Ik lees de beschikking van een meisje dat gesloten is geplaatst. De kinderrechter somt een grote hoeveelheid zaken op die ze niet goed heeft gedaan: Ze is al een paar keer weggelopen naar haar eigen moeder. Dus mag ze niet meer vrijheden. Waarom vraagt de kinderrechter nergens
hoeveel knuffels ze heeft gehad. Hoeveel liefde, warmte ze voelde toen de zoveelste grens haar met harde hand duidelijk werd gemaakt. Waarom vraagt de kinderrechter zich geen moment af of haar gedrag misschien wel vooral voortkomt uit al dat gebrek aan liefde en overheersend
repressief beleid. Waarom vraagt de kinderrechter zich niet een keer af waarom ze blowt, middelen gebruikt? Staat die kinderrechter, die voogd er ook maar één seconde bij stil dat leven zonder de liefde van je ouders alleen met dat middelengebruik dragelijk is, dat wilskracht om
je in een gesloten instelling, in de iso, zonder vrienden, zonder opleiding, zonder liefde, met alleen het perspectief van regels, staande te houden, de meest belachelijke voorwaarde is om aan een puber te stellen. Omdat het draaien in cirkels van oorzaak en gevolg blijft.
Realiseert die kinderrechter zich ook maar een moment dat die kinderen die hij gesloten laat zogenaamd voor hun eigen bestwil, meestal beschadigder eruit komen dan ze ooit de Jeugdzorg ingingen? Waarom bieden we kinderen geen reel perspectief, het perspectief om te leven?
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
