Thread by @Lumina_Luceat

#LuminaTRFanfic โนแพรริ่งค่ะ กึ่งๆออลทาเค ขอลงใหม่ค่ะ

ℑ & 𝔛ℑ

ฮานากาคิ ทาเคมิจจิกำลังอยู่ในสถานการณ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก

ตอนนี้เขากำลังนั่งตัวลีบอยู่บนโซฟาในฐานของแก๊งบราห์ม่า มีเซนจูนั่งข้างๆกำลังกดจอยเล่นเกมอย่างเมามันส์ เด็กสาวที่นั่งข้างๆนะไม่เท่าไรแต่ว่าบุคคลทั้งสอง

ที่นั่งขนานนาบพวกเขาบนโซฟานะคือสาเหตุที่ทำให้เขาตัวสั่นเหมือนเจ้าเข้า ข้างซ้ายก็มีอาราชิ เบ็งเค ด้านขวามือก็มีอิมาอุชิ วากาสะนั่งใกล้ๆ

ใครก็ได้ช่วยด้วย เขากลัวจนฉี่จะราดแล้ว;-;

30 นาทีก่อนหน้านั้น

"ว่าไงฮานากาคิ!"

"เซนจู?"

เบื้องหน้าของทาเคมิจิคือเด็กสาวในชุดนักเรียนกะลาสี

คนที่ถูกเรียกชื่อก็ยิ้มกว้าง

"วันนี้ว่างไหม พอดีมีที่ที่อยากให้ไปด้วยหน่อย"

"เอ่อ ว่างครับ คราวนี้จะไปฮาราจูกุกันหรอ"

ถึงทาเคมิจิจะยังงงๆว่าเจ้าหล่อนมาหาเขาที่หน้าโรงเรียนได้ยังไง เขามั่นใจว่ายังไม่เคยบอกว่าเรียนอยู่ที่โรงเรียนไหนกับเซนจูนะ คนผมสั้นส่ายหน้าก่อนจะจูงกึ่งลาก

ข้อมือของเขา

"ไม่ใช่ฮาราจูกุหรอก คราวนี้ไปที่อื่นนะ"

"ที่ไหนหรอครับ"

"ฐานทัพของบราห์ม่าน่ะ!"

อ้อ ได้ยินแบบนั้นทาเคมิจจิก็เก็ตทันที ยังไงตอนนี้เขาก็เป็นสมาชิกของแก๊งนี้เต็มตัวแล้วนี่นา ชายหนุ่มจินตนาการว่าฐานทัพที่บราห์ม่าใช้จะเป็นที่แบบไหน จะเป็นศาลเจ้าร้างแบบโตมันไหมนะ หรือ

จะเป็นแบบเป็นเกมเซ็นเตอร์แบบของบารุฮาระ โกดังร้าง? มันจะต้องเป็นที่ที่กว้างและเท่มากแน่ๆ

แต่ทาเคมิจจิไม่ได้คาดหวังไว้เลนว่าฐานทัพที่เซนจูบอกจะอยู่ในคอนโดสุดหรูใจกลางเมืองแบบนี้...

ตอนที่มาถึงตึกทาเคมิจจิคืออ้าปากค้าง แค่เดินเข้ามาชายหนุ่มก็ตาพร่าไปกับความหรูหราของในห้อง บรรดา

เฟอร์นิเจอร์ในห้องก็ทันสมัยแค่ดูก็รู้ว่ามันต้องราคาแพงแน่ๆ เซนจูเดินเข้ามาในห้องอย่างคุ้นเคยพร้อมชี้ไปทางโซฟา

"นายไปนั่งรอตรงที่โซฟาก่อนได้เลยนะฮานากาคิ"

"ไม่เป็นไรครับผมยืนดีกว่า"

คนผมทองหัวเราะแห้งๆ บอกว่าโอเคแต่เขาก็โดนสาวเจ้าดันหลังให้ไปนั่งที่โซฟาอยู่ดีอย่างปฏิเสธไม่ได้

"คือเอ่อ ที่นี้ฐานทัพบราห์ม่าจริงๆหรอครับ"

"อื้อ! ถึงจริงๆที่นี้จะเป็นบ้านฉันก็เถอะ"

"ฮะ! บ้านของเซนจูงั้นหรอ!"

ทาเคมิจจิถึงกับลุกขึ้นยืน ไหนบอกเป็นฐานไง! แล้วทำไมมาเป็นบ้านเซนจูเฉยเลย แถมมาอยู่บ้านกับผู้หญิงสองต่อสองอีก โดนฮินะฆ่าแน่ ไม่สิเผลอๆอาจโดนพี่ชายทาเคโอมิซังฆ่าก่อน!!

"ใจเย็นน่า มันก็เป็นฐานจริงๆนี่ มีฉัน ทาเคโอมิ วากะกับเบ็งเคใช้ที่นี่เป็นที่ประชุมบ่อยๆ ไม่ต้องกังวลหรอก"

เซนจูหัวเราะก่อนจะหยิบเครื่องดื่มมาเสิร์ฟ ทาเคมิจจิกลืนน้ำลายก่อนจะนั่งลงไป โอเคเขสจะพยายามทำใจเย็นๆตามที่อีกฝ่ายบอก แต่ขนาดมือที่กำลังเปิดขวดโค้กยังสั่นสะขนาดนี้คงใจเย็นยาก

"ละละ แฮ่ม แล้วเซนจูพาผมมาที่นี้ทำไมหรอครับ"

"อ้อ! ยูนิฟอร์มบราห์ม่าของนายเสร็จแล้วน่ะ เดี๋ยวทาเคโอมิก็จะเอามาให้นายลอง"

"เสร็จแล้วหรอครับ เร็วจัง"

"อื้อๆ แล้วก็อีกอย่างคือนี้!"

เซนจูยิ้มกว้างพร้อมหยิบจอยเกมขึ้นมา ตัวสายลากไปต่อกับทีวี พอทาเคมิจจิหันไปมองเครื่องเล่ยเกมก้ตาแตก

นั้นมันเครื่องเล่นเกมอันใหม่ที่เพิ่งวางขายอาทิตย์ที่แล้วนี่!

"ทาเคโอมิเพิ่งซื้อมาให้น่ะ ฉันอยากเล่นแต่เล่นไม่เป็นเลยชวนนายมาน่ะ สนไหม"

"สนครับ!!"

ความประหม่าในตอนแรกปลิวหายไปทันทีเมื่อเห็นเครื่องเล่นเกมรุ่นใหม่ล่าสุด เขาหยิบจอยเกมขึ้นมาช่วยสอนเศนจูวิธีการควบคุม ขนาดเธอเพิ่งจะ

ได้ลองจับเล่นครั้งแรกแต่กลับควบคุมได้อย่างชำนาญจนทาเคมิจจิเกือบแพ้หลายรอบเลย พวกเขาเล่นเกมอย่างสนุกสนานก่อนที่จะมีเสียงของคนเดินเข้ามาในห้อง

"อ้าว วากะ เบ็งเคกลับมาแล้วหรอ"

"อื้อ กลับมาแล้ว"

พอได้ยินชื่อของคนที่เข้ามามนห้องทาเคมิจจิก็แข็งทื่อไปในทันที เซนจูลุกจากโซฟาเดินไปหา

ทั้งสองคน วากะยื่นถุงพลาสติกที่มีขนมนมเนยมาให้ เด็กสาวรับมาอย่างดีอกดีใจก่อนจะเดินเอาไปเก็บ

"จริงสิ สนใจเล่นเกมด้วยกันไหม!"

ย้อนกลับมาปัจจุบัน

ตอนนี้ทาเคมิจิกำลังนั่งอยู่บนโซฟา เล่นเกมอยู่กับบอสของบราห์ม่าและอดีตแบล็คดราก้อนรุ่นที่1สมาชิกรุ่นก่อตั้ง คนผมทองได้แต่น้ำตาตกใน

เขาควรจะทำยังไงกับสถานการณ์ตอนนี้ดี! ถึงทั้งสองคนจะดูไม่ได้สนใจอะไรแต่แค่ชื่อเสียงเรียงนามวีรกรรมของคู่หูคู่นี้ก็ทำเอาเด็กหนุ่มกลัวหัวหดจะตายแล้ว

"อ๋า ทำไมวากะชนะอีกแล้ว!"

เซนจูทำหน้าบี้เมื่อเห็นตัวละครของเธอโดนวากะจัดการอีกแล้ว คนแก่กว่าไม่พูดอะไรนอกจากหัวเราะเบาๆในลำคอ

ทาเคมิจจิเหลือบมองเงียบๆ ทั้งสามคนดูสนิทสนมกันดีมากเลย เขารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นส่วนเกินเลย

"อ่า ห้องน้ำไปทางไหนหรอครับเซนจู"

"อ้อ ทางนั้นเลย เดินตรงไปเลี้ยวขวา"

ชายหนุ่มลุกขึ้นจากโซฟาก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ ซึ่งตามคาดมันก็หรูหราจนตาพร่า ทาเคมิจจิได้แต่สงสัยว่าบ้านอาคาชินี่

รวยแค่ไหนกัน คราวก่อนตอนเซนจูไปฮาราจูกุเขาก็เห็นอีกฝ่ายชูบัตรแบล็คการ์ดและไล่กระหน่ำช็อปแต่ดูเหมือนก็ไม่สะเทือนขนหน้าแข้งบ้านนี้ด้วยซ้ำ

คนผมทองจัดการธุระส่สนจัวก่อนจะเดินออกมาก็เห็นว่าเซนจูกำลังยืนคุยโทรศัพท์อยู่ คนที่ชื่อวากะก็นั่งแผ่บนโซฟา แล้วเบ็งเคล่ะ?

"เฮ้ย ฮานากาคิ"

เจ้าของชื่อฮานากาคิสะดุ้งโหยงจนตัวโบนเมื่อเบ็งเคที่กำลังมองหาดันมาโผล่อยู่ด้านหลัง แค่เห็นใบหน้าและส่วนสูงของคนผิวเข้มทาเคมิจจิก็ขวัญหนีดีฝ่อหมดแล้ว เด็กหนุ่มกลืนน้ำลายเอื้อก

"คะคะคะครับ"

แค่เสียงตอบรับสั่นๆก็น่จะรู้ได้แล้วว่าทาเคมิจจิกลัวแค่ไหน คนผมทองพยายามทำตัวใจกล้าเข้าสู้

ขะขะขเขาไม่ได้กลัวจริงจี๊ง!! ไอ้ภาพที่เบ็งเคต่อยมาดาราเมะ ชิออนจนสลบในวันนั้นไม่ได้ทำให้เขากลัวขึ้นสมองเลยแม้แต่นิ๊ด! ทะที่สั่นมันสั่นสู้ต่างหาก!!!!

คนตัวสูงก้มลงมามองเขา ทาเคมิจจิถอยหลังไปสองสามก้าว เมื่อฝ่ามือหนาของอีกฝ่ายเอื้อมเข้ามาคนผมทองก็หลับตาปี๋เตรียมตัวรับความเจ็บปวด

แต่เขากลับไม่รู้สึกเจ็บแม้แต่นิดเลย ค่อนอ่อนกว่าจึงค่อยๆลืมตามองดูว่าอีกฝ่ายกำลังทำอะไร

อาราชิ เคย์โซ(ทวิตแรกเขียนชื่อผิดค่ะ อาย)หรือเบ็งเคเอามือมาจับไหล่ของเขาก่อนจะจับหันซ้ายหันขวาเหมือนตุ๊กตา ทาเคมิจจิได้แต่มองการกระทำของคนอายุมากกว่าอย่างงุนงง คนผิวแทนมองก่อนจะขมวดคิ้ว

"เอ่อ... อาราชิซังมีอะไรรึเปล่าครับ"

"นายเป็นหัวหน้าแบล็คดราก้อนจริงหรอ!!"

"จะจริงครับ!!!"

ก็พอรู้ว่าเบ็งเคซังเป็นคนเสียงดัง แต่พอโดนตะโกนใส่หน้านี้มันทำให้ตกอกตกใจไม่น้อย อีกฝ่ายยังคงก้มลงมาจ้องหน้าเขาโดยตาไม่กระพริบ ทาเคมิจจิเหงื่อเขาทำอะไรแย่ๆไปรึเปล่านะ ทำไมจ้องงั้นอ่า;-;

พรึบ!

"!!?"

อยู่ๆมุมมองตรงหน้าของทาเคมิจจิกลับยกสูงขึ้น เขาอ้าปากเหวอทันทีเมื่อเห็นว่าตัวเองถูกอุ้มจนตัวลอยด้วยฝีมือของคนผิวแทน

"ตัวก็เล็ก! เบาก็เบา! นี่นายได้กินข้าวบ้างไหมเนี่ย!!!"

"ดะเดี๋ยวสิครับอาราชิซัง!!"

"เรียกเบ็งเคสิ!!"

ทาเคมิจจิลนลาน อยู่ๆโดนอุ้มสูงเป็นเด็กแบบนี้

เป็นใครก็ตกใจทั้งนั้น!!! ยิ่งมองลงไปด้านล่างก็ยิ่งรู้สึกหวิวๆที่ขา ทาเคมิจจิพยายามมองซ้ายมองขวาขอความช่วยเหลือใครก็ได้เอาเขาลงไปที กลัวจนน้ำตาจะไหลแล้ว

"เบ็งเควางฮานากาคิลง หมอนั้นไม่ใช่เด็กสะหน่อย"

วากะที่เดินมาข้างๆพูดก่อนจะแตะแขนคู่หูตัวเองเบาๆ เบ็งเคจึงยอมวางคนผมทองลงพื้น

โดยสวัสดิภาพ แต่อีกฝ่ายยังไม่ปล่อยมือออกจากไหล่ของเขา

"โทษทีนะฮานากาคิ หมอนี้แค่สนใจนาย"

"มะไม่เป็นไรหรอกครับ อิมาอุชิซัง" เขาตอบเสียงอ่อนไป โดยที่ตัวเองยังโดนเบ็งเคซังจ้องแบบตาไม่กระพริบ

"คือว่า เอ่อ ผมจะโดนต่อยไหมครับ..."

"ไม่โดนหรอก เพราะนายยังไม่ได้ทำอะไรให้แบล็คดราก้อน

เสื่อมเสียชื่อเสียงนี่"

วากะสะยักไหล่ก่อนจะลากฮานากาคิมานั่งที่โซฟา เซนจูที่เพิ่งโทรศัพท์เสร็จก็เดินออกจากห้องบอกจะไปรับของก่อน ตอนนี้เลยมีแค่เขากับคู่หูแห่งแบล็คดราก้อนรุ่นที่1ทั้งสองคนนั่งขนาบข้างอยู่ ทาเคมิจจิน่ำตาตกในเป็นรอบที่ล้านแปด

ตอนแรกไม่เท่าไรเพราะยังมีเซนจู แต่ว่า

ตอนนี้สาวเจ้าไม่อยู่ในห้อง แล้วเขาจะทำยังไงดีเนี่ย เด็กหนุ่มพยายามนั่งแบบทำตัวลีบที่สุดเท่าที่จะทำได้ วากะสะที่ยั่งข้างๆเห็นแบบนั้นก็เอามือมาลูบหัวคนผมทองเบาๆ

"ไม่ต้องกลัวขนาดนั้นก็ได้ เบ็งเคไม่กัดหรอก หมอนั้นฉีดยาแล้ว"

"พูดแบบนั้นหมายความว่าไงฮะวากะ!!!"

"ฉันก็ว่าตามนั้นแหละ"

วากะเมินเสียงของเบ็งเค ฝ่ามือของอีกฝ่ายยังคงลูบหัวทาเคมิจจิอยู่ ตอนแรกเขาก็ไม่ได้ตั้งใจจะลูบหรอกแต่พอเห็นผมฟูๆดูนุ่มนิ่มของคนอ่อนกว่าแล้วมันอดไม่ได้จริงๆ ยิ่งลูบยิ่งสนุกมือด้วย

ทาเคมิจจินั่งนิ่งๆให้อีกฝ่ายลูบหัวต่อำไปอย่างงงๆ เบ็งเคเห็นวากะลูบไม่หยุดมือก็เอามือมาลูบบ้าง

นุ่มชะมัด

คนผิวเข้มมองเส้นผมสีทองนุ่มฟูตาเป็นมันก่อนจะลูบต่อไป วากะถอนมือออกมามองคู่หูตัวเองที่เล่นหัวทาเคมิจจิด้วยสายตานิ่งๆก่อนจะหยิบขนมขึ้นมา

"เอาขนมไหมฮานากาคิ"

"เอ่อไม่เป็นไรครับ"

ตอนนี้ทาเคมิจจิงงไปหมดแล้ว ตอนแรกเขานึกว่าจะโดนเกลียดขี้หน้าสะอีก แต่นี้มันอะไรกัน เหมือน

กับ เอ่อ ผู้ใหญ่เอ็นดูเด็กยังไงอย่างนั้น พอเห็นว่างสองไม่ได้มีเจตนาร้ายคนเด็กกส่าก็เริ่มผ่อนคลาย สองคนนี้ก็ไม่ได้แย่นี่นา

แกร๊ก

"กลับมาแล้ว! ทาเคโอมิก็มาแล้วด้สยนะฮานากาคิ!!"

"เธอลากฮานากาคิมาที่บ้านด้วยหรอเซน--- พวกนายสองคนกำลังทำอะไรอยู่..."

ทาเคโอมิมองร่างเพื่อนทั้งสองคน

ที่นั่งบนโซฟาด้วยสายตาปลาตาย เขาจะไม่ทำหน้าแบบนี้เลยถ้าเกิดว่าฮานากาคิไม่ได้นั่งอยู่ตักเบ็งเค มือของคนตัวโตลูบหัวไปมาไม่หยุดจนเส้นผมนุ่มฟูยุ่งเหยิง วากะที่นั่งข้างๆก็หยิบขนมลูกอมขนมยื่นมาให้ ส่วนคนผมทองบนตักอีกฝ่ายยกมือห้ามไว้พอเห็นอาคาชิกับเซนจูเดินเข้ามาก็หน้าแดงอย่างเขินอาย

อิมาอุชิได้ยินเสียงของเพื่อนเลยหันมาหาทาเคโอมิ

"ก็นายบอกให้ดูฮานากาคิดีๆ"

"แต่หมอนั้นไม่ใช่เด็กหกขวบนะวากะ" อาคาชิเอามือกุมขมับ พวกเพื่อนของเขาคิดว่าฮานากาคิเป็นเด็กประถมรึยังไงกัน

อาคาชิเดินไปเอาตัวฮานากาคิลงจากตังเบ็งเค คนเด็กกว่าก็เขินจนหน้าแดงไปถึงหูเลย

"ขอโทษนะครับ..."

"ไม่ต้องๆ ฉันสิต้องขอโทษ พวกนั้นทรีตนายยังกับเด็ก"

คนหน้าทีแผลเป็นถอนหายใจ จริงอยู่ที่เขาบอกวากะและเบ็งเคว่าดูฮานากาคิดีๆ แต่ก็ไม่คิดว่าจะดีขนาดนี้ เขาเอามือเอื้อมไปปัดฝุ่นจัดเสื้อผ้าหน้าผมให้คนตัวเล็ก

"เอ่อ สองคนนั้นปกติเป็นแบบนั้นรึเปล่าครับ" ทาเคมิจจิอ้อมแอ้มถามเบาๆ

"แบบนั้น? อ่อ ไม่หรอก พวกนั้นแค่เอ็นดูนายน่ะ"

"ครับ??" โอเค ครั้งนี้ทาเคมิจจิงงตาแตกของจริง

"ยังไงเบ็งเคกับวากะก็เป็นแบล็คดราก้อนรุ่นแรก ส่วนนายเป็นหัวหน้ารุ่น11 ไม่แปลกที่สองคนนั้นจะเอ็นดูนี่ ก็เหมือนรุ่นพี่เอ็นดูรุ่นน้องปกติ"

ทาเคโอมิยักไหล่ก่อนเอื้อมมาลูบหัวฮานากาคิเบาๆ

"อีกอย่างรุ่นหลังๆไม่ค่อยน่าเอ็นดูเท่าไหรด้วย"

หัวหน้ารุ่นที่8อย่างคุโรคาวะ อิซานะเป็นคนทำให้แบล็คดราก่อนเสื่อมเสีย รุ่นที่9มาดาราเมะ ชิออนก็โดนเบ็งเคอัดสลบไปตั้งแค่เจอหน้าครั้งแรก รุ่น10เป็นไทจูยิ่งแล้วใหญ่

พอรุ่น11คนเป็นหัวหน้าคือฮานากาคิเลยทำให้พวกรุ่น1รู้สึกเอ็นดูมาก

ตัวก็เล็กแต่หัวใจนั้นกล้าแกร่งยิ่งกว่าใคร ต่อยตีก็ไม่เก่งเหมือนกับหัวหน้ารุ่น1อย่างชินอิจิโร่คนที่พวกเขาเคารพนับถือ ยิ่งมองลงไปในดวงตาสีฟ้าก็ยิ่งเห็นเค้าลางของหมอนั้นขึ้นมาทุกครั้ง

ฮานากาคิเหมือนชินอิจิโร่ (แต่เป็นชินเวอร์ชั่นที่น่ารักน่าเอ็นดูกว่า) หลุดโพจากภาพลักษณ์หัวหน้าของ

แบล็คดราก้อนรุ่นอื่นๆเลย ถ้าให้เทียบทาเคมิจิเหมือนลูกหมาเพิ่งเกิดใหม่ท่ามกลางดงหมาบ้าเลย ไม่แปลกที่วากะกับเบ็งเคจะมองหมอนี้ด้วยฟิลเตอร์แบบเด็กประถม

"ทาเคโอมิเอาชุดให้ฮานากาคิลองหน่อยเลยได้ไหม!"

เซนจูเดินมาเกาะหลังทาเคมิจิ แม่สาวผู้เป็นบอสของบราห์ม่าทำหน้าทำตาตื่นตกตื่นเต้นมาก

"ไม่ได้ มันต้องเก็บไว้รอตอนหมอนี้เข้าแก๊งสิ"

"บู่! ทาเคโอมิขี้ตื๊ด!!!"

เซนจูแลบลิ้นปลิ้นตาก่อนดึงทาเคมิจจิมายั่งเล่นเกมกับเธอต่อ วากะกับเบ็งเคก็ลุกออกไปคุยกับทาเคโอมิ

เวลาผ่านไปนานจนพระอาทิตย์เริ่มตกดิน ทาเคมิจจิเลยคิดว่าน่าจะได้เวลากลับบ้านแล้วเลยเตรียมตัวเอ่ยลา

"วากะไปส่งฮานากาคิสิ"

"โอเค"

"เอ๊ะไม่ต้องก็ได้ครับ!!"

"เอาน่า มันเริ่มมืดแล้ว ไม่ต้องเกรงใจหรอก"

"คือผ--"

ทาเคมิจจิยังไม่ทันได้พูดอะไรก็โดนอิมาอุชิ วากาสะลากตัวไปพาขึ้นไปนั่งบนมอเตอร์ไซค์GSX250Eเสียเสร็จสรรพ วากะหยิบหมวกันน็อคขึ้นมาสวมให้คนผมทองเรียบร้อยแล้วด้วย ดูแลดีไปไหม

"บ้านนายอยู่ที่ไหนล่ะฮานากาคิ"

"เอ่อ ไปส่งที่ร้านD&Dมอเตอร์ก็ได้ครับ ผมจะไปหาดราเค่นคุงก่อนกลับบ้านน่ะ"

"โอเค"

พอรู้จุดหมายวากะก็จัดการสตาร์ทรถพร้อมออกตัว ทาเคมิจจินั่งมองคนตรงหน้าขับมอเตอร์ไซค์ด้วยสายตาสับสนงุนงง ครั้งแรกที่เห็นพวกรุ่นก่อตั้งของแบล็คดราก้อนเขาค่อนข้างรู้สึก

น่ากลัว แต่ตอนนี้ทุกคนกลับดูแลเขาดีเกินคาดจนน่าฉงนใจเลย

วากะสะใช้เวลาไม่นานก่อนจะขับมาถึงร้านมอเตอร์ไซค์ของเพื่อนเขา ทาเคมิจิก้าวเท้าลงจากมอเตอร์ไซ คนเจ้าของรถก็ช่วยปลดหมวกกันน็อคให้

"กลับบ้านดีๆนะ"

"ขอบคุณครับวากะซัง

คนผมทองโค้มหัวขอบคุณ วากะได้ยินแบบนั้นก็เอื้อมมือมาลูบหัว

ทาเคมิจจิเบาๆ ก่อนที่เขาจะขี่มอเตอร์ไซกลับบ้านไป คนเด็กกว่ายืนนิ่งอยู่ตรงนั้นสักพักจนดราเค่นต้องเดินออกมาตามเช็ค

"มาแล้วหรอ แล้วเมื่อกี้ใครมาส่งหรอทาเคมิจจิ"

"อิมาอุชิซังน่ะ... นี่ดราเค่นคุง"

"ว่าไง" ดราเค่นตอบกลับพร้อมหยิบโคล่ากระป๋องขึ้นมาดื่ม

"ผมดูน่าเอ็นดูขนาดนั้นเลยหรอ?"

พรูด!!!

โคล่าในปากอดีตรองหัวหน้าแก๊งโตมันพุ่งออกมาเป็นน้ำพุ เขาสำลักไอค่อกแคกจนหน้าดำหน้าแดง ดราเค่นเงยหน้าด้วยสีหน้ามึนงง

"ทำไมอยู่ๆ แค่ ถามแบบนั้นล่ะ"

"ก็ เอ่อ..." คนผมทองเล่าเรื่องที่วันนี้ไปบ้านเซนจูให้ดราเค่นฟังทั้งหมด คนตัวสูงกว่าเบิกตากว้าง

"นี่นายไปบ้านเซนจูมาเรอะ!"

"ครับ..."

"นายนี่มัน เฮ้อ"

ดราเค่นถอนหายใจออกมาหมดคำจะพูดกับเพื่อนคนนี้ แต่ทำไงได้ก็นั้นมันทาเคมิจจินี่นะ

"ส่วนเรื่องเอ็นดู ฉันเอ่อ ไม่รู้สิ"

"ฉันว่านายน่าเอ็นดูมากเลยนะฮานากาคิ"

อินุปี้ที่ไม่รู้โผล่มาจากไหนแทรกเข้ามาในบทสนทนา ดราเค่นถึงกับหันไปถลึงตาใส่คนผมสีทานตะวัน

ส่วนทาเคมิจจิก็เอียงคอมอง "จริงหรอครับ"

"อื้อ" อินุอิพยักหน้า เขารู้สึกไม่แปลกใจเลยที่แบล็คดราก้อนรุ่นก่อตั้งจะเอ็นดูฮานากาคิ หมอนี้เหมือนชินอิจิโร่ซังเวอร์ชั่นนุ่มนิ่มจะตายไป ขนาดเขาเวลามองฮานากาคิยังรู้สึกเอ็ยดูตามไปด้วยเลย

ดราเค่นกลอกตามองบน มือก็ดันตัวทาเคมิจจิให้ไปยืนรอ

ตรงอื่นไกลๆสายตาอินุปี้ อยู่ๆดราเค่นก็รู้สึกว่าตัวเองคิดผิดที่ยอมให้ทาเคมิจจิเข้าบราห์ม่าสะแล้วสิ

ทางด้านไมกี้

"ทำไมวันนี้ไมกี้ดูหงุดหงิดกว่าปกติวะ"

"ไม่รู้สิมีใครทำให้ไม่สบอารมณ์ละมั้ง"

ซันสุกับโคโค่หันไปมองบอสตัวเองที่น่าจะอยู่ในอารมณ์ไม่ดีไล่ต่อยพวกนักเลงจนราบเป็นหน้ากลอง

ไมกี้ไม่สบอารมณ์ ไม่รู้ทำไมแต่เขารู้สึกไม่สบอารมณ์อย่างมาก มันรู้สึกคันยิบๆในอกจนอยากอาละวาดไปทั่ว เป็นความรู้สึกเหมือนกับมีใครมาล่วงรู้อะไรบางอย่างที่ไม่อยากให้ใครรู้

ไม่รู้ทำไมแต่เขาอยากอัดพวกบราห์ม่าชะมัดเลย!!!

--
พ่อเขาหวงค่ะ ไม่อยากให้คนรู้ว่าทาเคมิจิน่ารักน่าเอ็นดูขนาดไหน

แต่งแบบไม่มีแก่นสารมาก แค่แบบอยากลองแต่งให้น้องถูกพวกเจน1เอ็นดูเฉยๆค่ะ😂 น้องเปนไทปเด็กดีจะตาย ยิ่งม.ปลายตัวบางๆไม่เซ็ตผมดูใสซื่อน่ารักน่าเอ็นดูจะตายไป พี่ไม้คือแทบจะเหาะมาซัดบราห์ม่าแล้ว ทาเคมิจจิน่ารักขนาดนี้ไม่หวงสิแปลก😂😂😂

@threadreaderapp Unroll plz