பராசர பட்டர், பன்னிரண்டாவது நூற்றாண்டின் முன்பாதியில் ஸ்ரீராமானுசரால் தெரிந்தெடுக்கப்பட்டு அவர் காலத்திலேயே வைணவ ஆச்சாரியாராக ஆக்கப்பட்ட சிறந்த வைணவர். சுபகிருத் என்ற தமிழ் ஆண்டில் வைகாசி மாதம் அனுஷ நட்சத்திரம் கூடிய நாளில், இராமானுசரின் முதன்மை சீடரான கூரத்தாழ்வாரின் மூத்த மகனாக
பிறந்தார். இளையவர் வேத வியாச பட்டர். தந்தை கூரத்தாழ்வான் ஸ்ரீரங்கத்தில் தன் வழக்கப்படி பிட்சைக்காக கணமழையால் வெளியில் போகமுடியாமல் இருந்தார். அவரும் அவருடைய மனைவியார் ஆண்டாளும் அன்று பட்டினி. ஆனால் அவர்கள் பக்தியுடன் போற்றி வந்த அரங்கநாதப் பெருமாள் அவர்கள் பட்டினி கிடப்பதைப்
பொறுக்காமல் அசரீரியாக கோயிலின் பட்டர் உத்தமநம்பி என்பவர் மூலம் அவர்களுக்கு உணவு அனுப்பி வைத்தார். அதில் மூன்றில் ஒரு பங்கை தான் உண்டு மீதி இரண்டு பங்கை தன் மனைவியான ஆண்டாளை உண்ணச் செய்தார் ஆழ்வார். பின்னர் அவர்களுக்கு இரண்டு மகன்கள் பிறக்க மூத்தவருக்கு பராசர பட்டர் என்றும், இளைய
மகனுக்கு வியாச பட்டர் என்றும் பெயரிட்டார். பராசரன் நான்கு வயது சிறுவனாக இருக்கும்போது தெருவில் விளையாடிக்கொண்டிருந்தான். ஸர்வக்ஞ பட்டர் என்ற முதிர்ந்த வைணவப் பெரியாரொருவர் பல்லக்கில் ஊர்வலமாகப் போய்க் கொண்டிருந்தார். கூட வந்தவர்கள் அவருடைய புலமையையும் எல்லாமறிந்த வல்லமையையும்
புகழ்ந்து பேசிக்கொண்டே வந்தனர். இதையெல்லாம் பார்த்தும் கேட்டும் விளையாடிக் கொண்டிருந்த சிறுவன் பராசரன் கையில் ஒரு பிடி மணலை எடுத்தான். பல்லக்கில் இருந்த பெரியார் முன் சென்று ஐயன்மீ்ர் உமக்கு எல்லாம் தெரியுமாமே, இந்தப்பிடி மணலில் எவ்வளவு மண் இருக்கிறது என்று சொல்லமுடியுமா? என்று
கேட்டானாம். ஸர்வக்ஞப் பட்டர் திகைத்துப் போனார். அவரிடம் பதிலில்லை என்பதை உணர்ந்த பட்டர் ' எல்லாம் கைப்பிடி மண் ' என்று தன் கேள்விக்கான பதிலை உரைத்தான். தன் தவற்றை உணர்ந்த ஸர்வக்ஞ பட்டர் பையனைக் கட்டித்தழுவி அவனை மனமார ஆசீர்வதித்துவிட்டுச் சென்றார். ஒருமுறை எவ்வாறோ ஒரு நாய் கோவில்
உள் நுழைந்துவிட அர்ச்சகர்கள் லகு ஸம்ப்ரோக்ஷணம் (குளித்து விட்டு இறை நாம நீர் தெளித்தல்) செய்ய முடிவெடுத்து விடுகிறார்கள். இதை அறிந்த பட்டர் பெரிய பெருமாளிடம் விரைந்து சென்று நாள்தோறும் நான் கோவிலுக்கு வருவதற்காக ஸம்ப்ரோக்ஷணம் செய்யாத அர்ச்சக சுவாமிகள் நாய் நுழைந்ததற்கு செய்வது
ஏன் என்று விண்ணப்பிக்கிறார். மிகப்பெரிய பக்தனாய் இருந்தும் பட்டர் தன்னை ஒரு நாயை விடத் தாழ்மையானவர் என்று கருதினார். வைணவர்களிடம் இருந்து நாம் கற்றுக் கொள்ள வேண்டியது வினயம். இறைவனின் அடியார்க்கு அடியார்க்கு அடியார்க்கு அடியாராய் என்றென்றும் நீடித்து இருக்கக்கூடிய நிலையை வழங்க
அவர்கள் வேண்டுகிறார்கள். அடியார்க்கு அடியாராய் இருப்பவர்களுக்குத் தொண்டு செய்வதை பெரும் பாக்கியமாகவும், அது இறைவனுக்கே செய்யும் தொண்டாகவும் கருதும் அந்தப் மனப் பாங்கு அனைவரும் கொள்ளத் தக்கது.
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
