Thread by @SMeerbeeck

12:12 een magische tijd! Zeven jaar geleden werd ik mama van Sebastian.
💖💖💖💖💖💖💖💖💖💖💖💖💖

Om 12u had ik nét m’n lunch op. Ze haalden me op met een team van 4 dokters, want ik moest met een SPOEDsectio bevallen.

Rond 16u werd ik wakker in een verlaten en donkere ziekenhuiskamer, die meer op een stockageruimte leek.
Daar lag ik dan... helemaal alleen. Géén belletje aan m’n bed, geen mobieltje in de buurt. Helemaal alleen en vergeten.

De uren gingen voorbij zonder dat iemand bij me langskwam.
Ik wist niet eens of mijn zoon gezond en wel ter wereld was gekomen... en of hij nog leefde. Die uren leken een lange week!
Tot er plots een verpleegster de kamer binnenliep, verrast mij daar te zien liggen.

Ze begreep er niks van dat men mij daar dus écht vergeten was. Ze ging weg en haalde mijn dossier erbij. Toen ze terug binnenkwam, zei ze “Gefeliciteerd! U heeft een zoon.” Ik antwoordde: “Leeft hij nog?” Sebastian was immers veel te vroeg op de wereld moeten komen.

Een infectie die ik 2 dagen eerder voelde aankomen, maar waar de artsen geen gehoor naar hadden omdat m’n temperatuur 37.5 was, terwijl ik al 12 weken in het ziekenhuis had gelegen met een gemiddelde temperatuur van 35.6, wat “normaal” is voor mij.

Sebba leefde nog. Ik kon het niet geloven. De verpleegster, wiens shift er al op zat, nam me mee naar NICU, waar m’n zoontje voor zijn leven vechtte, aan de ventilator. De weken die we dáár hebben meegemaakt waren de heftigste in m’n leven.

Ik zag hem daar liggen, klein en hulpeloos, in een bedje vol kabels en een babykamer vol piepende machines, vechtend voor zijn prille leventje. Ook dit staat in mijn netvlies gebrand.

De dag na mijn spoedsectio ging ik zelf naar NICU, wat een oneindig lange wandeling was. Ik zat van ‘s ochtends tot ‘s avonds naast zijn bedje. Ik zong liedjes, waardoor zijn saturatie altijd omhoog ging. Ik zat er zonder pijnstillers, want die kon je op NICU niet krijgen.

Maar die pijn was niks in vergelijking met de pijn die Sebba moest verbijten. Zijn lichaam was ondertussen al helemaal doorzeefd en blauw van alle infusen. En míjn lichaam ging zijn gewone gangetje en produceerde massa’s melk die niet eens kon gedronken worden.

Na een week moest ik naar huis. Ik ben nog nooit met tegenzin naar huis gegaan. Toen wél. Intense droefheid, die mijn kinderen thuis niet konden begrijpen nadat ik 13 weken van huis was geweest. 😢

Normaal gezien neem je een baby mee naar huis. Ik nam toen twee grote tassen met lege melkflesjes mee die in no time gevuld waren en alle plaats in huis innamen.

We hebben na 4 intense weken afscheid moeten nemen. Hij wilde niet gaan, dat was overduidelijk. Zelfs de prof die hem behandelde, had dit nog nooit meegemaakt. Na de tweede medische fout werd het ‘opstaan’ erg zwaar, té zwaar vlg de medische wereld.

Zijn longetjes waren behoorlijk beschadigd doordat men inschattingsfouten had gemaakt. Sebba vocht tot de laatste minuut. Zelfs na een dubbele dosis morfine weigerde hij te vertrekken. Hij kneep in mijn vinger tot het bittere eind. 😢

GELUKKIGE VERJAARDAG, daar in de hemel bij alle andere 🌟🌟🌟