۱. مدام گفته میشه که در دوران شاه آزادی سیاسی و دموکراسی نبود. یک بار هم باید پرسید که اون نسل آزادی و دموکراسی رو می‌خواست که چه حرفی رو بزنه؟ چه سیاستی رو دنبال کنه؟ آیا ایران مساله‌ش بود یا اهدافی ايدئولوژیک داشت؟ توسعه ایران براش مطرح بود یا پیوستن به جنبشهای جهانی؟
۲. روحانیت از سالها پیش دشمنیش با تمدن و تجدد رو اعلان کرده بود. از ابتدا، حتی پیش از ظهور پهلوی با علم،مدرسه، دادگاه،ثبت‌احوال عداوت داشت. از دیدش نهادهای مدرن دکان دین رو تخته و روحانیت رو تضعیف میکرد. اسلامگراها از همون ابتدا در پی امپراطوری دینی و به چالش کشیدن نظم جهانی بودن
۳. در سوی دیگر چپ‌ها بودن که چیزی جز پیوستن به جنبشهای کمونیستی نمیخواستن. اصلاحات۴۲ رو موجب تقویت شاه و ناکام موندن آرمانهاشون برای استقرار دیکتاتوری پرولتاریا میدیدن. در راه رسیدن به آرمانهای خلق هم با هر نیروی ارتجاعیِ مخالف نظم موجود هم‌پیمان میشدن.
۴. هردوی این نیروها برای رسیدن به اهداف ضدایرانیشون هر ترور و جنایتی رو صلاح میدونستن. از حمله به پاسگاهی در یه روستا، تا زنده زنده سوزاندن مردم تو سینما، از بمبگذاری و ترور رهبران ایران و جهان، تا حذف فیزیکی نیروهای خودی وسط روز، تا مبارزه با جنبشهای غیر چپ(از جمله جنبش زنان).
۵. در این میان بخش کوچکی از مخالفین رو نیروهای ملی شکل میدادن که با نهاد سلطنت مشکل داشتن و در این مسیر انتقادی به جریان‌های ارتجاعی چپ/اسلامگرای نداشتن.
۶. در چنین بستری،دادن هر نوع آزادی سیاسی که نهاد سلطنت رو ضعیف میکرد منجر به استقرار ‘جمهوری خلق’ یا ‘ج.ا’ میشد و خود نیروهای ملی رو هم قربانی میکرد(مثل ۵۷). شاه از دهه۲۰ در برابر نیروهای ایرانگریز غربستیز مقاومت کرد ولی در دو سال آخر توانی برای مقابله با این ائتلاف‌های شوم نداشت
۷. کسانی که میگن شاه باید زودتر از اینها آزادی میداد نیروهای ایرانگریز و جنون مبارزهٔ آنها با امپریالیسم رو نادیده میگیرن! اینا به این نکنه توجه نمیکنن که هرچه زودتر شاه کوتاه میومد اسلامگراها/چپ‌ها زودتر انقلاب ایدئولوژیک میکردن.
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
