Στην υπόθεση Hannover εναντίον Γερμανίας, το ΕΔΔΑ μας δίνει πέντε κριτήρια σχετικά με τη δημοσιοποίηση φωτογραφιών.
Πρέπει κάθε φορά να εξετάζουμε εάν η εικόνα εξυπηρετεί ζήτημα δημοσίου συμφέροντος, τις συνθήκες λήψης, τυχόν προηγούμενη επαφή με το αντικείμενο λήψης, τον τρόπο δημοσιοποίησης (αποφυγή κριτικής και παράθεση της πληροφορίας) και τις συνέπειες από τη δημοσιεύση.
Ωστόσο, αποκτά ενδιαφέρον η μεταγενέστερη προσθήκη έκτου κριτηρίου (HFA v France) που έχει να κάνει με κλιμακωτή επιβολή ποινών από τη δημοσιοποίηση και έπειτα. Το λυπηρό βέβαια είναι πως το κύριο υλικό για slapp έχει προκύψει από υποθέσεις όπου ο θιγομενος δημοσιογράφος
είτε πέθανε ή εγκατέλειψε τη δημοσιογραφία από τα δυσανάλογα οικονομικά βάρη των διαδικασιών που ανεκυψαν. Πάντως, τα πάντα καταλήγουν ΕΔΔΑ.
Εάν το πλέον ισορροπημένο κείμενο περί slapp είναι του Arab Charter (32, παρ 1) τα λέγαμε παιδιά. Όποιος δημοσιογράφος προλάβει να δημοσιοποιήσει, δεν υπάρχει ελπίδα. Τα πρακτικά συνεδριάσεων πριν την υιοθέτηση κειμένου, δείχνουν πόσο δεν θέλουν τα κράτη να βοηθήσουν τον τύπο.
Πω, το ΕΔΔΑ καλεί τα κράτη από νομολογία κιόλας του '80 να δημιουργήσει κλίμα ασφαλούς εργασίας δημοσιογράφων. Εντάξει positive obligations και χαρήκαμε.
Και έτσι προστατεύεται κάποιος βασικά. Ενημέρωση πολιτείας, άμα δεν κάνει κάτι η Πολιτεία, έφυγες για ΕΔΔΑ με ασφαλιστικά πρώτα και μετά με κανονική υπόθεση. Αλλά κατάλαβαινω ότι θέλει συνεχή ενημέρωση για τις απειλές που δέχεσαι (για δημοσιογραφους)
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
