وین که بودیم هنوز نت‌فلیکس نبود. تو کل شهر یه ویدئوکلاب بود به اسم آلفا-ویل که فیلم‌های هنری داشت. بقیه ویدئوکلاب‌های شهر بیش‌تر فیلم‌های پاپ داشتند. خلاصه برای دیدن و پس‌دادن هر فیلم هر سرش باید نزدیک یک ساعت با مترو می‌رفتیم و یک ساعت هم می‌آمدیم. گرون هم بود و نمی‌ارزید //
که مثلا چند تا فیلم بگیریم و ظرف یک هفته ببینیم و یک‌جا پس بدیم. (بعدا که اومدم آمریکا دیدم چه قدر ارزون‌تره و می‌شه این کار را کرد.) این بود که ما قدر فیلم‌های خوب را می‌دونستیم چون برا هر کدومش فقط ۳-۴ ساعت زمان رفت و آمد صرف می‌کردیم. تا این‌که یک بار یک ایده‌ای به ذهنم //
رسید: یک‌جا همه دیدن فیلم‌های یک سری کارگردان ظرف چند روز. این طوری می‌تونستم مثلا ۵-۶ تا فیلم بگیرم و پشت سر هم ببینم و ۴۸ ساعت دیگه پس بدم. سینمای بونوئل و آندره وایدا را این طوری دیدم. نه تنها فیلم‌ها را دیدم بل‌که در مورد کارگردان هم خوندم و ... فکر کنم برام به‌ترین تجربه//
فیلم دیدن شد. مثلا تا قبل از اون تقریبا هیچی از آندره وایدا نمی‌دونستم ولی با این مدل «پروژه‌ای» دیدن قضیه و تمرکز روی فهم سینمای یک نفر، تجربه‌اش تو ذهنم حک شد و باهام موند. یک بارهم بعدها همین شیوه را با فیلم‌های قدیمی‌تر فون‌تریه و هانکه این کار را انجام دادم و خوب بود. //
ویدئوکلاب آلفاویل وین ورشکست شد و جمع کرد. نت‌فلیکس و هلو و بقیه هم اومدن و کلا مشکل فشار برای دیدن تعداد زیادی فیلم در زمان کم حل شد ولی خاطره شیرین و مثبت پروژه‌ای فیلم‌دیدن و نگاه هولیستیک به سینمای یک کارگردان با من موند و می‌تونم به بقیه هم توصیه کنم.
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
