این هفته ارائه‌ای در اتکاپذیری بود با عنوان «لامصب رادَسته» (gosh darn convenient) که نکات جالبی داشت، نکات سرراست و بدیهی ولی معمولا مغفول در طراحی‌ها. (۱)
#سیستم_همیشه_بالا
#سیستم_همیشه_بالا
مثلا برای یک سیستم که فلان فایل ورودی/پیکربندی رو می‌گیره (مثلا برای مدیریت ترافیک، برای اِعمال بر درخواست‌ها، برای کنترل سهمیه‌ها، …) اون فایل رو براش کجا بگذاریم که بره برداره؟ چه جایی بهتر و رادَست‌تر از سرویس مدیریت نسخه‌های کُد (مثلا git)؟ هم دم دسته، هم به سادگی ... (۲)
قابل جستجو و مروره، هم بازبینی (code review) داره، هم می‌شه براش تست‌های پیش-از-submit نوشت، هم مدیریت نسخه و تاریخچه داره. از قضا در گوگل زیاد این کارو می‌کنیم (البته git نیست) و از قضا حادثه‌های بزرگی آفریده چون این کار یعنی وابستگی محیط عملیاتی (production) به آن‌چه نباید. (۳)
سرویس مدیریت کد، سرویس پایگاه داده نیست. برای سلامت محیط عملیاتی عرق‌ها ریخته و بخیه‌ها خورده می‌شه تا مثلا دسترسی‌پذیری پنج ۹ حاصل بشه ولی یادمون می‌ره که اون چیزی (مثل git) که بهش وابستگی حیاتی ایجاد کردیم (چون عموما بالا بوده و ناخوداگاه بهش اعتماد داریم) تهِ تهش سه ۹ است. (۴)
یعنی اختلال در سرویس مدیریت کد باعث می‌شه مثلا سرویس مدیریت شبکه (که زیربنای N چیز دیگه‌ست) بخوابه.
بدتر: خود سرویس مدیریت کُد به این سرویس‌های عملیاتی مثل مدیریت شبکه وابسته‌ست، یعنی چرخه‌ی وابستگی، یعنی حادثه‌های غیرقابل مهار، یعنی بمب ساعتی.
اصل بدیهی ولی معمولا مغفول. (۵)
بدتر: خود سرویس مدیریت کُد به این سرویس‌های عملیاتی مثل مدیریت شبکه وابسته‌ست، یعنی چرخه‌ی وابستگی، یعنی حادثه‌های غیرقابل مهار، یعنی بمب ساعتی.
اصل بدیهی ولی معمولا مغفول. (۵)
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
