλος συκοφαντικής δυσφήμησης: παραλείπω να κρατήσω ίσες αποστάσεις επειδή θέλω να ισχυριστώ ότι όντως ο φερόμενος δράστης έκανε την παράνομη πράξη.
Σε συνθήκες μέσων κοινωνικής δικτύωσης, η υποχρέωση τήρησης ίσων αποστάσεων έρχεται μέσω της αναλογικής εφαρμογής των διατάξεων περί Τύπου, στο αστικό δίκαιο.
Το τεκμηριο της αθωότητας και οι δεοντολογικές υποχρεώσεις περιλαμβάνονται στα "συναλλακτικά ήθη του Τύπου", δηλαδή αποτελούν εξειδικεύσεις της αρχής της καλής πίστης του άρθρου 288 του Αστικού Κώδικα.
Αυτό σημαίνει ότι αν δεν είσαι ο ίδιος θύμα, αλλά αναπαράγεις δηλώσεις χωρίς τήρηση επιφυλάξεων, ελέγχεται αν το κάνεις στο πλαίσιο των συναλλακτικών ηθών και της καλής πίστης.
Εξάλλου και η επιτροπή δικαιωμάτων του ΟΗΕ έχει κρίνει ότι οι περιορισμοί στην ελευθερία της έκφρασης που ισχύουν για τους δημοσιογράφους, ισχύουν και για τις σύγχρονες μορφές δημοσιογραφίας που αφορά και τα ιστολόγια, αλλά και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης!
Αυτά, στο σχόλιο 34 του 2011, που αναγνωρίζει το εύρος της ελευθερίας της έκφρασης των δημοσιογράφων στο πεδίο του citizen's journalism.
Αυτά ισχύουν πολύ περισσότερο για δημόσιου φορείς. Οι δημόσιες αρχές δεσμεύονται με ρητές διατάξεις της νομοθεσίας για την τήρηση του τεκμηρίου της αθωότητας. Όταν ένα δημόσιο όργανο ή ένας κρατικός λειτουργός δεν τηρεί τις προϋποθέσεις της επιφύλαξης,
του αποστασιοποίησης από την καταγγελία του θύματος κτλ., τότε ενέχεται το Ελληνικό Δημόσιο.
Μόνο για το ίδιο το θύμα αναγνωρίζεται ότι μπορεί να υπερβεί τα όρια του τεκμηρίου της αθωότητας, πάντα στο πλαίσιο της νόμιμης διεκδίκησης των δικαιωμάτων του. Που σημαίνει ότι και αυτό θα κριθεί στο τέλος από τον φυσικό δικαστή!
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
