ΠΕΡΙ ΑΛΑΤΟΣ (ΜΕΡΟΣ B΄)
Το αλάτι αποτελούσε αναπόσπαστο στοιχείο του τελετουργικού της θυσίας σε Ελλάδα και Ρώμη. Στην Ελλάδα το μαχαίρι της θυσίας ήταν κρυμμένο μέσα σ΄ένα καλάθι (=κάνεον-κανοῦν), κάτω από σπόρους κριθαριού ανακατεμένου με αλάτι, ενώ αντίστοιχα⬇️
Το αλάτι αποτελούσε αναπόσπαστο στοιχείο του τελετουργικού της θυσίας σε Ελλάδα και Ρώμη. Στην Ελλάδα το μαχαίρι της θυσίας ήταν κρυμμένο μέσα σ΄ένα καλάθι (=κάνεον-κανοῦν), κάτω από σπόρους κριθαριού ανακατεμένου με αλάτι, ενώ αντίστοιχα⬇️
στη Ρώμη άλειφαν το προς θυσία ζώο με ένα μείγμα από αλεύρι ανακατεμένο με αλάτι και κρασί. Επιπλέον, στη μαγεία ήταν ένα βασικό συστατικό είτε για το «δέσιμο» ενός εραστή είτε για να αντιμετωπίσουν το κακό μάτι (αλάτι, στάχτη και χόβολη). Ακόμη, ο Διοκλής Καρύστου, Έλληνας ⬇️
διαιτολόγος του 4ου αιώνα π.Χ., πρότεινε γεύμα κριθαριού με αλάτι για όσους ταξιδεύουν με τα πόδια το καλοκαίρι. Στην ιατρική οι αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν ότι ένα μείγμα πίτουρου και αλατιού θεραπεύει τα αποστήματα. Επιπροσθέτως, το αλάτι χρησιμοποιούνταν σε χειρουργικές⬇️
επεμβάσεις, όπως και το θαλασσινό νερό για την αποφυγή μόλυνσης. Γενικά, πίστευαν ότι θεραπείες με κύριο συστατικό το αλάτι έχει αποχρεμπτικές ιδιότητες. Ένα μείγμα από νερό, ξίδι και αλάτι χρησιμοποιούνταν ως εμετικό. Ο Ιπποκράτης είχε προτείνει την εισπνοή ατμού από θαλασσινό⬇️
νερό για την αντιμετώπιση αναπνευστικών προβλημάτων, όπως και τη χρήση αλατιού για τις δερματικές παθήσεις.
Η παραγωγή αλατιού ήταν ευρέως διαδεδομένη στον ελληνικό κόσμο και τη Μεσόγειο, με κύρια πηγή του το θαλασσινό νερό. Ο Πλίνιος παραδίδει τη μόνη αρχαία πραγματεία⬇️
Η παραγωγή αλατιού ήταν ευρέως διαδεδομένη στον ελληνικό κόσμο και τη Μεσόγειο, με κύρια πηγή του το θαλασσινό νερό. Ο Πλίνιος παραδίδει τη μόνη αρχαία πραγματεία⬇️
που σώζεται για το αλάτι, αναφέροντας ότι το αλάτι ήταν είτε φυσικό είτε τεχνητό:το φυσικό αλάτι προερχόταν από τα αλατωρυχεία καθώς και από την εξάτμιση του αλμυρού νερού με τον ήλιο, συμπεριλαμβανομένης της αποξήρανσης του θαλασσινού νερού στην ακτή, ενώ ο πιο συνηθισμένος ⬇️
τύπος τεχνητού αλατιού ήταν αυτός από θαλασσινό νερό που αποστραγγιζόταν στις αλυκές και στη συνέχεια ξεπλενόταν με γλυκό νερό. Οι μόνες περιγραφές που έχουμε για τη δομή και τη λειτουργία των αρχαίων αλυκών είναι στο έργο Astronomica του Μάρκου Μανίλιου και στο De reditu suo⬇️
του Ρουτίλιου Ναματιανού. Το εντυπωσιακό είναι ότι και οι δύο περιγραφές (περί αποξήρανσης του θαλασσινού νερού) αποτυπώνουν πλήρως τη δομή και τη λειτουργία των σύγχρονων αλυκών.
Τέλος, οι αρχαίες πηγές πιστοποιούν τη χαμηλή οικονομική αξία του αλατιού, ενισχύοντας έτσι την⬇️
Τέλος, οι αρχαίες πηγές πιστοποιούν τη χαμηλή οικονομική αξία του αλατιού, ενισχύοντας έτσι την⬇️
ιδέα ότι το αλάτι υπήρχε σε αφθονία στην αρχαία Μεσόγειο. Στην Οδύσσεια ο Οδυσσέας, μεταμφιεσμένος σε ζητιάνο, κατηγορεί τον Αντίνοο ότι δεν θα έδινε ούτε έναν κόκκο αλατιού σε έναν ξένο (Οδ. ρ 455). Υπήρχε, ακόμη, ο όρος ἁλώνητοι «αγοράστηκε με αλάτι » και αναφερόταν σε ⬇️
εκείνους τους οικιακούς δούλους, οι οποίοι θεωρούνταν φθηνοί, επειδή οι έμποροι τούς αγόραζαν μεταφέροντας αλάτι στην ενδοχώρα και αντάλλασσαν το αλάτι με δούλους.
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
