Thread by @Sotiropoulos

Τώρα που έληξε η απεργία πείνας μπορούμε να εξετάσουμε ορισμένα συμπεράσματα για τις ομαδοποιήσεις που προκάλεσε, για τα αποτελέσματα που είχε και για την τελική έκβαση ως μορφή αγώνα.

Ήδη έχει καταγραφεί κάποια απογοήτευση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που ο απεργός πείνας, στο κείμενο με το οποίο διακόπτει το διάβημά του, επιχειρεί να αναδειχθεί σε ιδεολογικός ταγός ενός ευρύτερου κινήματος που τον υπερβαίνει:

των διαδηλώσεων που οργανώνονται και που δεν αφορούν όλες την αλληλεγγύη του σε αυτόν, αλλά εκφράζουν την διαμαρτυρία για τα κυβερνητικά μέτρα και την αστυνομική αυθαιρεσία.

Διαβάζω, δηλαδή, στο τουίτερ ότι "εμείς στηρίξαμε το αίτημά του ως νόμιμο κι αυτός μας παριστάνει τώρα τον αρχηγό της αντίστασης".

Προκαλεί απορία που πραγματικά περίμενε αυτός ο κόσμος ότι η συμπαράστασή του δεν θα εργαλειοποιηθεί.

Όχι μόνο λόγω της προσωπικότητας του συγκεκριμένου κρατούμενου, αλλά λόγω της γενικότερης ένταξης της συγκεκριμένης απεργίας πείνας στο κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο των ημερών.

Αλληλεγγύη σε τέτοιες περιπτώσεις σημαίνει εκ των προτέρων αποδοχή της πολιτικής εργαλειοποίησής της. Άρα, η απογοήτευση σημαίνει ανωριμότητα και έλλειψη πολιτικού κριτηρίου.

Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν εκείνοι που θεωρούν σχεδόν χαιρέκακα "νίκη της τρομοκρατίας" την ανακοίνωση του πρώην απεργού μόνο και μόνο για την ρητορική της, παρακάμπτοντας τελείως το γεγονός ότι ο κρατούμενος διέκοψε την απεργία πείνας

χωρίς να έχουν δικαιωθεί το αίτημά του για "εφαρμογή του νόμου", δηλαδή για μεταγωγή. Πουθενά στην ανακοίνωσή του δεν αιτιολογείται ο λόγος για τον οποίο διακόπτει τον αγώνα του.

Η αλληλεγγύη είναι απλά ένα πρόσχημα, δεν την διεκδίκησε και δεν μπορούσε να την είχε προβλέψει. Δεν ήταν αυτό το αίτημά του. Από αυτή την άποψη, δεν βλέπω καμία νίκη της τρομοκρατίας.

Βλέπω ήττα του συγκεκριμένου ως προς το αίτημά του. Αν το συνδυάσουμε και με την απογοήτευση που προκάλεσε στην παραπάνω ομάδα ανθρώπων που στάθηκαν αλληλέγγυοι στο αίτημα, αλλά απογοητεύτηκαν, η "ηρωϊκή" ανακοίνωση είναι απλά ένα ρητορικό σχήμα παραδοχής άλλης μιας ήττας.

Δηλαδή παραδοχή ότι για άλλο ξεκίνησε, άλλο προέκυψε στην πορεία και τελικά ότι διέκοψε την απεργία πείνας για μια "νέα ελπίδα", με μπόλικη πολιτικολογία που μας απομακρύνει τελείως από το θέμα των ανθρώπινων δικαιωμάτων.

Η "ελπίδα" του είναι ότι και την επόμενη φορά θα έχει τόσο πολύ κόσμο. Πάλι δηλαδή κοινοτισμός, πάλι επιδίωξη αποδοχής από την μάζα, από την πλειοψηφιοποίηση του αιτήματος: ΚΑΜΙΑ σχέση με ατομικά δικαιώματα.

"Τους τα χαρίζω", λέει ο κρατούμενος! Παρορά όμως ότι ακόμη και υπό τους όρους του πρωτόγονου κοινοτισμού, αρκετός κόσμος ήδη έχει φύγει απογοητευμένος.

Η τρίτη πλευρά είναι εκείνη που ούτε το αίτημα μπορούσε να καταλάβει, ούτε την απεργία πείνας να συλλάβει ως έννοια, ούτε βέβαια να δεχτεί ότι υπάρχει η έννοια των δικαιωμάτων για τους κρατουμένους όταν αυτοί έχουν ένα τόσο βαρύ ιστορικό καταδίκης για τρομοκρατία και φόνους.

Είναι αυτοί που όταν οι πρώτοι έλεγαν "μα θα πεθάνει", απαντούσαν "ας φάει". Αυτή είναι η συντριπτική πλειοψηφία, η οποία παρέμεινε ακλόνητη και μπορεί να ενισχύθηκε κι όλας βλέποντας την απογοήτευση της πρώτης ομάδας και τους υπερθεματίζοντες για νίκη της τρομοκρατίας.

Αυτοί τώρα βλέπουν απλά ότι ο κρατούμενος λύγισε, ότι το αίτημά του για μεταγωγή δεν ικανοποιήθηκε, ότι δημιούργησε ένα νέο κοινό συμπαθούντων που τους "άδειασε" και άρα νιώθουν δικαιωμένοι που δεν είχαμε και τον πρώτο νεκρό απεργό πείνας στην Ευρώπη εδώ και 40 χρόνια.

Ποιος κέρδισε και ποιος έχασε παραμένει ακόμη θολό και εξακολουθεί να είναι όχι μόνο ζήτημα ανάλυσης, αλλά και οπτικής.

Είναι πολύ δύσκολο να παραδεχτεί και η κυβέρνηση ότι έκανε πίσω συνεδριάζοντας έστω η ΚΕΜ για δεύτερη φορά ή δίνοντας κάποια έγγραφα: θα επικαλεστούν ότι απλά εφάρμοσαν τον νόμο.

Είναι πολύ δύσκολο να παραδεχτούν και οι αλληλέγγυοι ότι τέλειωσε η απεργία πείνας χωρίς την μεταγωγή του, αφού αυτό ήταν το κεντρικό αίτημα:

θα πουν ότι τέτοια μεγάλη αλληλεγγύη ήταν κέρδος και δεν περίμενε κανείς ότι "τόσος κόσμος" θα συντασσόταν με το αίτημα και μάλιστα σε περίοδο απαγόρευσης μετακινήσεων και ανησυχίας για την υγεία.

Το ερώτημα είναι αν άλλαξε κάτι. Η απάντηση που δίνω εγώ είναι ότι δεν άλλαξε απολύτως τίποτε.

Το πιο πιθανό είναι ότι τα συμπεράσματα για αυτή την υπόθεση θα μοιάζουν με τα αποτελέσματα των φοιτητικών εκλογών: κάθε παράταξη θα ανακοινώσει την δική της νίκη.