யமுனை நதியில் வெள்ளம் கரைப்புரண்டு ஓடிக்கொண்டிருந்தது. அங்கே வந்த கோபிகைகள் ஆற்றைக்கடந்து செல்ல வகையறியாது திகைத்து நின்று கொண்டிருந்தனர்.எப்போதும் உள்ள பரிசல்காரனும் அப்போது இல்லை.அதுசமயம் தற்செயலாக அங்கு வந்தார் வசிஷ்ட முனிவர்.அன்று அவர் கண்ணபிரானுக்காக உபவாசம் இருக்கும் தினம்.
கடும் உபவாசத்தால் சற்றுச் சோர்வுற்றிருந்தார். அவரும் ஆற்றைக் கடந்து செல்ல வேண்டியவர்தான். அது தெரிந்த கோபிகைகள்,"சாமி! நீங்கள்தான் ஆற்றை கடந்துச்செல்ல எங்களுக்கு உதவ வேண்டும்" என்றார்கள்."சரி"என்று சொன்ன அவர், கோபிகைகளின் கைகளில் இருந்த பானைகளைப் பார்த்தார். உடனே அவர்கள்,
"ஐயா! பால்,தயிரெல்லாம் விற்றுப் போய்விட்டது. வெண்ணெய் மட்டும்தான் இருக்கிறது.வேண்டுமா?" என்று கேட்டார்கள். "கொடுங்கள்" என்று இவர் சொல்லவும், அவர்கள் ஆளாளுக்கு ஒவ்வொரு பெரிய உருண்டையாக எடுத்து அவரிடம் நீட்டினார்கள். அவரும் பொறுமையாக நீட்டப்பட்ட அவ்வளவு வெண்ணெயையும்,
வயிறு முட்ட ஏப்பம் வருமளவிற்குச் சாப்பிட்டு முடித்தார். முடித்தவர், கரையைக் கடக்கும் திசையில் ஆற்றை நோக்கி நின்றவாறு
கணீரென்று குரல் கொடுத்து, சத்தமாகக் கூறினார்,"ஏய் மாயக் கண்ணா! நான் உன் பக்தனென்பது உண்மையானால், நீ என் நெஞ்சிற்குள் குடியிருப்பது உண்மையானால்,
நான் இன்று உபவாசம் இருப்பது உண்மையானால், இந்த வெள்ளத்தை நிறுத்தி, எங்களை ஆற்றைக் கடக்க வழிவிடு" என்றார். என்ன ஆச்சரியம்! மின்னல் வேகத்தில் ஆற்றின் வெள்ளம் தனிந்தது. அதோடு ஆற்றின் நடுவே பத்தடிக்குப் பிளவு ஏற்பட்டு, இருபக்க கரைகளையும் இணைக்கும் பாதை ஏற்பட்டது.
பாதையில் மண்,சேறு எதுவுமின்றி நடந்து செல்லும் அளவிற்குச் சுத்தமாக இருந்தது. வசிஷ்டரின் கையசைவிற்குக் கட்டுப்பட்டு கோபிகைகள் பின்தொடர,வசிஷ்டர் உட்பட அனைவரும் மறுகரையை அடைந்தார்கள்.அனைவரின் பிரமிப்பும் அகலுமுன்பே,பிளவு ஒன்று சேர,யமுனை ஆறு மீண்டும் பழைய பிரவாகத்தோடு ஓடத்துவங்கியது.
அத்தனைப்பெண்களும் அவர் காலில் விழுந்து வணங்கிவிட்டுப் புறப்பட எத்தனித்தார்கள்.அவர்களில் ஒருத்தி மட்டும்,குறுகுறுப்போடு வசிஷ்டரைப் பார்த்தவள்,"சாமி ஒரு சிறு சந்தேகம் உள்ளது கேட்கலாமா?" என்றாள். அவரும்,"கேள் பெண்ணே" என்றார்.
"எவ்வளவு பெரிய முனிவர் நீங்கள். ஏன் பொய் சொன்னீர்கள்?"
"என்னம்மா பொய் சொன்னேன்?"
"கண்ணா நான் உபவாசம் இருப்பது உண்மையானால் என்று
சொன்னீர்களல்லவா,அது பொய்தானே?"
"அது பொய்யல்ல,உண்மைதான்!"
"அப்படியென்றால் நாங்கள் கொடுத்த வெண்ணெய் உருண்டைகள்
எல்லாம் எங்கே போயிற்று?"
"என்னம்மா என் வயசென்ன?அவ்வளவு வெண்ணையையும்
நான் எப்படிச் சாப்பிட்டிருக்க முடியும்? என் நெஞ்சிற்குள் குடியிருக்கும் அந்த மாயக் கண்ணன்தான் உங்கள் பானைகளை எட்டிப் பார்த்து, உங்களிடமிருந்து வெண்ணையை வாங்க வைத்தான். உண்டதும் அவன்தான், வழிவிட்டதும் அவன்தான். இப்போது புரிகிறதா?"என்றார்.
அந்தப் பெண் இந்த பதிலால் திகைத்து,ஒன்றும் சொல்லாமல் அவரை
விழுந்து வணங்கிவிட்டு எழுந்து சென்றுவிட்டாள். ஆமாம் வசிஷ்டரின் நெஞ்சில் கண்ணபிரான் குடியிருந்தது உண்மை. அவர் நெஞ்சில் மட்டுமல்ல. தன்னை நினைத்து பக்தியுடன் உருகும் அத்தனை பக்தர்களின் நெஞ்சங்களுமே மாயக்கண்ணனின் உறைவிடம்தான்.
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
உங்களுக்கு யாரேனும் தீமை செய்தனரா?அவர்கள் மேல் உங்களுக்கு கோபம் வந்ததா?வந்த கோபம் இன்னும் உள்ளதா?யோசித்துப் பாருங்கள்.கல் இருக்கிறதே.ஒருமுறை உடைந்துவிட்டால்,பின் ஒட்டவே ஒட்டாது.என்னதான் செய்தாலும்,விரிசல் இருந்து கொண்டேதான் இருக்கும். பொன் இருக்கிறதே,அதில் கொஞ்சம் பிளவு வந்தால்
உருக்கி ஒட்ட வைத்துவிடலாம்.ஒட்டும்,ஆனால் கொஞ்சம் மெனக்கிட வேண்டும்.இந்தத் தண்ணீரின் மேல் அம்பைவிட்டால்,நீர் பிளக்கும் ஆனால் நொடிப்பொழுதில் மீண்டும் சேர்ந்துக்கொள்ளும்.அம்புபட்ட தடம் கூட இருக்காது.கயவர்களுக்கு நாம் ஒரு தீங்கு செய்தால்,வாழ்நாள் முழுதும் மறக்க மாட்டார்கள்.நமக்கு
எப்படி மறுதீங்கு செய்யலாம் என்றே இருப்பார்கள்.இராமனுக்கு கூனி செய்தது போல-கல்லின் மேல் பிளவு போல.நல்லவர்களுக்கு நாம் ஒரு தவறு செய்துவிட்டால்,கொஞ்சநாள் மனதில் வைத்து இருப்பார்கள்,பின் மறந்து விடுவார்கள்-பொன் மேல் பிளவு போல.ஆன்றோர் அல்லது பெரியோர் இருக்கிறார்களே,அவர்களுக்கு நாம்
பராசர பட்டர் என்பவர் ஒருமுறை காட்டுபாதையில் சென்றுக் கொண்டிருந்தார்.திடீரென்று அங்கே ஏதோ ஒரு காட்சியைக் கண்டு மயங்கி விழுந்துவிட்டார்.நெடுநேரம் ஆகியும் பட்டர் வீடு திரும்பாததால் அவரைத் தேடிச்சென்ற சீடர்கள்,அவர் மயங்கிக் கிடப்பதைக் கண்டார்கள்.அவரை மெதுவாக வீட்டுக்கு அழைத்து வந்து
மயக்கம் தெளிவித்தனர். பட்டர் எழுந்தவுடன், “காட்டில் என்ன ஆயிற்று? கொடிய மிருகங்கள் ஏதாவது உங்களைத் தாக்க வந்தனவா? இயற்கைச் சீற்றங்கள் ஏதேனும் ஏற்பட்டனவா?” என்றெல்லாம் வினவினார்கள் சீடர்கள்.ஒன்றுமே இல்லை. நான் ஒரு காட்சியைக் கண்டேன். அதனால் மயங்கி விழுந்துவிட்டேன்"என்றார் பட்டர்.
“என்ன காட்சி?” என்று பதற்றத்துடன் சிஷ்யர்கள் கேட்டார்கள். “ஒரு வேடன் ஒரு முயல்குட்டியைப் பிடித்தான். அதை ஒரு சாக்குப்பையில் மூட்டைக்கட்டி எடுத்துச்சென்றான். இதைக்கண்ட அந்த முயல்குட்டியின் தாய்முயல்,அந்த வேடனைத் துரத்திச்சென்று, அவன் கால்களை பிடித்துக்கொண்டு மன்றாடியது.
ஒரு மிகப்பெரிய கோவிலில் சரியான கூட்டம். கடவுளை தரிசிக்க வரிசையில் ஒரு நபர் நின்று கொண்டிருந்தார். வழியில் உண்டியல் அருகே வந்தவுடன் பலர் பார்க்கும்படி பெருமிதமாக ஒரு பத்து ரூபாய் எடுத்துப்போட்டார். ஆனால் அது கிழிந்துப்போய்,வெளியில் யாரிடமாவது கொடுத்தாலும் வாங்காத அளவில்,
அழுக்காய் இருந்தது அந்த செல்லா நோட்டு. சரி கடவுள் தானே. அவரிடம் செல்லாத நோட்டு என்று உண்டா? வரும் பணம் எல்லாம் அவரிடம் தான் செல்லவேண்டும். அப்பாடா இந்த கிழிந்த ரூபாயை சாமி தலையில் கட்டிவிட்டேன் என்று நினைத்துகொண்டு, வரிசையில் நகர்ந்தார்.
வரிசை நகர,சில வினாடிகள் கழித்து அந்த நபரிடம்,பின்னாடி வரிசையில் நின்றுக்கொண்டிருந்த இன்னொருவர்,எம்பி இவரிடம் தோளைத் தட்டி ஒரு 500 ரூபாய் தாளை நீட்டினார்.அந்த நபருக்கு உண்டியல் தூரமாக இருக்கவே,சரி என்று நம்மாள் அதை உண்டியலில் போட்டுவிட்டு,'எவ்வளவு பக்தி இவருக்கு' என்று வியந்தார்.
ஒரு குறுநில மன்னன் இருந்தான். அவனுக்கு இறை நம்பிக்கை உண்டு. ஆனால் திடமான இறைபக்தி கிடையாது.ஒருநாள் அரச சபையில் இருந்த அனைவரையும் பார்த்து,"இறைவன் எங்கே இருக்கிறான்?"என்று கேட்டான். ஒரு மந்திரி சொன்னார்,"கடவுள் நம் அருகிலேயே இருக்கிறார். கூப்பிடும் தூரத்தில்தான் இருக்கிறார்".
முதலையின் வாயில் தன் கால் மாட்டிக்கொண்டு மீள முடியாதபோது,
'ஆதிமூலமே' என்று யானை ஒன்று கதறி அழுது கூப்பிட்டபோது,
இறைவன் வந்து அதைக் காப்பாற்றவில்லையா? தன் மானம் பறிபோகும் நிலையில்,'கண்ணா என்னைக் காப்பாற்று' என்று திரெளபதி கூக்குரல் இட்டபோது,இறைவன் உதவிக்கு வந்து அவள் மானத்தைக்
காக்கவில்லையா? ஆகவே இறைவனைக் கூப்பிட்டால்,கேட்கும் தூரத்தில்தான் இருக்கிறார். நீங்கள் மனம் உருகி அழைத்தால் அவர் வருவார். உங்களுக்கு வேண்டியதைச் செய்வார்"என்றார். அவர் சொல்வதில் உண்மை இருப்பதை உணர்ந்தான் மன்னன்.ஆனாலும் அவன் அதை முழுதாக அதை ஏற்றுக் கொள்ளாமல், தொடர்ந்துக் கேட்டான்.
ஒருமுறை கோவிலுக்குச் சென்ற ராமகிருஷ்ண பரமஹம்சரிடம்,
"ஒவ்வொரு நாளும் தயாரிக்கிற பிரசாதங்களையெல்லாம், எங்கிருந்தோ வருகிற எறும்புகள் மொய்த்து விடுகின்றன. கடவுளுக்கும் படைக்க முடியவில்லை, பக்தர்களுக்கும் கொடுக்க முடியவில்லை" என்று முறையிட்டனர்.
இதைக்கேட்ட பரமஹம்சர்,"இன்றைக்குக் கோவில் வாசலிலே, ஒரு பிடி சர்க்கரையைப் போட்டு வைத்துவிடுங்கள். அப்புறம் எறும்புகள் உள்ளே வராது" என்று கூறினார். அதேபோல கோவில் வாசலிலே சர்க்கரையைப் போட்டதும், எறும்புகளெல்லாம் அந்த சர்க்கரையை மொய்த்துவிட்டு அப்படியே திரும்பிப் போய்விட்டன.
"உள்ளே விதவிதமாக பிரசாதங்கள் இருக்கின்றன.ஆனால் இந்த எறும்புகள் வாசலில் இருக்கிற சர்க்கரையை மட்டும் மொய்த்துவிட்டு திரும்பிப் போய்விட்டனவே" என்று எல்லாரும் ஆச்சரியப்பட்டபோது, பரமஹம்சர் சொன்னார்,
இளம் துறவிகள் இரண்டு பேர் பிரயாணம் செய்யும போது, வழியில் ஆற்றைக் கடக்கவேண்டியிருந்தது. ஆற்றில் நிறைய நீர் ஓடிக்கொண்டிருந்தது. அப்போது இளம்பெண் ஒருத்தி துறவிகளை நோக்கி ஓடிவந்தாள். "ஐயா எனது தாயாருக்கு ரொம்பவும் உடல்நிலை சரியில்லாமல் உள்ளது. உயிருக்கு போராடிக்கொண்டிருக்கிறார்.
அக்கரையில் உள்ள எனது வீட்டிற்கு ஆற்றைக்கடந்து எப்படிப் போவது என்று தெரியவில்லை. தண்ணீர் மிக ஆழமாக உள்ளது. தயவுசெய்து என்னை எப்படியாவது அக்கரைக்கு அழைத்துப்போங்கள்" என துறவிகளிடம் அழுதவண்ணம் மன்றாடினாள். அதைக்கேட்டு முகத்தை வேறுபக்கம் திருப்பிக் கொண்டார் ஒரு துறவி.
இன்னொரு துறவி சிறிது நேரம் யோசித்துவிட்டு அந்தப்பெண்ணை அழைத்து, தனது தோளில் உட்கார வைத்து ஆற்றைக்கடந்தார். அக்கரைக்கு வந்ததும் அப்பெண்ணைத் தோளிலிருந்து இறக்கிவிட்டார். அப்பெண் அந்தத் துறவிக்கு நன்றி கூறி அவரை வாழ்த்தி விட்டுச்சென்றாள்.